Mulleres médicas?
O 15 de xuño de 1860, aos 24 anos de idade, Elizabeth dixo aos seus pais que quería ser médico. O meu pai engurrou a fronte. A reacción da súa nai foi peor: enfermou con dor de descontento e depresivamente nos próximos anos pola decisión da desgraza da súa filla. E é que una muller era médico... iso era impensable e mesmo vergoñoso paira moitos.
Elizabeth Garrett vivía no papel da irmá maior dunha acomodada familia de sete irmáns. Era una vida cómoda. Pero necesitaba algo máis. "Si non é medicamento, será outra cousa, pero eu non podo vivir sen traballo real! ", díxolle ao seu pai.
Ser médico non tiña una antiga vocación. Decide un ano antes cando coñece ao doutor Blackwell. Blackwell proviña de Estados Unidos, pero a súa orixe era inglés. E ela tamén era muller, tamén era Elizabeth.
Foi Elizabeth Blackwell quen realizou a maior parte, a máis dura, do difícil camiño que Garrett quería emprender. En 1834, cando se queimou a refinaría de azucre do seu pai, os Blackwell emigraron a Estados Unidos. Elizabeth tiña entón 11 anos, o terceiro de oito irmáns. Eran moi devoradores, cuaceros: reivindicaban aos ollos do deus que todas as persoas son iguais. Defendían, entre outras cousas, a abolición da escravitude e o dereito á educación das mulleres.
Elizabeth atopouse coa súa vocación en 1845 cando visitou a un amigo que padecía una grave enfermidade xinecolóxica. O seu amigo indicoulle que consideraba que se necesitaban mulleres médicas e que pensaba que el podería salvarlle se fose visto por unha doutora, xa que lle ía a indicar máis facilmente as molestias iniciais que a un home. "Nos teus estudos es bo e tes saúde e tempo. Por que non estudas medicamento? ", propúxolle o seu amigo.
A resposta foi negativa: "Odio todo o que ten que ver co corpo e tampouco podería soportar ver un libro de medicamento". Pero, tras a morte do seu amigo, aquela idea foi tomando forza, quizá porque era un gran reto. "Aos poucos a idea de ser médico empezou a tomar a forma dunha gran loita moral, e as loitas morais eran paira min moi atractivas", diría anos despois.
Empezou a apuntarse ás clases. Pero en todos eles negábase: o medicamento non era paira as mulleres. O doutor William Ashmead aconselloulle: "recoméndoche seriamente que madam , abandone esta ambición antinatural e acóllase ás capacidades reais propias do teu sexo".
Non cesou. E seguiu recibindo negativas, unha e outra vez. Pero un día ocorreu algo estraño na escola de medicamento de Xenebra (Nova York). Ao ver que a petición de Blackwell ía acompañada dunha carta do prestixioso doutor Elder, non se atreveron a negarse directamente. O decano tivo a idea de rexeitar a petición sen mollarse demasiado: que os alumnos votasen. Aos alumnos pareceulles máis divertido votar a favor da aceptación.
Se graduó en 1849. Pero as dificultades non acabaron. Necesitaba experiencia e non era admitido en hospitais. Conseguiu ingresar na Maternité de París, non como médico, senón como matrona. Un ano despois traballou no St. Bartholomew's Hospital de Londres. E en 1851 volve a Nova York. Alugou una casa e colocou una placa no exterior: 'Elizabeth Blackwell, doutora en medicamento'.
Logo abriu una enfermaría, e en 1857, coa súa irmá Emily, que tamén a seguiu, e coa axuda da doutora polaca Marie Zakrzewska, converteuse no Hospital de Nova York paira Mulleres e Nenos.
Dous anos despois, en Inglaterra, a moza Elizabeth Garrett descubriu que Blackwell ía vir a Londres. O Dr. Blackwell, baixo o título "O medicamento como profesión paira as mulleres", impartiría varias conferencias. E tras unha delas tivo a oportunidade de coñecela. Blackwell pensou que Garrett era un mozo que quería seguir os seus pasos, e nesa liña foi a entrevista. E así xurdiu a Garrett o macho do medicamento que nunca tivera até entón.
En 1860 pediu a súa admisión como estudante na escola do Hospital de Middlesex e rexeitáronlle. Pero a cambio dunha doazón déronlle a oportunidade de asistir a clases sen ser alumno oficial.
Pronto demostrou que o seu compañeiro de clase superaba con facilidade. E ao final, un grupo de alumnos pediu que Garretti prohibise asistir a clases. E conseguilo.
Paira seguir estudando, tentou apuntarse a varias escolas. Finalmente, a Asociación de Farmacéuticos aprobou a realización do estudo de licenciatura de Garretti. Paira iso tivo que seguir tomando clases particulares. En 1865 presentouse ao estudo xunto con outros 7 alumnos. Só tres conseguiron o título, entre eles Garrette. A Asociación de Farmacéuticos decidiu modificar os estatutos paira evitar a entrada de mulleres.
Una vez licenciada, abriu en Londres una enfermaría paira mulleres e nenos. Pero tampouco quería renunciar ao doutoramento, paira o que tivo que viaxar a Francia. Foi aceptada na Sorbona. Estudou francés e se doctoró en 1870.
En 1872 a enfermaría convértese no Novo Hospital paira a Muller e a Infancia (New Hospital for Women and Children). E en 1874, o propio Garrette, as irmás Blackwell, que en 1868 tiñan aberta outra en Nova York, Sophia Jex-Blake e Thomas Huxley, abriron a Escola de Medicamento paira a Muller de Londres. Alí foi profesor Garrett. E tamén Blackwell, que tomou a cátedra de ginecología, onde traballou ata que en 1907 retirouse por motivos de saúde. Eles foron os últimos pasos de Blackwell. Pola súa banda, Garrett seguía dando outras. En 1908, por exemplo, foi elixido alcalde de Aldeburgh. A primeira muller doutora británica foi a primeira alcaldesa de Inglaterra.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
