Hasiera »   Albisteak »   Bideo-jokoak eta epilepsia

Videoxogos e epilepsia

• Zabaldu:
• Twitter
• Facebook
• Emaila

Desde que apareceron entre nós os primeiros videoxogos, o seu uso normalizouse na mocidade. Así mesmo, a partir de 1980 déronse a coñecer os posibles casos de epilepsis que puidesen estar relacionados con esta actividade. A culminación desta rápida evolución produciuse en 1992, na que a venda de videoxogos alcanzou un nivel até entón descoñecido e alcanzou un nivel similar ao da preocupación polo previsible risco que supoñen os xogos.

Até agora só se coñecen uns 50 casos que poden ter algunha relación con algunha sala de xogo ou coa televisión en casa. En base a estes casos, analizáronse as posibles características dos pacientes. A idade media dos pacientes é de 13 anos e o 75% son homes, é dicir, son características do tipo de neno que xoga a miúdo con videoxogos.

Un terzo destes mozos tiveran un portillo de epilepsis previo que non se pode relacionar cos videoxogos e a metade presentara descargas epileptiformes no electroencefalograma con fotoestimulación no laboratorio.

No caso dos pacientes epilépticos, tan só un 5% é sensible á fotoestimulación periódica. En consecuencia, o videoxogo non é en todos os casos o factor que orixinou o atasco de epilepsis, pero si o factor desencadenamento nestes pacientes “fotosensibles” que previamente teñen tendencia a iso.

Estes pacientes presentan os ataques producidos polos seguintes estímulos: televisión (40%), raios solares de diferente intensidade (35%), iluminación das discotecas (25%), etc.

Nun grupo de pacientes epilépticos, os que tiveron o primeiro porto entre os 10 e os 14 anos, a maioría mulleres e a partir dos 25 anos menos influentes na fotosensibilidad. Na maioría dos casos a epilepsia é xeneralizada con movementos tónico-clónicos, sacudidas mioclónicas do corpo e atencións aleatorias pouco despois da estimulación visual. O risco de aparición do porto está relacionado coa intensidade, frecuencia e contraste do estímulo visual. A sensibilidade á televisión, por exemplo, aparece cando se ve desde unha distancia entre 0,5 e 2 metros.

Videoxogos e epilepsia. Algunhas observacións

Os nenos constitúen o grupo de risco máis importante. O atasco Epilepsi pode ocorrer ao azar xogando co videoxogo, normalmente co soño ou factores emocionais. Nos casos nos que se utiliza a pantalla de televisión doméstica paira estes xogos, os nenos están moi preto e as imaxes da televisión son un estímulo visual paira os pacientes epilépticos fotosensibles. O videoxogo, xunto coa televisión, é un factor motivante, ademais de influír nas luces e/ou cores que se están apagando.

O estudo epidemiolóxico máis relevante respecto diso é o realizado en Gran Bretaña por Fish e os seus colaboradores. Podían ter relación cos videoxogos paira medir a incidencia e a influencia da fotosensibilidad. O primeiro porto reuniuse con 118 casos dos que a maioría (103 casos) tiña aproximadamente 15 anos. O número de casos esperados sen relación cos videoxogos nesta franxa de idade era inferior a 66. A maioría dos pacientes mostraron una reacción fotosensible no electroencefalograma e presentaban o antecedente dos ataques provocados por estímulos visuais.

Por todo iso, solicitouse a limitación das imaxes que “flash” e os patróns que se repiten en programas de televisión e videoxogos. Os videoxogos van acompañados dunha nota que avisa deste perigo. O risco de sufrir un atasco por xogar a videoxogos ou ver a televisión no 95% dos epilépticos é practicamente nulo nos piñones que non presentan fotosensibilidad.

Naqueles casos nos que exista una elevada fotosensibilidad e por tanto exista un alto risco de reaparición do porto, o balproato deberá tomarse en comprimidos ata que se cumpra a idade. Se o estímulo que provoca o porto é coñecido, convén evitar este contacto. Con todo, independentemente de que se trate ou non deste perigo, pór aos nenos a menos de 2 metros da tele é una medida a tomar por todos.