Ignaz Semmelweis, salvador das nais
Antes de ir á primeira Clínica, moitos prefirían dar a luz na rúa. O Servizo de Obstetricia do Hospital Xeral de Viena tiña dúas clínicas. En función do día da semana, as mulleres que acudían ao parto eran atendidas alternativamente nun ou outro. Cando a primeira Clínica adecuábase, máis dunha delas comezaba a roubar de xeonllos para que a levasen á segunda. De feito, a Primeira Clínica tiña moi mala fama: estaba aberta a que moitas das mulleres que chegaban alí non saían vivas.
XIX. Era a metade do século XX e a febre puerperal estaba a afectar intensamente nas salas de partos dos hospitais. Era una enfermidade común paira os médicos da época e non se podía actuar contra ela.
Pero o médico húngaro Ignaz Semmelweis estaba preocupado polas mortes que causaba esta enfermidade. Foi contratado en 1846 como responsable da Primeira Clínica Semmelweis. E empezou a investigar o mal. A súa preocupación só aumentou cando comparou os datos de dúas clínicas dos últimos seis anos: A taxa de mortalidade na Clínica Primaria era do 10% e na Clínica Secundaria do 3%. A idea de que estaba aberto na rúa non era baladí.
E sorprendido, Semmelweis deuse conta de que a mortalidade tamén era moito menor entre os que partían na rúa. "Paira min, o lóxico fose que a taxa de mortalidade dos que partían na rúa fóra como mínimo igual á da clínica", escribiu.
Lamentando profundamente as diferenzas que podían existir entre as dúas clínicas, empezou a analizar se o clima era o mesmo, utilizaban as mesmas técnicas, as mesmas prácticas relixiosas... A única diferenza entre as dúas clínicas era a xente que traballaba nelas: Na primeira Clínica eran os alumnos de medicamento e os profesores os que se encargaban dos partos, e na segunda, as matronas.
Pero Semmelweiss non vía razón paira explicar a diferenza entre as taxas de mortalidade. Ata que en 1847 produciuse a morte inesperada do seu amigo o doutor Kolletschka. Durante a realización dunha autopsia dun cadáver, produciuse una ferida co escalfón dunha alumna e a infección que se estendía pola mesma provocou a morte de septicemia (infección xeral do sangue).
Semmelweis analiza os resultados da autopsia do seu amigo e, de súpeto, veo claro: "Moi deprimido [pola morte do meu amigo], estudei o caso con obsesión e emoción, ata que un pensamento pasoume pola cabeza; enseguida vin claramente que a febre puerperal e a morte do doutor Kolletschka eran una morte e a mesma, coa mesma evolución patolóxica. Por tanto, no caso do doutor Kolletschka... a infección... se procede da inoculación das partículas dos cadáveres, a febre puerperal debía proceder da mesma fonte".
De feito, na Primeira Clínica era habitual que os alumnos realizasen prácticas cos corpos das mulleres falecidas o día anterior pola mañá, e pola tarde, que ás mulleres que estaban nas salas de partos realizásenselles exames co "cheiro a cadáver nas mans". Na Clínica Secundaria, as matronas non facían disección dos corpos. Así, Semmelweis chegou á conclusión de que "os dedos e as mans dos estudantes e doutores manchados en disecciones levaban aquel mortal veleno dos cadáveres aos órganos sexuais das mulleres".
A medida a tomar era sinxela: lavarse as mans. Semmelweis sabía que o xabón non era suficiente paira eliminar este cheiro fúnebre e optou polo hipoclorito cálcico. Á entrada das salas de partos puxo fregaderos, así como carteis que indicaban: "Calquera estudante ou doutor que acceda á sala de partos paira realizar exames debe lavarse as mans cunha solución de hipoclorito de calcio... Dun exame a outro, as mans lávanse con xabón e auga".
O éxito foi notable. Antes da adopción das medidas, en abril de 1847, a mortalidade alcanzou o 18% e, a mediados de maio, a taxa de mortalidade alcanzou o 2,2% en xuño, o 1,2% en xullo e o 1,9% en agosto.
Con todo, a maioría dos médicos non aceptaron o descubrimento de Semmelweis. Era ofensivo que os médicos tivesen que lavarse as mans. Mesmo pensar que as mans das persoas do nivel dos doutores podían estar tan sucias como paira provocar a morte... Semmelweis só recibiu burlas e risas.
Cando chegou o momento de renovar o contrato en 1849, non foi renovado. Ao ano seguinte presentou as súas conclusións nunha conferencia na que tamén foi rexeitada. Indignado foise a Budapest, sen despedir aos seus amigos. Alí, no Hospital St. Rochus, déronlle un posto impagado. E alí tamén demostrou que coas medidas que el propuxo conseguíase a case desaparición da febre puerperal. Pero a comunidade médica non estaba disposta a aceptalo e seguían desatendendo.
Empezou a escribir cartas abertas: "Chamo asasino a todos os que están en contra das medidas que propuxen paira evitar a febre puerperal! (...) Eu creo que só poden ser considerados como asasinos. E calquera que teña o corazón no seu sitio pensarao como eu! Non é necesario pechar as salas de partos paira acabar cos sinistros que lamentamos, hai que tirar aos tocólogos que son a verdadeira epidemia".
Semmelweis empeorou. Tocou a depresión, desviaba todas as conversacións á febre puerperal, empezou a ter problemas mentais, cada vez era máis agresiva... Finalmente foi internado nun psiquiátrico. Levárono enganado e cando se deu conta do que estaban a facer tentou fuxir, os gardas golpeáronse duro. Faleceu en dúas semanas, o 13 de agosto de 1865, aos 47 anos de idade. A autopsia revelou a causa da morte: a septicemia.
Catorce anos despois, o 11 de marzo de 1879, nunha conferencia da Academia de Medicamento de París, un médico falaba das posibles causas da epidemia nas salas de partos. "Nada deles causa epidemia", cortou da súa cadeira un home duns 60 anos. "Enfermeiras e médicos son os que pasan os microbios de mulleres infectadas a sas! ". O relator respondeu que nunca se atoparían eses microbios. Entón, o home levantouse, dirixiuse á lousa e debuxou una serie de círculos en cadea. "Que aspecto teñen aquí! ". Streptococcus era un debuxo de bacterias. Era Louis Pasteur.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
