Invisibilidad nas ondas

Un barco flotando no mar deixa una pegada nas ondas que lle rodean. Pero un físico da Universidade de California propuxo una técnica que podería reducir moito esa pegada e nalgúns casos chegar a eliminala. Isto significa que os buques fondeados e abóialas poderían protexerse da influencia do mar adversa.

A idea básica do efecto é a da cuberta de invisibilidad, é dicir, canalizar as ondas que chegan ao obxecto flotante para que aparezan no outro lado do obxecto coa mesma forma e velocidade. As técnicas paira conseguilo son actualmente obxecto de estudo da física máis punteira, xa que grazas sobre todo aos metamateriales está a dar resultados no campo das ondas da luz.

No caso do mar, a clave está na adaptación da forma do fondo mariño, onde o mar non é moi profundo, as ondas dependen do fondo, polo que cambiando o fondo actúase sobre a forma das ondas. Pero non dunha maneira correcta. A auga do mar non é homoxénea, o fondo é máis frío e denso que a auga superficial. O investigador ha modelizado a auga coma se estivese dividida en dúas capas, no que a interfase entre ambas tamén está formada polas ondas, e é precisamente a invisibilidad das ondas superficiais conséguese a partir desas ondas intermedias; as ondas da superficie da auga deben eliminarse cerca do obxecto flotante despois de transferir a súa información ás interfases. E a forma do fondo debe provocar un fenómeno contrario alén do obxecto.

Na práctica, o mar non está dividido en dúas capas e non hai interfase, senón que se trata dun gradiente a temperatura e densidade da auga. En consecuencia, o efecto da invisibilidad nunca será total, pero polo menos funcionará en gran medida.