Contidos da dixitalización
O cambio que supuxo a dixitalización pasóusenos case inadvertido, porque foi aos poucos, pero nos últimos vinte anos a forma de comprar, gardar e consumir contidos cambiou radicalmente. Antes tiñamos os nosos documentos, fotos, audios e vídeos en papel ou cintas, pero hoxe creámolos e gardamos dixitalizados. E a música, as películas e os libros cada vez son máis comprados e consumidos en formato dixital.
Os contidos dixitais teñen moitas vantaxes, sen dúbida. Nun dispositivo que apenas ocupa espazo e que pesa moi pouco entra moito (nun disco duro portátil pódese levar todo o noso contido), pódese consumir online directamente, non se vai degradando co uso ou o tempo, facer copias sen perda de calidade é moi sinxelo... Pero non todo é tan bonito.
Restricións de dereitos sobre os contidos adquiridos
A principios de setembro numerosos medios de comunicación deron a noticia: Bruce Willis estaba a pensar en demandar á empresa Apple, xa que durante anos non podía herdar ás súas tres fillas a colección de música adquirida en iTunes. E é que cando se compra o contido de Apple, a licenza di claramente que é paira consumo exclusivo da persoa que o compra. Ao final a noticia foi falsa, pero o problema subxacente é real.
Non é só Apple quen realiza este tipo de prácticas. Practicamente todas as empresas e webs que permiten comprar e consumir contidos dixitais online fano: Editoriais que venden Amazon e e-books, webs paira ver películas e series... Cando compramos una canción, un libro ou una película, baixamos o arquivo ao noso dispositivo, pero adoita estar coa protección contra DRM ou as copias, só funciona nese dispositivo (ou nas poucas que comprobamos que son nosas) e non podemos deixalo.
No novo escenario dixital, as grandes empresas quérennos impor as súas condicións, pero as restricións de dereitos son inaceptables. Con libros de papel ou cintas de audio ou vídeo temos liberdade paira deixar aos amigos, vendelos, alugalos nunha biblioteca... Pero cos contidos dixitais, non compramos nin adquirimos propiedades e dereitos; do mesmo xeito que as licenzas de uso do software, o que nos outorgan é una licenza persoal paira escoitar, ver ou ler. O panorama é moi preocupante (ver respecto diso os escritos en setembro de 2009 e marzo de 2010).
Hai quen di que esa preocupación non terá sentido nun futuro próximo. E é que cada vez teñen máis éxito os servizos que permiten consumir música e películas online coa tarifa plana, e seguramente se crearán similares paira libros en breve. Nestes casos, con subscrición podemos consumir contidos ilimitados dun catálogo moi amplo. Por tanto, se temos todo o que queremos a man, que importa si o contido é noso ou non?
Bo, non se se iso vai ser o modelo futuro, pero eu polo menos vexo grandes desvantaxes: o acceso ao contido só o temos mentres manteñamos a subscrición, estamos limitados aos seus prezos e catálogos, paira consumir eses contidos hai que ter conexión, a tarifa a paga cada persoa, non podes compartir o contido cos teus amigos (se non están subscritos a el)... Estarán todos os membros dunha familia pagando tarifas planas en Amazon, Spotify, algunha web paira series e un servizo de música en eúscaro? Con todas as cousas erróneas que pode ter a propiedade privada, prefiro a propiedade e o control dos contidos culturais por nós mesmos e non polas grandes empresas (a miña opinión e a miña postura respecto diso foi máis ampla no número de marzo do ano pasado).
Obsolescencia de formatos e soportes
Outro gran problema da dixitalización explicouno o autor de Cosima Dannoritzer Comprar, tirar, comprar no número de xuño. Estamos convencidos de que as cousas están gardadas en formato dixital e nun soporte electrónico paira sempre, e non é así, porque eses soportes e formatos quedan obsoletos.
En canto aos soportes, os documentos que tes gardados nos disquetes poden non ser recuperados se non tes un lector de disquete, e no futuro pode suceder o mesmo cos obxectos que tes gardados en CD ou DVD ou, por que non, cos discos duros ou pendrives externos si desaparece a conexión USB. Para que isto non ocorra, cada vez que vemos que un soporte queda obsoleto e outro novo está a gañar forza, a solución é pasar todo o contido que temos ao novo soporte, pero non é fácil darse conta e ademais pode traer moito traballo.
Cos formatos, a cuestión pode ser aínda peor. A todos ocorreunos que os documentos estean escritos nunha versión dun procesador de textos, e que anos despois as versións máis recentes deste procesador de textos non sexan capaces de comprendelo, non? Pois imaxínache se nos pasa iso coas nosas fotos, música, vídeos e libros, porque o formato (AVI, EPUB...) ou o codec de compresión (MP3, DivX, JPEG...) queda obsoleto no futuro e o software non é capaz de abrilos. Neste caso, quizais sexa máis fácil atopar una solución no mundo do software libre. Nel está moi arraigada a cultura de que as cousas non queden obsoletas: o sistema operativo e os programas non teñen requirimentos de hardware excesivos e, paira poder funcionar correctamente en máquinas antigas, tratan de manter a conxugación cara atrás e elabórase un software capaz de manexar ao máximo os formatos. Vin un software de ofimática libre capaz de abrir versións máis antigas dun formato propietario que os paquetes de ofimática do creador dese formato propietario! Co software libre, ás veces poderemos abrir formatos obsoletos e convertelos a outros máis novos, pero tamén pode ser una tarefa enorme.
Haberá que conseguir que a dixitalización non implique restrición de dereitos, e haberá que acertar o modo de non perder contidos pola obsolescencia de soportes e formatos (impulsando a superioridade dos formatos estándar coa empatía cara atrás, por exemplo). Se non, paira esta viaxe non necesitabamos este tipo de alforxas...
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
