O daltonismo de Dalton
quedou mirando ao geranio, sorprendido, tratando de entender o que estaba a ver. Era de noite e, á luz da vela, as flores eran azuis durante o día que estaba a ver vermellas. Cando aquel fenómeno sorprendente comezou a mostrarse aos que lle rodean, con todo, quedou aínda máis sorprendido: ninguén vía o cambio de cor, excepto os irmáns.
“Esta observación demostraba que a miña visión non era a mesma que a das demais persoas”, escribiu John Dalton en Extraordinary facts relating to the vision of colours, publicado en 1794. De feito, a pesar da súa teoría atómica, o seu traballo con gases, etc. fíxose famoso, o primeiro traballo científico de John Dalton centrouse na perturbación que hoxe coñecemos como daltonismo.
Nese traballo investigouse a si mesmo. “Sempre pensei, aínda que non o dicía moitas veces, que algunhas cores non estaban ben asignados”, di ao principio do traballo. “Na miña dedicación á ciencia a óptica chamoume a atención e aprendín moi ben as teorías da luz e as cores, sen darme conta de que a miña visión tiña peculiaridades. Pero non prestei especial atención á discriminación práctica das cores, xa que pensaba que o problema estaba na súa confusa nomenclatura”.
Empezou a estudar botánica en 1790 e deuse conta de que tiña problemas paira distinguir varias cores: “Moitas veces preguntaba á xente, en serio, que una flor era rosa ou azul, pero pensaban que estaba a tomar o pelo”, escribiu. “Pero non estiven seguro da singularidade da miña visión ata que no outono de 1792, por casualidade, vin as flores do zonal Geranium á luz da vela. As flores eran rosas, de feito, pero eu víaas tan azuis como o ceo á luz do día, e á luz da vela cambiaba sorprendentemente, pero nada do azul, a súa cor era o que eu chamaba vermello, unha cor que contrasta moito co azul”.
Ao ver que isto só lle ocorría ao seu irmán e a el, pensou que ía tratarse dunha alteración hereditaria e comezou a investigar o tema. Paira empezar, pediu a un amigo teñidor una cinta de seda de varias cores e puido comparar a súa percepción de cores coa dos demais.
“Paira min o sangue non é diferente do que se chama verde botella. E é difícil distinguir si os calcetíns están manchados de sangue ou barro”, describiu. “Teño o exemplo do meu verde desde o oído. Paira min non é moi diferente do vermello. A folla do loureiro coincide co lacre vermello. Deste xeito pódese concluír inmediatamente que vexo verde ou vermello diferente ao resto, ou ambos”.
Describiu con detalle como vía o espectro de cores. “Eu só vexo dous ou como máximo tres colorees, os que chamaría amarelo e azul, ou amarelo, azul e morado. No meu amarelo entran o vermello, o laranxa, o amarelo e o verde dos demais, e o meu azul e o morado coinciden cos demais. O que outros chaman vermello é paira min como una sombra ou una falta de luz. O laranxa, o amarelo e o verde véxoo como cores que van da vida á baixa, ou como matices diferentes do amarelo, diría eu”.
Ademais do seu irmán, atopou máis xente que vía diferentes cores. “Una vez que lles explicé o tema aos meus 25 alumnos, dous déronse conta de que lles pasaba como a min. E outra vez sucedeu o mesmo con outro [...] Non atopei ningún caso que ocorra á vez en pais e nenos […] É importante destacar que non atopei casos de mulleres con esta especificidad”.
Ao final, Dalton concluíu que o humor vítreo dos seus ollos estaba tinguido de azul. E paira confirmalo, pediu ao seu discípulo e amigo o Dr. Joseph Ransome que, cando morreu, extraiera os ollos e estudáseos. Así o fixo Ransom en 1844. Abriu un dos ollos de Dalton e derramou o seu contido nunha lupa. O humor vítreo era normal, transparente e sen cor. Co segundo ollo fixo outra proba: detrás fixo un buraco e desde alí mirou paira comprobar si vía verde e vermello como Dalton. Pero viu verde verde e vermello vermello.
Hoxe sabemos que o daltonismo é consecuencia dunha serie de erros xenéticos que afectan as células fotosensibles chamadas conos da retina. 200 anos despois de que Dalton describise a rebeldía, en 1995, investigadores da Universidade de Londres volveron analizar os seus ollos. Neste caso realizouse un estudo de ADN. E viron que tiña deuteranopía, é dicir, que aos conos de Dalton faltábanlles fotopigments sensibles á cor verde (lonxitudes de onda medias).
Bibliografía:
EMERY, A. R. (1988): “John Dalton (1766-1844)”. Journal of Medical Genetics 25(6) 422-426.
HUNT, D. M.; DULAI, K. S.; BOWMAKER, J. C.; MOLLON, J.D. (1995): “The chemistry of John Dalton’s cor blindness”. Science 267, 5200, 984-988.
THE COLLEGE OF OPTOMETRISTS. “John Dalton – A Visual Erro”
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
