Cartas do exilio con fisión
Aquelas vacacións do Nadal foron moi especiais. Otto visitou á súa tía no pobo sueco de Kungälv. Á mañá seguinte ía con ganas de falar sobre un novo experimento. Pero o atopou nunha carta e non o escoitaba.
Otto tamén tivo que ler a carta. Ao principio non cría o que dicía aquela carta, pero se o que alí se contaba tiña explicacións, podían estar ante un dos grandes descubrimentos da historia.
Era imposible conseguir bombardeo e bario con neutróns. Se nunca se logrou separar dun átomo nada máis grande que os protones e as partículas alfa, como entón o bario do urano? "Haberá algún erro", suxire á súa tía Otto. "Non, Hahn é un químico demasiado bo paira iso", dixo. A súa tía coñecía ben a Hahn; traballaron durante 30 anos ata que en 1938 tivo que fuxir de Berlín a Suecia.
En 1907 Lise Meitner coñeceu a Otto Hanh cando foi a Berlín a estudar con Max Planck. Meitner, viña de Viena. Debido ás limitacións que tiñan as mulleres paira estudar, até 1901, cando tiña 23 anos, non puido entrar na Universidade de Viena. E até entón cursou os seus estudos grazas aos seus pais, que consideraban que ás súas fillas e fillos tíñaselles que dar a mesma educación porque pagaron os estudos privados.
Foi a segunda muller en obter o doutoramento en física na Universidade de Viena. Saltou a oferta de traballar nunha fábrica de lámpadas de gas e foise a Berlín paira tomar clases de física teórica de Max Planck. Alí empezou a traballar co químico Otto Hahn.
Ao principio, ao non admitirse ningunha muller no Instituto de Química, Meitner tivo que traballar no soto nunha habitación con entrada independente. Despois, en 1912, Meitner e Hahn trasladáronse ao Instituto Kaiser Wilhelm. Alí, durante un ano, Meitner tivo que traballar sen soldo como "convidado" de Hahn. Ao ano seguinte obtivo o seu primeiro posto real neste instituto. En 1917 comezou a dirixir o departamento de física do instituto e en 1926 ocupou o posto de profesor de física da Universidade de Berlín. Foi a primeira muller en conseguir ese posto.
James Chadwick diría que Meitner e Hahn serían "una das colaboracións máis frutíferas da historia da ciencia". Hanh era un gran químico, metódico e preciso, un experimentalista absoluto, máis débil no terreo teórico, mentres que Meitner era un físico teórico claro, sen experiencia en química, pero moi hábil na explicación de do laboratorio.
Traballaron sobre todo con radioactividade e descubriron novos isótopos. Pero cando estaban no camiño do maior descubrimento, Alemaña conquistou Austria e Meitner perdeu o apoio que até entón lle proporcionaba ser austriaco. De orixe xudía, a súa conversión en protestante en 1908 serviríalle de pouco. Apenas conseguiu escapar grazas á axuda de científicos de fóra e de dentro de Reich. Deixou paira sempre a Alemaña con só 10 marcos na súa carteira. Tamén dispuña dun anel de diamante, proporcionado por Hahn, paira poder comprar os gardas fronteirizos.
Pasou a Holanda e terminou en Suecia, no laboratorio Manne Siegbanh's. Continuou a súa relación con Hahn por carta.
Antes de abandonar Alemaña, Meitner, Hahn e Fritz Strassmann investigaban as sustancias que se producían por bombardeo de uranio con neutróns. Non eran os únicos, como estaban Rutherford en Inglaterra, Joliot e Curie en Francia, e Fermi en Italia. Desde que Chadwick descubrise o neutrón, sospeitaban que o uranio, o elemento máis pesado que coñecían entón, bombardeado con neutróns, podía ser posible conseguir elementos máis pesados.
Meitner era consciente de que neses experimentos ocorría algo raro. E logo os recentemente chegados de París dicían que as novas sustancias que se xeraban parecían máis áxiles que o uranio. Hahn tamén o viu enseguida, e os experimentos realizados xunto a Fritz Strassmann suxerían que se producía radio.
Meitner decatouse por carta. E vendo que non ten sentido, pediu a Hahn que non publicase eses resultados incomprensibles. Despois, en novembro de 1938, reuníronse en Copenhagen e Meitner propuxo a Hahn que fixese máis experimentos paira descubrir que era realmente aquel radio.
Así o fixeron Hahn e Strassmann. E alí atoparon que o radio non era un bario, uno dos elementos que saía do uranio. Sorprendía, pero os resultados eran claros. "Quizá ti sexas capaz de dar una boa explicación a isto", escribiu Hahn a Meitner.
Os sobriños de tía Meitner e Otto Frisch sentaron sobre un tronco na neve e comezaron a facer cálculos en anacos de papel. Tendo en conta o modelo de “pinga de líquido” de Bohr paira os núcleos dos átomos, concluíron que un neutro podía producir a división da “pinga de uranio” en dous, mediante a aplicación de pingas máis pequenas. A Frisch vénlle á cabeza a división de bacterias, polo que lle chamaron "fisión". Meitner deuse conta ademais de que nesta división perdíase a masa, polo que, como dicía a famosa fórmula E = mc 2 de Einstein, producíase enerxía, unha chea de enerxía. Todo coincidía. Xa tiñan a explicación!
Hahn e Strassmann publicaron aquel descubrimento do bario. Non puideron incluír a Meitner neste artigo, que podería ser o recoñecemento de colaborar cun xudeu exiliado. Pero Strassmann logo deixaría claro a importancia de Meitner: "a nós estabamos vinculados intelectualmente desde Suecia... era o líder intelectual do noso grupo".
Meitner e Frisch publicaron a súa exposición en Nature. Pero en 1944 só Otto Hahn recibiu o premio Nobel por atopar "a fisión dos núcleos pesados".
Meitner concluíu tamén que a fisión podía provocar una reacción en cadea que liberase una enorme enerxía. E, por suposto, pronto algúns viron a súa aplicación. Cando lle pediron participar no proxecto Manhattan, Meitner non dubidou: "non quero ter nada que ver cunha bomba! ".
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
