Alfabeto Big Bang
Alpher, Bethe, Gamow. Aqueles apelidos que parecían as primeiras letras do alfabeto grego. Una firma perfecta paira un artigo científico sobre a orixe do universo. Por iso, cando chegou o momento de publicar a investigación realizada polo mozo Ralph Alpher na súa tese, o seu director, George Gamow, propuxo ao seu amigo Hans Bethe a firma do traballo. Así se publicou o artigo "Alpher-Bethe-Gamow".
Ao mozo Alpher non lle fixo moita graza aquela idea do seu director de tese. E é que, naquela época, tanto Gamow como Bethe eran grandes nomes e temía que a súa propia sombra, a do verdadeiro autor da obra, quedase na súa sombra.
O título do artigo era "The Origin of Chemical Elements" (A orixe dos elementos químicos) e ofrecía resultados que fortalecían a teoría do Big Bang. Era a década de 1940 e poucos tiñan en conta entón a teoría proposta polo sacerdote belga Georges Lemaître en 1931. Lemaître non utilizou a expresión "Big Bang", pero propuña que foi un "día sen onte" e que o universo xurdiu da explosión dun "átomo primitivo" ou "ovo cósmico".
A diferenza da maioría dos físicos do seu tempo, Alpher e Gamow estaban convencidos de que aquela teoría tiña sentido e querían buscar algunha proba ao seu favor. Paira iso, querían ver se as diferenzas na abundancia de elementos do universo podíanse explicar co Big Bang. Alpher pasou meses facendo cálculos nucleares. Os cálculos de Alpher suxerían que o universo resultante dun hipotético Big Bang estaría composto principalmente por hidróxeno e helio, e que habería 10 átomos de hidróxeno por cada átomo de helio. E esa era precisamente a proporción medida polos astrónomos en estrelas e galaxias.
Alpher presentou por primeira vez estes datos en defensa da súa tese na primavera de 1948. O rumor de que un mozo de 27 anos deu un gran paso adiante e o auditorio encheuse. Os xornalistas tamén estiveron presentes, sendo o titular do Washington Post do día seguinte "O mundo empezou en cinco minutos".
Despois publicaron o artigo "Alpher-Bethe-Gamow" e os medos de Alpher fixéronse realidade: A comunidade científica considerouna como una obra de grandes físicos como Bethe e Gamow, e Alpher quedou na sombra.
Meses despois publicou xunto a Robert Herman outro traballo no que concluían que a radiación emitida polo Big Bang segue estando no universo actual como ondas de radio. Pedían aos astrónomos que busquen aquel eco do Big Bang. Pero neste caso Alpher tampouco tivo sorte, ninguén lles fixo caso.
Por unha banda, a maioría dos astrónomos non estaban convencidos do concepto de Big Bang, e os partidarios da teoría tamén consideraban tecnicamente imposible detectar esa radiación. "Demos conferencias con moita enerxía. Ninguén agarrou o anzol; ninguén dixo que iso se podía medir", queixouse Alpher máis tarde.
Una década despois, cando a achega de Alpher e Herman xa estaba esquecida, os astrofísicos Robert Dicke, Jim Peebles e David Wilkinson da Universidade Princeton chegaron á mesma conclusión: O eco do Big Bang tiña que estar aí. Ademais, crían que se podería detectar coa ferramenta adecuada e preparáronse paira iso.
Mentres, 60 km despois, nos Laboratorios Bell de Nova Jersey, os mozos radioastrónomos Arno Penzias e Robert Wilson non podían imaxinar como librarse do eco do Big Bang. Estaban a realizar sesións paira utilizar una gran antena de comunicación. Esta antena foi construída paira a comunicación vía satélite, paira o que debían eliminar todas as interferencias. Con todo, a pesar de tomar todas as medidas paira iso, recibían un ruído de fondo continuo.
Durante un ano fixeron todo o que se lles ocorreu paira eliminalo. Probaron todos os sistemas eléctricos, construíron novas ferramentas, revisaron os circuítos, moveron os cables, quitaron po aos enchufes... Elevouse á antena e colocouse una cinta adhesiva en todas as xuntas e remaches, e na antena golpeáronse pombas nidificantes, debido ao "material dieléctrico branco" que se atopaba na superficie da antena. Tamén se limpou, pero cando facían o que facían, o ruído seguía alí. Viña por todas partes, noite e día.
Así funcionaban Penzias e Wilson ata que en 1965 coñeceron as conclusións dos investigadores de Princeton. Entón comezaron a darse conta do que era ese ruído. Correspondíase totalmente coa radiación anunciada por Princetongo (e Alpher e Herman). Era a radiación da creación do universo.
Penzias e Wilson publicaron enseguida este gran descubrimento. No artigo non se facía referencia ao anuncio de Alpher e Herman. O enfado que viviu Alpher naquela época que logo recoñecería: "Ofendeume que nin sequera me convidou a ver aquela maldita antena". E escribiu xunto a Herman no seu libro Xénese of the Big Bang, onde di: "Un fai ciencia por dous motivos: pola emoción de medir ou comprender algo por primeira vez e, una vez conseguido, polo recoñecemento dos seus membros como mínimo".
Este recoñecemento veu da man de Penzias en 1978. Encomiou as achegas de Gamow, Herman e Alpher cando recibiu o Premio Nobel. A Wilson e a ambos se lles entregou a Novela da Física, que non o buscaron e que cando o descubriron non sabían por descubrir "a radiación cósmica microondas de fondo".
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
