Limitar o nivel de testosterona do atleta feminino non ten base científica
A Asociación Internacional de Federacións de Atletismo (IAAF) decidiu o ano pasado limitar o nivel de testosterona paira participar en competicións femininas. A norma establece una concentración máxima en sangue dos participantes de 5 nmol/l. Esta medida provocou moitas críticas e agora os investigadores Cara Tannenbaum e Sheree Bekker, na editorial da revista médica BMJ, lembraron que non ten base científica.
Segundo a IAAF, a alta concentración de testosterona en sangue dunha muller achégalle vantaxes respecto dos seus competidores. Así, nas carreiras femininas de até 400 millas de metros (incluídas as de barreira), os participantes non poderán superar devandito límite. Ademais, deberá acreditar a condición legal de muller ou intersexo e reducir os niveis de testosterona en sangue durante polo menos seis meses consecutivos.
Na editorial explícase, con todo, que o límite de 5 nmol/l é “totalmente arbitrario”. Normalmente os homes non atletas presentan concentracións de 8,8-30,9 nmol/l e as mulleres de 0,4-2 nmol/l. Pero estas concentracións se superponen nos atletas tras competir. E non está demostrado que una maior concentración estea asociada a gañar.
A DFA tamén recoñece a sensibilidade cara aos andrógenos. De feito, as persoas que a pesar de ser cromosomas XY non son sensibles aos andrógenos non desenvolven as características dos homes. A IAAF tamén quere excluílos das competicións femininas. Ante a ausencia de test de laboratorio paira medir a sensibilidade aos andrógenos, a IAAF propón a realización de estudos físicos, entre eles o estudo da medida do clítoris. Estes estudos, ademais de vulnerar a intimidade, alertaron aos investigadores de que son inadecuados, xa que corren o risco de que se produzan conclusións erróneas.
Por todo iso, Tannenbaum e Bekker reclaman a derrogación destas normas da IAAF e apostan pola retirada de Mokgadi Caster Semenya.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
