Jocelyn Bell Burnell, una nova dama na cima da astrofísica
Os xornalistas comezaron a aparecer un tras outro. Querían sacarlle fotos xunto ao radiotelescopio, de pé, sentado, analizando os datos e correndo, axitando os brazos, celebrando o descubrimento. De feito, realizou un dos maiores descubrimentos da época, tal e como queda patente no artigo que acababa de publicar na revista Nature. O descubridor era una muller, nova e bonita. Os xornalistas querían saber si era máis alto que a princesa Margaret, cantos mozos tivo...
Jocelyn Bell Burnell sentiu como un "anaco de carne". Non era a primeira vez. Lembraba o que empezou a estudar física na Universidade de Glasgow. Era a única de 49 mozos. E naquela época era costume que cando una muller metíase no anfiteatro todos os homes chisteando, golpeando a terra e aplaudindo; si a muller avergoñábase, empezábase con máis forza. Non foi fácil, pero Bell Burnell tiña claro que quería ser astrónomo.
Naceu en Belfast en 1943. Foi una das primeiras mozas da escola que lle permitiron tomar a rama das ciencias. Normalmente dedicábanse a aprender os deberes (coser, cociñar...); as ciencias eran paira os mozos. Pero Bell Burnell quería ir das ciencias e os seus pais estaban de acordo. Eles loitaron desde o principio para que a súa filla puidese estudar ciencias.
Pronto chegou a proba de 11 anos. Con ela determinábase quen servía paira una carreira e quen non. Iso si, aos 11 anos, as mozas son máis rápidas que os mozos, polo que ás mozas púñaselles a proba máis difícil para que as superasen. Bell Burnell non o superou. Pero tamén entón os pais adaptáronse para que a súa filla fixésese una carreira noutra escola. Desde o principio foise xenial, o mellor da clase en temas científicos.
Naquela época sabía que quería facer física, pero non exactamente que, ata que o seu pai quedou atrapado cos libros de astronomía que traía da biblioteca. Entón decidiu, custe o que custe, facer astronomía.
Tras a carreira de Glasgow, foise a Cambridge a facer o doutoramento. Ao principio sentiuse incómodo, sentía que non merecía a pena estar alí, que non era o suficiente rápido paira estar alí, e que quizais era un tuntún e tiraríano. E é que todos parecían extremadamente rápidos. Pero non estaba paira ceder, e decidiu que ía facer todo o que podía, que ía traballar moito cada día.
Os dous primeiros anos pasounos facendo un radiotelescopio. O obxectivo era investigar os quasares. Naquela época coñecíanse moi pouco e había moito interese. Antony Hewish pensou que un enorme radiotelescopio sería una ferramenta moi útil paira detectar quasares. E Bell Burnell comezou a construílo.
Nunha zona duns 20.000 m 2 colocáronse máis de 2.000 antenas conectadas entre si 200 km de fíos. En xullo de 1967 empezouse a utilizar este singular telescopio. Todo o detectado polo telescopio rexistrábase en longas tiras de papel. O traballo de Bell Burnell consistía en analizar todo isto, 30 metros de papel ao día.
Fixo o seu traballo con moito coidado. Ás seis semanas, deuse conta de que había una sinal estraño entre todos os demais. E xa apareceu antes, tal e como confirmou nos rexistros anteriores. Cando conseguiu detectalo con maior detalle, descubriu que o sinal viña a pulso a unha distancia de 1,3 segundos entre pulsos. Pronto lle contou a Hewish, e a súa primeira impresión foi que ese sinal debía ser creada polo home; eses pulsos eran demasiado rápidos paira corpos do tamaño das estrelas.
Bell Burnell sabía que iso era imposible, xa que viu que a súa orixe se movía como as estrelas. A pesar de todo, estaba entre as estrelas. Hewish tamén o afirmou, e entón empezáronse a analizar --e descartante- todas as hipóteses que se lles ocorrían: radares reflectidos na lúa, satélites de órbita especial, o efecto dun edificio metálico próximo ao telescopio, algún fallo do telescopio...
Posteriormente, o compañeiro John Pilkington aclarou que o sinal proviña do exterior do Sistema Solar e do interior da Vía Láctea. Pero, que demo era entón? Seica sinais de seres doutra civilización? Non crían que o detectaron, pero tampouco podía descartarse esta hipótese. En definitiva, non sabían se eses pulsos das ondas de radio tiñan ou non orixe natural.
O último día antes das vacacións de Nadal, Bell Burnell estaba enfadado en casa, "eu, aquí, querendo doctorarse cunha nova técnica, e uns homes verdes guapos debían elixir a miña zona celeste e a miña frecuencia paira comunicarnos connosco! ", no seu seo. Tras a cea volveu ao laboratorio. E cando estaba a analizar os datos doutra zona do ceo, alí viu outro sinal! Repasamos os rexistros que precederon a aquel campo e ás veces aparecía alí! Tivo que abandonar o laboratorio porque era hora de pechar. Pero sabía que ás poucas horas da madrugada pasaría polo ceo algo que emitía una novo sinal.
Foi ao observatorio. Facía moito frío e sabía que o sistema de receptores ía menos cando estaba frío. Co alento e uns fíos, conseguiu que funcionase ben durante cinco minutos e alí estaba o sinal! Eran tamén pulsos a 1,2 segundos de distancia. Deixou os resultados sobre a mesa de Hewish e foise feliz de vacacións. Non parecía moi crible que dous grupos de hombrecillos verdes traballasen desde diferentes lugares do espazo, á vez, na mesma frecuencia e enviando sinais ao mesmo planeta.
Á volta das vacacións, un par de semanas, atopou a terceira e a cuarta. E concluíron que eran un novo tipo de estrelas. Despois chamáronlles Pulsar. O descubrimento foi publicado a finais de xaneiro en Nature. No artigo mencionouse que os sinais podían pertencer a outra civilización. E, por suposto, os xornalistas comezaron a aparecer un tras outro. É máis, cando descubriron que o autor do descubrimento era una persoa nova e bonita...
P.S. : O descubrimento de Pulsar supuxo o primeiro premio Nobel en astronomía. Hewish foi o premiado. Con todo, segundo Bell Burnell na entrevista, non parece que estea moi doído por iso.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
