Sobrepoblación
Gandhi afirmou que Inglaterra tivera que explotar todo o planeta no XX. No século XX, paira conseguir o seu nivel de vida, a India necesitaría máis dun planeta paira alcanzar o mesmo nivel de vida. Era una crítica ao colonialismo, pero ten que ver co medio ambiente. A poboación da India é moi grande, moi superior á inglesa.
E a poboación global do planeta é aínda maior. A conselleira de Estados Unidos, Nina Ferodoff, cre que a poboación mundial ha superado xa o limiar da sustentabilidade. "Seguramente hai moita xente no planeta", afirmou nunha entrevista realizada no programa One Planet da BBC.
Os datos achegados pola BBC eran os achegados pola organización US Census Bureau: a poboación mundial rolda os 6.800 millóns de persoas, una poboación que crece diariamente en 218.030 persoas e que podería alcanzar os 9.000 millóns paira o ano 2040.
6.800 millóns de persoas están a consumir, consumindo enerxía e explotando os recursos naturais (e están a emitir dióxido de carbono a través da respiración). Son grandes números sen analizar a distribución da riqueza.
Ferodoff non é o único que lanzou esta idea. O prestixioso presentador da BBC, Sir David Attenborough, incorporouse ao Optimum Population Trust, un grupo que defende a necesidade de reducir a poboación. Attenborough cre que hai una necesidade de reducir a poboación humana. "Non coñezo problemas que non facilitarían que haxa menos xente no mundo".
Ecoloxía
Reduce a poboación pero canto? É moi difícil de dicir. O equilibrio ecolóxico esixiría que o ser humano ocupe o lugar que lle corresponde entre as especies, nin máis nin menos. Pero hai dous problemas.
A primeira é que non se pode saber cantos seres humanos son adecuados paira a ecoloxía. Pódese calcular, pero sempre en base a estimacións. Por exemplo, segundo unha estimación, no Pleistoceno (fai 200.000 anos), a Península Ibérica albergaba aproximadamente 150.000 persoas. Na actualidade, a poboación de España e Portugal supera os 51 millóns de habitantes. Se recoñecemos que a poboación do Pleistoceno era consecuencia do equilibrio ecolóxico, podemos utilizar os datos da Península Ibérica e extrapolar a "poboación ecolóxica" de todo o mundo. Pero o resultado non sería fiable, entre outras cousas porque está baseado en demasiadas estimacións e suposicións. No Pleistoceno non se facían censos e non podemos saber até que punto o número 150.000 é exacto.
O segundo problema paira coñecer a poboación óptima do equilibrio ecolóxico é que o equilibrio ecolóxico non existe. Os ecosistemas nunca están en equilibrio. En constante evolución. A proliferación e diminución dalgunhas especies, a aparición dalgunhas e a desaparición doutras son constantes. Debido a moitos factores, os biotopos non sempre permanecen iguais.
Por exemplo, o estado ecolóxico inicial do Neolítico non é o mesmo que o actual, polo que a cantidade humana 'adecuada' tamén sería diferente no Neolítico e agora.
Con todo, talvez non sexa necesario coñecer a cantidade adecuada. Neste momento a poboación humana é moi elevada. Pero quizais sexa un problema destes séculos e, visto desde a perspectiva do tempo, os ecosistemas da Terra se autorregularán. En definitiva, o home non é a única especie que tivo una gran poboación ao longo da historia evolutiva, e en todos os casos chegou ao seu declive. Autorregulación.
De feito, no caso do ser humano é posible que o factor regulador sexa o cambio climático. En todo caso, non será o único factor, pero pode contribuír ao declive da poboación humana. E si así fóra, cabe preguntarse se una actitude a favor do ecoloxismo non é una actitude a favor do cambio climático.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
