Fundamentos Lingüísticos
A relación entre o cerebro e a competencia lingüística é moito máis estreita do que se pensaba. As linguas non son, en ningún caso, una sucesión aleatoria de palabras, senón un complexo sistema formado por un conxunto de elementos. Por outra banda, todos estes elementos, fonética, fonología, morfología, morfofonía, sintaxes, semántica e pragmática, non se relacionan caóticamente, senón que en todo momento son interdependientes. Así mesmo, os cambios que se producen en cada elemento afectan a todos os demais na forma de falar.
A linguaxe humana ten una serie de características e peculiaridades como a arbitrariedade, o uso de segmentos discretos, as formas de combinar segmentos, o uso de conxuntos de regras, os universais semánticos, a capacidade de facer referencia ao pasado, a capacidade de utilizar os negativos e de facer preguntas, a capacidade de utilizar a infinidade, etc. Paira o uso da lingua humana é necesario utilizar as capacidades lingüísticas adquiridas ao longo da vida, polo que se considera que, polo menos en parte, a súa capacidade lingüística está limitada pola bioloxía e a provisión xenética. En xeral, as competencias lingüísticas clasifícanse en dous grupos: por unha banda, as competencias relacionadas coa parte interpretativa —as capacidades ou mecanismos de interpretación— e por outro, as relacionadas coa parte creativa —as partes creativas ou os mecanismos—.
Estas competencias lingüísticas inclúen apartados relacionados coa capacidade lingüística, como a parte léxica, fónica, sintáctica e semántica, é dicir, mecanismos relacionados coa audición, a comprensión e a capacidade de buscar e seleccionar información. É máis, segundo os investigadores, a orixe de todas estas capacidades está no cerebro[1][2]. É evidente, por exemplo, o poder especial que teñen os nenos paira aprender linguas diferentes, ou mellor devandito, linguas diferentes, e que din que ten un período ou “período crítico”. Na idade adulta esta capacidade diminúe. Nas seguintes liñas deste artigo exporemos e describiremos algúns conceptos relacionados coas bases lingüísticas.
Realizáronse diversas propostas paira explicar a adquisición da linguaxe por parte do ser humano, entre as que se destaca a existencia dun período crítico de adquisición da lingua (infancia). Este período está relacionado coa estrutura das redes neuronais cerebrais, o fenómeno coñecido como “mielinización”. No período crítico utilízanse zonas especializadas do cerebro que se forman de forma natural no campo da lingua, mentres que despois dese período crítico todas as linguas que se aprenden asimilámolas doutra maneira e, ademais, actívanse diferentes áreas cerebrais no proceso de aprendizaxe.
A pesar de que aínda non hai una explicación clara respecto diso, considérase que os cerebros de adultos e nenos son diferentes, polo menos atendendo ás conexións das redes neuronais. Parece que una sustancia graxa chamada mielina illa as conexións entre neuronas paira facelas máis rápidas, pero á vez impide novas conexións. Por iso é máis custoso aprender novos conceptos á idade adulta e seguir formando partes especializadas do cerebro.
Este fenómeno non é una transformación brusca, pero canto máis antigo, máis se percibe. Pola contra, os nenos saben completar a coordinación, as preguntas, as frases negativas e as oracións relativas e elixir os pronombres adecuados antes de aprender a realizar a operación matemática “dúas máis dúas”. Tamén é sorprendente como se apropian das linguas locais que viven en poucos anos, a pesar de estar limitadas e dotadas de escasas experiencias lingüísticas. Realizáronse numerosos traballos de investigación que analizan e relacionan a infancia, a linguaxe e os fundamentos biolóxicos, como o fracaso da hipótese de instrución, o fracaso da hipótese da imitación, o caso de nenos illados [3], o caso de nenos salvaxes [4]...
En canto á linguaxe natural, ao falar actívanse algunhas zonas do hemisferio esquerdo, entre elas: Zona de Broca e zona de Wernicke. Estes campos son de vital importancia xa que axudan a comprender a arquitectura da linguaxe e a relacionar palabras e significados. É máis, nos casos nos que estas zonas cerebrais están afectadas —afasias—, a capacidade lingüística adoita estar limitada. A afasia de Broca, agramática, está relacionada coa fala lenta, as pausas na procura de palabras, as perdas de palabras funcionais e os problemas de comprensión, mentres que a afasia de Wernicke relaciónase coa fala fluída pero cunha mala selección léxica, o uso de palabras sen sentido.
Doutra banda, atopouse un xene que pode estar relacionado coa competencia lingüística, o xene FOXP2, que axuda a converter o pensamento en fala [5]. Sen mergullarse en augas profundas da bioloxía, o funcionamento deste xene pode entenderse como unha canle útil paira comunicar pensamentos [6]. Nos animais tamén se atopou un xene parecido, pero non tan desenvolvido como nos humanos. Neste sentido, é evidente a existencia dunha base biolóxica no proceso de adquisición da linguaxe.
Nun artigo escrito por Juan Uriagereka menciónase claramente a base biolóxica da competencia lingüística exposta [7]. Neste artigo, Uriagereka menciona, entre outros, os erros cometidos na recuperación do eúscaro e, por encima de todos, destaca que pode resultar prexudicial obrigar aos traballadores adultos a aprender una nova lingua, xa que o proceso de aprendizaxe dunha nova lingua está relacionado coa xenética, as hormonas e o desenvolvemento biolóxico, o período crítico. Con todo, este período crítico pode variar dunha persoa a outra, polo que a esixencia pode ser inxusta.
Por outra banda, Juan Uriagereka afirma que todas as linguas teñen una representación similar no cerebro humano, e por iso, moitas linguas comparten os mesmos procesos lingüísticos, incluído o eúscaro. Apoiándose nestes argumentos, e facendo fronte ao artigo publicado no Wall Street Journal que consideraba o eúscaro como lingua arcaica [8], destaca que o eúscaro non é una lingua rara, nin obsoleta ou relacionada coa antigüidade. E é que todas as linguas teñen en conta una serie de bases, e por iso, tendo en conta o sistema gramatical do eúscaro, é un erro inexacto concluír que a lingua é obsoleta.
Ademais da base biolóxica, existen outras bases lingüísticas importantes como son a base cultural (consecuencia da evolución cultural) e a base social (consecuencia do uso de falantes). O motivo da clasificación do eúscaro como lingua arcaica é precisamente nestas últimas, xa que probablemente o eúscaro non ten liñas de investigación comparables coas linguas “maioritarias” por razóns económicas e históricas. Está claro, por tanto, que non hai una lingua primitiva nin una lingua moderna, xa que a traxectoria das linguas está a cambiar constantemente.
Bibliografía
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
