Hasiera »   Lekukoak »   “Euskarak eduki dezala behar eta merezi duen lekua; horren lekuko izan nahiko nuke”

Jabier Agirre Lasarte: “Quero ser testemuña de que o eúscaro teña o lugar que necesita e merece”

• Zabaldu:
• Twitter
• Facebook
• Emaila

Jabier Agirre Lasarte (Donostia, 1952) recibiu este ano o Premio de Méritos que outorga o padroado da Fundación Elhuyar. Este galardón ten como obxectivo homenaxear ás persoas que destacaron na normalización do eúscaro e na divulgación da ciencia e a tecnoloxía, polo que mereceu a pena. Recibiu a súa satisfacción e agradecemento e permitiulle lembrar o traballo realizado nestes dous ámbitos, a normalización e divulgación da lingua. De paso, recoñeceu o soño que aínda non cumpriu: que o eúscaro teña o nivel do castelán en España e o francés en Francia.

Desde pequeno tiven claro que quería ser médico. Na miña casa o meu tío era o médico Jabier e eu admiraba como vivía o seu traballo. Era pediatra, tamén traballaba no hospital, pero o que a min me gustaba era o traballo que facía en casa. Tiña un trato moi próximo cos pacientes, moi próximo, e ese foi o modelo paira min.

Así que empecei a estudar medicamento e quedeime fascinado pola xenética. Na carreira aprendemos moi pouco este tema, aínda non estaba moi desenvolvido. Pero o tío, que era da xeración anterior, tamén tiña moito interese na xenética. Naquela época empezamos a facer probas xenéticas de diagnóstico prenatal, de que pasaba cos que tiñan síndrome de Down… Desde entón, nestes 40 anos, parece mentira o gran salto que deu a xenética. Eu nunca practiquei ese medicamento punta, esas técnicas de edición do xenoma, etc. Pero me parece incrible o avance que trouxo. Con estas vacinas actuais, é incrible o que conseguiron!

Como dixen, recibín do meu tío o desexo de dar un trato próximo aos pacientes, e sempre tratei de explicar as cousas o mellor posible, non só aos pacientes, senón tamén aos demais. Cóntame: eu coñecín falar aos médicos. Aqueles médicos daban ordes, pero eu, e outros da miña contorna como eu, queriamos ter outro tipo de relación. Quixemos estar á beira do enfermo, non por encima do mesmo. E aí sempre entra o eúscaro.

Ao principio, quizá non había tanta xente paira falar ben en eúscaro, pero cando empecei na radio —cunha gran valentía, xunto con outros dous amigos— vin que había xente disposta a facelo. Entón, eu esperaba una maior colaboración por parte das institucións e foi un gran desexo ver como non fixeron nada a favor. Ao contrario, só puxeron obstáculos. Non hai máis que ver como a lingua avanzou noutros ámbitos e que pouco en medicamento. Imaxínache que aínda non se poden cursar os estudos universitarios completos en eúscaro.

No meu empeño polo eúscaro na administración sanitaria, hei de mencionar o impulso do director do Hospital de Cruces, Iñigo Jaka Arrizabalaga. Creamos o Instituto de Euskaldunización da Saúde, totalmente voluntario, e desde entón traballamos xunto con outros grupos, entre eles Elhuyar, e non conseguimos nin a metade do que queriamos. Só pedimos que o eúscaro teña o lugar que necesita e merece: Ao Sur o nivel do castelán e ao Norte o francés. Gustaríame ser testemuña diso, pero non son moi optimista.