Estudan a propagación dos radioisótopos do accidente de Fukushima en sistemas terrestres
Poucos días despois de que o goberno xaponés anunciase o lanzamento ao océano dunha tonelada de auga radioactiva en Fukushima, a revista Nature Reviews Earth & Environment publicou os resultados dunha longa monitorización dos radioisótopos emitidos no accidente.
En 2011, o accidente nuclear de Fukushima liberou 520 petabecquerel (UPq) radioisótopos á atmosfera e ao océano. Entre eles atópanse o cesio radioactivo (<Cs, 350Cs), o iodo radioactivo (350I), o estroncio radioactivo (90Sr) e o uranio (235Ou). A liberación ao océano quedou dispersa na auga e a emisión á atmosfera estendeuse en toda a rexión en forma de choiva radioactiva: 67% en bosques, 10% en arrozales, 7,4% noutras terras agrícolas e pastos e 5% en núcleos urbanos. En total, 2,7 CPV q{Cs. Os científicos han monitorizado esta contaminación radioactiva durante oito anos e clarificaron a migración en medios terrestres. E é que é complexo, xa que a terra pode almacenar os isótopos, migrar a augas subterráneas ou estendelos a ríos, entre outros.
Entre todos os radioisótopos, o que maior impacto tivo sobre a contaminación do chan e a saúde humana foi o <br class="xliff-newline" /> A monitorización en medios terrestres deu a coñecer que algúns destes radioisótopos chegaron até o océano, pero moitos permanecen na terra, sobre todo nos bosques. Obsérvase que a evolución variou en función das características do ecosistema.
Nos bosques, por exemplo, os radioisótopos que se acumularon inicialmente en follas e ramas por medio da choiva radioactiva, fóronse asentando ao longo de toda a biomasa da árbore e chegaron ao chan mediante procesos biolóxicos e hidrológicos. Neste momento mantense nos bosques o 84% da contaminación radioactiva alcanzada nos días posteriores ao accidente. A maior parte delas son conservadas pola propia terra (94% en piñeirais e 73% en frondosas) e considérase una importante fonte de contaminación das augas subterráneas.
Con todo, en terras agrícolas, a porosidad da terra, o pH e outros factores condicionaron a profundidade á que chegaron os radioisótopos. Por exemplo, no caso dos arrozales, no momento do accidente non estaban regados, polo que inicialmente a maior parte da contaminación mantívose na superficie terrestre. Con todo, desde a primavera até o outono, a inundación anual dos arrozales conduciu a unha penetración máis profunda e máis rápida de{Cs. A migración á baixa continúa e é importante seguir monitorizando a longo prazo, segundo os investigadores.
Os accidentes de Chernobil compararon coa evolución da contaminación producida nos ecosistemas terrestres e descubriron que Fukushima está a desaparecer máis rapidamente a cantidade de radioisótopos dos peixes de auga doce. Segundo os investigadores, tres son as causas: a diferente composición dos radioisótopos, os traballos realizados paira reducir a contaminación atmosférica tras o accidente e as características dos ecosistemas locais. De feito, as frecuentes choivas de Fukushima, os arrozales regados e os movementos de terra convencionais provocaron una maior migración dos isótopos radioactivos.
Os investigadores pediron que se considere no futuro o apreso nesta longa monitorización. En definitiva, a competencia por reducir as emisións de gases de efecto invernadoiro provocou que en Asia se estean construíndo cada vez máis reactores nucleares. Podería dar resposta a posibles accidentes. Por certo, subliñaron a importancia de alargar a monitorización e afirmaron que, aínda que no caso de Chernobil estiveron investigando 30 anos, o goberno xaponés non quere pór máis diñeiro paira iso.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
