A hélice é dobre
En marzo de 1953, Rosalind Franklin tiña preparado un artigo sobre a estrutura do ADN. Pero entón descubriu que Watson e Crick propuxeron un novo modelo de estrutura do ADN. O artigo de Watson e Crick foi perseguido por Franklin, en Nature, o 25 de abril de 1953. Tivo que escribir una nota: "As nosas ideas principais coinciden co modelo que Watson e Crick propoñen no artigo anterior". E non era de estrañar que coincidise, aínda que Franklin non o soubese, porque o modelo de Watson e Crick estaba baseado nos seus datos.
"Rosy, por suposto, non nos deu os seus datos. King'sen ninguén sabía que eses datos estaban nas nosas mans", escribiría posteriormente Watson. E tamén recoñecería que sen facer uso da obra de Franklin, non sería posible aclarar a estrutura do ADN. Franklin non sabía que os rivais de Cambridge usaron os seus datos, nin sequera que algúns deles foron tratados por Maurice Wilkins, do seu equipo.
Wilkins e Franklin nunca se repararon ben. Antes de chegar ao Franklin King's College, Wilkins traballaba co ADN xunto ao seu estudante de doutoramento Raymond Gosling. Chegou a Franklin en 1951. Estudou física e química, non sabía nada de bioloxía, pero era especialista en cristalografía por difracción de raios X. O director quería que se aplicase esta técnica ao ADN, máis aínda, díxolle a Franklin que dirixise a investigación do ADN e que a partir de entón Gosling ía estar con el. Pero Wilkins non lle dixo nada. Sentiu excluído. A relación entre Wilkins e Franklin non comezou moi ben. E a súa natureza tamén chocaba. Franklin tiña una mirada esixente, una lengüeta intensa e pouca paciencia. Wilkins, pola súa banda, era tímido, de fala lenta e evitaba mirar aos ollos.
O traballo de Franklin e Gosling comezou a dar os seus froitos. Pronto viron que o ADN podía ter dúas formas, dependendo do grao de hidratación, denominándoas A e B. E parecía que a B tiña forma de hélice. Franklin expuxo estes resultados nunha conferencia. Naquela charla estaba o mozo Watson.
James Watson e Francis Crick eran investigadores do laboratorio Cavendish de Cambridge. Traballaban con modelos teóricos e necesitaban datos alleos paira elaborar os seus propios modelos. E o que Watson escoitou na conferencia de Franklin era interesante. Contoulle a Crick, non moi correctamente. E con esta información errónea pensaron que non sería difícil imaxinar a estrutura do ADN. Fixérono enseguida e, orgullosos, convidaron aos King's a ver a súa estrutura. Nada máis vela déronse conta de que Franklin e Gosling estaban mal. Tratábase dunha tripla hélice con grupos de fosfatos cara a dentro. Isto era imposible, esta estrutura non deixaba espazo paira as moléculas de auga. Os grupos de fosfatos debían estar no exterior da hélice.
Franklin eliminou por completo o modelo de Cambridge, razón a razón, rigor. Crick, como logo dirá, foi a única vez que viu a Watson sen palabras.
King's seguiron adiante. Franklin traballou moito na mellora e posta a piques da máquina de difracción de raios X e comezou a conseguir unhas imaxes excepcionais. As imaxes mostraban claramente que a B tiña forma de hélice, pero no caso da A non estaba tan clara. E Franklin non publicara nada ata que tiña claro o que se ía a publicar; a teorización e a especulación non gustaban, necesitaba datos. Así, xunto con Gosling, realizou cálculos matemáticos complexos a partir desas imaxes. A finais de 1952, Franklin recolleu estes resultados nun informe interno.
Franklin concluíu que as dúas formas do ADN eran de hélice, eran hélices dobres, as hélices formadas por dúas cadeas. Faltáballe comprender como se unían as dúas cadeas. Estaba cerca, moi preto. Pero os de Cambridge ían máis rápido. Para entón xa dispuñan dos datos de Franklin.
A primeira información crave foi obtida en xaneiro de 1953. Watson acudiu a Franklin axitando na man o borrador dun artigo do americano Linus Pauling. Referíase tamén á estrutura do ADN, equivocada: tres cadeas e fosfatos no seu interior. Con todo, Watson era grave, Pauling non era calquera, descubrira a estrutura das proteínas e era, sen dúbida, moi capaz de atopar a do ADN. Antes de que Pauling déase conta do erro, Watson propúxolle traballar xuntos. Pero lle botou a Franklin que non era capaz de interpretar os seus datos. E el enfadouse moitísimo. Wilkins apareceu no medio do debate e levou a Watson ao seu despacho. Entón Franklin ensinoulle a mellor imaxe do ADN sacado, foto 51. Watson viu enseguida o que significaba esa imaxe: era una dobre hélice! Volveron a Cambridge, contaron a Crick e pronto comezaron a traballar.
O 28 de xaneiro Franklin deu una conferencia en King's. A charla, impulsada polo mal ambiente de traballo, era paira mostrar aos compañeiros o seu traballo. Watson e Crick tamén quixeron ir, pero Wilkins escribiulles dicindo que non ían porque era privado. "Falaremos despois cando o aire estea máis limpo. Espero que o fume da bruxa desapareza pronto por diante dos nosos ollos", escribiu.
Non asistiron á conferencia, pero a mediados de febreiro, a través do director de tese de Crick, Franklin conseguiu aquel informe interno de resultados. Aquela información e a foto 51 eran un choio paira Watson e Crick. Paira finais de febreiro Crick botou nun bar que atoparon o "segredo da vida".
O modelo estaba dispoñible o 7 de marzo de 1953. E era correcto. Watson foi capaz de aclarar o que faltaba a Franklin. A chave estaba no traballo do austriaco Erwin Chargaff. Chargaff descubriu que as catro bases que formaban o ADN eran sempre iguais en dous. E Watson deuse conta de que iso era porque se emparellaban por parellas, sempre formaban parellas concretas e a través delas uníanse as dúas cadeas da hélice.
Franklin acolleu con dignidade o descubrimento de Watson e Crick. Faleceu cinco anos despois, en 1958, aos 37 anos, por cancro de ovario. Watson, Crick e Wilkins non viron a Novela que recibiu en 1962.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
