Internet: cumpriuse o prometido?
Non hai dúbida dos logros ou achegas tecnolóxicas da Rede. A rede convertéusenos en algo cotián e imprescindible paira moitas cousas, tanto na vida persoal como profesional. Pero outros cambios que trouxo (económicos, sociais, políticos...), foron paira ben, como se nos prometeu ao principio? Cada vez son máis (ou somos) escépticos.
A conxestión de poderes dunhas poucas empresas
Tomemos o tema da igualdade de oportunidades tecnolóxica, por exemplo. Pensamos que calquera empresa tecnolóxica podería ofrecer os seus produtos e servizos no mercado mundial grazas a Internet, o que supón un avance cara á igualdade económica. Pero en realidade ocorreu o contrario: son poucas as empresas que se están convertendo no principal e único provedor tecnolóxico global paira máis cousas. Os principais exemplos destas empresas son Google, Facebook, Twitter, Amazon e Microsoft.
Google, que empezou como buscador, hoxe en día é moito máis: é propietario do sistema operativo dominante nos teléfonos intelixentes (Android), é tamén una rede social (Google+), ofrece correo na nube paira escolas e empresas, axenda e soluciones ofimáticas, os portais que dominan os vídeos e mapas da rede (Youtube e Google Maps) son seus, cunha presenza cada vez maior, e un Derome. Facebook e Twitter teñen asumidas as formas sociais de comunicarse (a primeira delas tamén é propietaria de WhatsApp e Instagram). Amazon, principal axente de compras da rede, tamén é líder en aloxamento web. Microsoft, líder en sistemas operativos de escritorio entre outros, inclúe navegador, produtos de ofimática e sistema operativo paira teléfonos.
Nun mundo no que a tecnoloxía se utiliza cada vez máis, o poder que teñen esas empresas (e o que van ter!) é impresionante. Teñen o mercado adquirido e é moi difícil, case imposible, competir con eles. Nunca sei si en ningún sector económico tan poucas mans acumulouse tanto poder, tan pouco paira todos os demais. Por outra banda, todas estas empresas pertencen a Silicon Valley, EEUU, o que aumenta a desigualdade económica entre países. A Unión Europea xa manifestou en varias ocasións a súa preocupación por este tipo de monopolios de facto.
Os medios que utilizan e utilizan paira lograr e manter este poder son discutibles: o que ten dominio nalgún servizo sérvese del paira impulsar o resto dos seus servizos. Google, por exemplo, faio a miúdo .
Noutras ocasións utilizaron o camiño dos protocolos propietarios e pechados, en contraposición á filosofía inicial de Internet. Todos os protocolos de entón, como os da web (HTTP, HTML...) e o correo electrónico, eran estándares abertos e calquera pequena empresa podía converterse en provedor dos mesmos. Pola contra, Facebook, Twitter e Whatsapp non son protocolos abertos e distribuídos. Isto significa que paira poder utilizar una destas redes sociais ou formas de comunicación é imprescindible ser cliente delas. Por exemplo, imaxina que un provedor de correo electrónico ou de telefonía móbil dille que si quere comunicarse co resto dos seus clientes, debe ser o seu cliente. Impensable, non? Pois iso é o que aceptamos ás redes sociais. Ao final, como son prácticos só se se poden comunicar con moita xente, todos nos apuntamos aos servizos nos que hai máis xente, e esa roda tola lévanos ao monopolio dos tres servizos mencionados, até o punto de que non se pode acceder a ningún outro.
Ademais, estas xigantes empresas compran empresas que empezan a destacar un pouco no mercado ou que teñen algún produto ou servizo interesante. Desta forma abren novos negocios paira o futuro, pero tamén compraron empresas que fan competencia dalgún dos seus produtos. Con todo, estas compras incrementan a súa poder e impiden a aparición doutros actores. Google comprou máis de 170 empresas como Youtube, Android, Picasa, Blogger ou Motorola. Máis de 40 Facebook (os máis populares Instagram e Whatsapp), e o resto igual ou máis.
Redución de liberdade e privacidade
Internet tamén nos anunciou máis liberdade, xa que aumentaron as posibilidades de comunicar e publicar o que a xente quería. Pero diría que ocorreu o contrario.
Pensabamos que, a diferenza dos medios controlados polos gobernos, calquera persoa podería ter voz en Internet. Con todo, as comunicacións dixitais son máis fáciles de detectar e de interromper. Así, algúns gobernos reducen os servizos e websites que poden ser utilizados ou visitados polos seus cidadáns ou castigan á xente polos seus comentarios na rede. Ademais, ultimamente estamos a ver que os gobernos, coa escusa da seguridade, utilizan a rede paira espiar aos cidadáns, como demostraron as filtracións de Snowden ou os hackees de Hacking Team.
Espiar as nosas comunicacións privadas por parte dos gobernos é contrario ao dereito á privacidade. Pero quizá sexa máis preocupante que proporcionemos os nosos datos privados (mensaxes, fotos, localización…) de forma voluntaria ás grandes empresas arriba mencionadas a cambio de servizos. Con todo, as empresas máis ricas do mundo non son nin angelitos... E como nos dixo Snowden, sabemos que fornecen os nosos datos privados aos gobernos. E como non saben vender ou usar, por exemplo, paira publicidade?
Internet fíxonos moitas promesas, todas boas, pero en gran medida non as cumpriu. Bo, a verdade é que non podemos culpar de Internet. Internet é só una ferramenta, e é o noso uso. É similar á televisión: pode ser una ferramenta moi adecuada paira recibir información ou paira acceder a contidos de calidade, pero acabamos vendo a telaraña e enriquecendo a Berlusconi. Tamén no caso de Internet, en gran medida nós mesmos eliximos dar poder ás grandes empresas e deixar que os gobernos fagan o que fan. E está nas nosas mans dar a volta á situación.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
