Hasiera »   Erreportajeak »   Ur bizigarria hilgarri Doñana: hondamena ulertzeko

Auga habitable Doñana: paira entender o desastre

• Zabaldu:
• Twitter
• Facebook
• Emaila

Non morreu, pero non lle faltou moito. A ruptura da presa de Aznalcóllar fixo morrer a Doñana. Pódese considerar como un novo capítulo da falta de respecto do ser humano á natureza, un novo expoñente dos danos que se producen na natureza en nome do desenvolvemento. É un desenvolvemento real una actividade que ameaza o equilibrio da natureza paira avanzar? Pregunta realizada. Mentres tanto, sen ir máis lonxe, aquí mesmo hai lugares con condicións similares ás da presa de Aznalcóllar, como a de Gabiria. Quizais polo ocorrido en Andalucía pódese predicir un futuro mellor á mina Troia de Gabiria. Doñana converteuse no centro dunha mala noticia, o desastre. Moitas veces foi noticia, porque foi un punto de encontro de políticos, una dirección paira a romaría, non se cal é o destino das viaxes máis cómodas e exclusivos da besta, das cómodas viaxes de moitos naturalistas rueiros, a orixe da continua tensión entre agricultores e gandeiros da zona, a porta a un urbanismo con denominación de orixe ou especulación de terras paira comercializar produtos locais. Pero esta vez hai diferenzas.

O acontecido sacudiu con dureza e sacudiu durante moito tempo, non só a Doñana, senón a todos os sectores que se atopan atrapados na rede da zona: económicos, políticos, sociais e ecolóxicos. Acendeuse a luz vermella en Doñana e non foi a única destes días. Nestes casos, os comentarios no momento cálido do suceso non adoitan ter valor, polo que o seguinte amorne é o máis adecuado paira una reflexión seria sobre o ocorrido antes de que se arrefríe. Hai que facer una reflexión obrigada, por encima de todas as bestas da zona, valorar as palabras e os feitos até agora, esixir responsabilidades e, sobre todo, empezar por outro camiño.

Todos os sectores atrapados na telaraña de Doñana deberán convencer aos seus descendentes do que deixen e, por tanto, do que impulsen. Marismas ou minas? Urbanizacións ou dunas? Agricultura excesiva ou turismo verde a medida? Cegoñas ou gañado? Onde está o límite?

A actual non é a primeira, xa que Doñana xa sufrira efectos nocivos. A continuación preténdese analizar a influencia que a recente vertedura de lodos na mina xa ten nas inmediacións de Doñana e o seu posible futuro. Sempre con prudencia, porque ademais de contrapor o devandito estes días, tardarase máis en coñecer a influencia real a través da obtención de datos concretos. Paira entender o impacto, materializado e suposto, é imprescindible coñecer a dinámica “propia” do parque de Doñana, que foi a que predominou nos últimos anos, aínda que non sexa do todo natural.

Creación xeolóxica

Doñana está situada ao redor da desembocadura do río Guadalquivir. O val desde o punto de vista xeolóxico é una extensa depresión, chea de materiais acumulados no Mioceno, o Plioceno e o Cuaternario (últimos 20 millóns de anos). A sedimentación dos episodios Mioceno-Plioceno estivo condicionada polo movemento de placas tectónicas Iberia e África, ás veces no medio mariño e outras no terrestre. En canto á contorna de Doñana, obsérvanse tres formacións principais: margas, limos e areas. Estas últimas, pola súa elevada permeabilidade, dan lugar a un bo acuífero, número 27 no catálogo oficial de acuíferos.

Ao final do Plioceno, o mar retrocedeu definitivamente deixando en terra o val do Guadalquivir. Na súa nova situación comezou a formarse a rede fluvial local, que erosionó as pedras no seu parte superior, transportou os derrubios e depositounas no seu parte inferior, realizando un importante depósito sobre as pedras do Mioceno-Plioceno.

Situada na desembocadura do Guadalquivir, Doñana experimentou un cambio significativo nos últimos 10.000 anos. Como consecuencia da última glaciación, o mar dominou a zona formando una extensa bahía de pouca profundidade. A bahía foise illando paulatinamente do mar pola acción das barras de area, facilitando na súa nova situación a sedimentación de finos (limos e arxilas) ricos en materia orgánica, incluíndo restos de area. Nestas arxilas limosas formáronse as marismas. Nalgunhas zonas de Doñana esta provisión ten un espesor de 150 metros. A disposición interna (xeometría e permeabilidade das capas) condiciona a dinámica das augas subterráneas en Doñana: dirección e velocidade.

Parques de Doñana

O nome de Doñana engloba varios campos: O propio Parque Nacional, o máis estrito das medidas de protección, con 50.000 hectáreas; cinco parques naturais, rodeando á fronte, con 23.000 ha; e todos eles e outros terreos lindeiros, a área de Doñana.

A clasificación nacional-natural é administrativa. De feito, a partir de 1969, cando comezou a conexión legal da zona de protección de Doñana, producíronse cambios nas medidas de protección até chegar aos límites actuais do parque. Estes límites débense en gran medida á confrontación entre enfoques económicos e ecolóxicos. Desta forma, o Parque Nacional conta con estritas medidas, pero nos postparques hai un exceso de agricultura que se rega coas augas subterráneas.

Desde o punto de vista do ecosistema, o Parque Nacional está directamente relacionado coas zonas adxacentes, é dicir, coa auga. O Parque Nacional non estaría tal como está si non fose o que lle rodea. Por tanto, estes días produciuse una confusión cando algúns afirman que a inundación de lodos non chegou até Doñana, xa que só se está falando do Parque Nacional paira evitar que se viron afectados os paragüeros de Inguralde. Algúns tamén preferiron esquecerse da súa influencia posterior.

Actividade antrópica

A pesca e a caza foron durante anos as principais tarefas dos habitantes da zona de Doñana. Posteriormente primáronse a gandaría e a agricultura, propiciando a transformación do medio, a remodelación da rede fluvial, a construción de sebes e a construción de canles paira afastar o risco de inundación e evitar a salinización dos chans.

XVII. No século XVIII déronse pasos serios paira impulsar a agricultura, pero estas intencións atopáronse cos intereses dos gandeiros. XX. A principios do século XX os campesiños adiantáronse e comezaron a secar as marismas paira ampliar as terras agrícolas. Así, na década dos 50, o río Guadiamar canalizouse até o Guadalquivir, evitando a influencia que nas inundacións anuais tiña na marisma, é dicir, a introdución de auga doce, e nas beiras do río Guadalquivir construíronse varias barreiras de terra co mesmo obxectivo.

En 1970 o Ministerio de Agricultura impulsou una ambiciosa planificación paira a adaptación da ampla zona de Doñana á agricultura de regadío (Plan de Regadío Almonte-Marismas) co obxectivo de regar 25.000 hectáreas de augas subterráneas autóctonas. Este territorio sitúase nos actuais parkings naturais e na zona de Doñana.

En 1991 regáronse 10.000 ha do acuífero local (desde o número 27). Por tanto, os obxectivos marcados inicialmente non se cumpriron, quizá porque non se podían cumprir: o territorio excesivamente amplo e a localización dos pozos son inadecuados. Nos últimos anos os agricultores e gandeiros e a administración actuaron a miúdo, ao non haberse materializado os beneficios previstos no plan.

Dinámica hidrológica

A auga garante a complexa dinámica de Doñana e de todo o ecosistema que o rodea, xa que a auga é o nexo de unión imprescindible. O feito de que as aves que van de norte a sur ano constitúan una boa parada en Doñana débese á presenza de marismas, lagoas e potxingos. O mesmo paira calquera outro animal que viva nel de forma ininterrompida. A auga de Horko ten dúas direccións: en superficie, traída polos ríos e arroios da zona, e soterrada, con acuíferos propios.

Así, varios lugares de Doñana están alimentados por augas superficiais e outras subterráneas. Se se producise un cambio na dinámica da auga, tanto en cantidade como en calidade, o ecosistema no seu conxunto sufriría unha deterioración que, dependendo do lugar e do tempo, será maior ou menor.

Paira comprender os riscos ecolóxicos que poden existir en Doñana é imprescindible coñecer a súa dinámica “propia”. Sen coñecelo non se pode entender ao outro. Como xa se mencionou anteriormente, a zona de Doñana sufriu nos últimos anos importantes cambios, a maioría provocados pola agricultura, polo que a dinámica actual non é a que lle correspondía de forma natural, aínda que é necesario coñecer paira actuar sobre a influencia do lodo vertido desde a mina.

Desde o punto de vista hidrológico obsérvanse tres zonas na contorna de Doñana:

1. Marisma: zona lisa que sofre o sobrecalentamiento e o secado segundo as estacións. A marisma formouse sobre arxilas imperiais de limo. A orixe da auga non só é a choiva, senón tamén os ríos da zona, que levan a auga en inundación. O máis importante dos ríos é o Guadiamar, procedente da mina, que desde hai tempo diríxese a Guadalquivir, evitando a canle natural, polo que o río Guadiamar só penetra na marisma de forma esporádica. Estas desviacións provocaron que a superficie da marisma e o espesor de auga diminúan nos últimos anos. Outro importante achegue de auga é o do arroio A Rocina, cun caudal pequeno pero sostido, que achega o necesario na época de esgotamento. Cabe destacar o que as testemuñas chaman caños: a egua eran as canles creadas pola marea, daquela o paso das augas de inundación dos ríos cara á marisma, e os que se atopan case en desfasamento polos desvíos posteriores. Entre as medidas adoptadas recentemente paira a restauración da marisma atópase a de facilitar a entrada das augas dos ríos á marisma a través destes caños, algo máis do habitual nos últimos anos.
2. Case todo o resto do territorio da zona de Doñana está cuberto por areas permeables do Plioceno. Nel inclúense as dunas. Trátase da zona de recarga do acuífero nº 27, desde onde as augas pluviais alimentan as capas baixas de auga.
   

   R. Roupa
   Ademais das augas pluviais, o excedente das augas empregadas na agricultura transfórmase nunha recarga, contaminando o acuífero con fertilizantes (nitratos e pesticidas principalmente). O comportamento do acuífero é diferente dependendo de si atópase ou non preto da marisma. Alí o acuífero é libre, pero baixo a marisma vólvese semiconfinado, forzado por materiais impermeables da marisma. Aquí o acuífero alimenta a marisma de abaixo a arriba. Por tanto, os contaminantes introducidos ao acuífero poden realizar un percorrido de moito tempo, quizá anos antes de que afloren lentamente, alí ou aquí, a través de areas e arxilas limosas. Con todo, non todas as augas do acuífero concéntranse na marisma, xa que gran parte delas discorren directamente do subsolo ao mar. Aquí abundan os pochis, sempre en zonas de descarga de augas subterráneas. As testemuñas chaman ollos. A estes humidais inclúense matogueiras e alcornoques propios. Neste territorio, onde a maior parte atópase fóra do Parque Nacional pero dentro dos parkings, sitúanse as actividades antrópicas: agricultura de regadío, varios núcleos de poboación, bosques de explotación.
3. O enlace entre as dúas zonas anteriores é o denominado “ecotono”. De escasa superficie, pero de gran importancia ecolóxica, na que, ao ser o nexo de unión de conxuntos de permeabilidade moi desigual, as augas subterráneas afloran e manteñen un ambiente acuoso e continuo, caracterizando ao ecosistema de Doñana. Outra palabra moi utilizada polos aldeáns é os lucios, é dicir, as zonas estancadas formadas na depresión, ás veces xeradas por augas superficiais e outras subterráneas. Por outra banda, os lucios, caños ou ollos teñen un vocabulario propio rico paira expresar conceptos relacionados coa auga, todos eles teñen que ver co ecosistema de Doñana.

En resumo, a zona de Doñana necesita dous tipos de augas paira seguir sendo un ecosistema acuático, achegadas de forma periódica polos ríos e polos acuíferos.

Afección da inundación de lodos de mina

A mina ao descuberto de Aznalcóllar extrae numerosos tipos de sulfuros paira obter chumbo, zinc, prata e cobre. Os sulfuros trátanse na propia terra paira separar o que serve do que non serve. Este último, un lodo acuoso, vértese a unha especie de encoro, tras pasar previamente por unha depuradora. Estas augas residuais son ricas en elementos tóxicos (As, Cd, Mn, Zn, Cu, Pb, Fe...) e acedas, é dicir, de pH baixo, son prexudiciais paira o ecosistema.

O 25 de abril Doñana sufriu o peor desastre dos últimos anos. Por motivos non clarificados, una das paredes do encoro levantou cristas e se vertió un perigoso lodo de 5 hm3 augas abaixo do río Guadiamar cara a Doñana.

Deixando ao carón os problemas administrativos e xudiciais, que consecuencias pode ter esta inundación en Doñana? As súas respostas son moi variadas: non lle tocará nin lle tocará. Por suposto, algúns falaban, de forma maliciosa, do Parque Nacional e da súa afección a curto prazo, evitando o parqueo, o acuífero, o tempo e a integridade do ecosistema.

Que conclusión ten?

• 

  Non se poden entender os riscos ecolóxicos que poden existir en Doñana sen coñecer a súa dinámica "propia". Aínda que a zona circundante de Doñana sufriu cambios significativos, aproveitouse da dinámica que lle corresponde de forma natural para que o lodo vertido poida incidir na zona.

  R. Roupa
  O lodo desprázase polo río, saíndo da canle habitual e superando con lodo os campos de cultivo lindeiros, o que provocou una grave contaminación dos mesmos. A sucesión é coñecida: matar a varios animais e animais, perder a colleita dos anos, destruír a cadea alimenticia paira moitos anos. Problemas socio-económicos, ademais de ecolóxicos.
• O lodo non parece entrar no Parque Nacional. De feito, pouco despois da vertedura levantáronse barreiras de terra para que as augas acedas desviásense cara ao Guadalquivir e de alí trasladásense ao mar en zonas concretas do río. En consecuencia, as augas acedas chegaron rapidamente á desembocadura e tocaron a súa pesca. Problemas socio-económicos tamén aquí.
• Estas barreiras impediron a marcha do lodo, depositando parte do mesmo na canle. Paira axudar a iso introduciuse o cal na auga, onde cando o pH é alto precipítanse os metais pesados. Desta maneira, a auga desprazaríase máis limpo cara abaixo e o lodo alí retido uniríase máis facilmente. Tamén se mencionou a instalación de depuradoras de augas paira a súa posterior vertedura. Con todo, todo isto debe facerse con présas antes de que chegue a choiva, xa que temen tanto que as augas de choiva son lixeiramente acedas e levarían o lodo cara abaixo polo chan, talvez superando barreiras e penetrando até a marisma con caños.
• Os lodos dos campos comezan a recollerse utilizando a escavadora. A totalidade da terra contaminada non poderá ser escavada nin transportada de forma inmediata, permanecendo alí durante moito tempo esperando a disolución e enterramento da area de lodos, augas pluviais ou augas fluviais.
• A afección das augas superficiais contaminadas ás marismas depende das actuacións previas á choiva. A auga subterránea é moi diferente. As sustancias tóxicas xa foron introducidas ao acuífero tras o desbordamento dos lodos de ribeira: as mostras recollidas así o indican. Ademais, mentres se trate dun lodo nos campos, poderase producir una dilución e penetrar polo chan. Por outra banda, os bombeos convencionais poden acelerar o movemento da auga no acuífero.
• E una parte da auga contaminada que está en funcionamento antes ou despois no subsolo chegará a varios humidais de Doñana (lucios, ollos). Será entón grave? Un sabe cos datos que recibiu até agora. E é que os acuíferos teñen a vantaxe de que reducen en parte a contaminación e non calquera contaminación. Cantos tóxicos entrou xa? Canto se podería introducir na disolución dos lodos superficiais?

Introduciuse un virus no corazón do ecosistema de Doñana. Está a piques de determinar o que pode supor este accidente que estaba anunciado. Necesidade de datos, seguimento continuo. Despertable? Dise que había numerosas denuncias polo mal estado do encoro. Non se tomaron en serio. Un dato significativo é que os aldeáns chaman río Queima ao río Guadiamar, debido a que periodicamente a auga se queima; as verteduras, a pesar de ser pequenos, foron moi habituais.

Se se quere protexer o Parque Nacional de Doñana, débese protexer tamén a contorna. O encoro da mina, situado a beiras do río e a beiras do río Doñana, é fundamental paira o mantemento da marisma. A quen se lle ocorre? Non é o mesmo situalo aquí que na conca de Doñana ou fóra. O risco sempre existe, pero isto é moito maior cando hai un espazo natural que se quere protexer un pouco máis abaixo. Só cuestión de sentido.