Pasado, presente e futuro do universo!
Pasado, presente e futuro do universo!
Poucas veces temos a oportunidade de escoitar nesta zona una charla impartida polo premio Nobel. O pasado 31 de outubro Elhuyar Kultur Elkartea ofreceunos esta oportunidade con motivo do vixésimo quinto aniversario da súa fundación. Tamén quero felicitar a Elhuyar pola miña banda.
A celebración do aniversario centrouse no Premio Nobel de Física A. Foi una conferencia de Hewish. En concreto, concedéuselle o premio polo descubrimento de pulsárelos. Este descubrimento é especialmente importante paira o desenvolvemento de teorías sobre a evolución das estrelas, pero A. Hewish traballa no campo da radioastronomía e as súas investigacións influíron moito na Cosmología. Nela tratouse un tema deste último ámbito. Como o seu título “Pasado, presente e futuro do Universo” indica claramente, explicounos dunha maneira moi amena as principais liñas de evolución do universo.
A. Hewish presentounos primeiro o fenómeno da expansión do Universo. Na terceira década deste século, como consecuencia dun traballo experimental moi importante, E. Hubble descubriu que as galaxias se afastan de nós. Ademais, as súas medicións demostran que canto maior é a distancia á galaxia maior é a velocidade de afastamento. A consecuencia directa desta dependencia da velocidade respecto da distancia é que a distancia entre calquera par de galaxias no Universo é cada vez maior, é dicir, que o Universo se expande.
Por tanto, a distribución da materia nun volume crecente de face ao futuro fai que a densidade do Universo sexa cada vez menor. É lóxico que o razoamento se atrase tamén no tempo. Neste caso concluímos que no pasado a materia estivo máis acumulada e que a densidade foi moito maior. A conclusión final é que nalgún momento a materia estivo totalmente acumulada e que una gran explosión que chamamos Big Bang provocou a expansión que aínda perdura.
A é suficiente coa expansión e a forza da gravidade que sempre vai ser contra ela. Hewish realiza un primeiro resumo da evolución global do Universo. Se a densidade do Universo é maior que un determinado valor chamado densidade crítica, a forza da gravidade freará a expansión e o Universo empezará a contraerse.
A materia irase acumulando de novo até o seu colapso total. Se a densidade é inferior ao valor crítico mencionado, a expansión continuará paira sempre. O mesmo ocorrerá cando o valor da densidade sexa un valor crítico, aínda que neste caso a velocidade de propagación será máis lenta.
Na década dos 50 aínda non había máis indicios de que a explosión de Big Bang fóra crible. Por tanto, tamén existían quen expuñan as cousas doutra maneira. F. A falou de Hoyle e o seu modelo de universo estable. Hewish. Os partidarios deste modelo creen que o Universo sempre tivo e terá o mesmo aspecto.
Tamén aceptan a expansión. Por tanto, propuñan que se crea una nova materia paira cubrir os grandes ocos intergalácticos que xeraría a expansión. Pero non é fácil determinar o proceso, xa que nunca é así no espazo intergaláctico.
Este último modelo practicamente descartouse cando en 1963 detectouse a radiación producida polo Big Bang, chamada radiación de fondo ou de fondo. A medida que o Universo se expande a súa temperatura media vai diminuíndo, correspondendo esta a 2,7 K, a radiación de fondo. A radiación está estendida por todo o espazo e pola súa debilidade é indetectable.
As observacións con telescopios e radiotelescopios mostran tamén un universo en constante evolución. En ningún caso un universo estacionario. En definitiva, canto máis lonxe miremos aos astros, máis pasadas estamos a mirar. A galaxia de Andrómeda, una galaxia similar á nosa Vía Láctea, está situada a 2 millóns de anos-luz e a luz tarda 2 millóns de anos en chegar até nós.
Por tanto, estamos a ver como fai 2 millóns de anos. Pero a resolución dos aparellos actuais é moito maior que iso, e podemos ver obxectos que están moito máis lonxe. Por iso descubríronse galaxias activas e quasares. Estes obxectos vémolos como estaban fai millóns de anos despois de que se producise o Big Bang, e a maioría mostran procesos violentos que requiren enormes enerxías, características doutra situación diferente pasada polo Universo.
Paira finalizar A. Hewish volveu ao problema da materia escura que xa mencionara antes. O movemento das galaxias e outros problemas dinámicos fan pensar que hai moita materia invisible no Universo. De feito, só sería o 10% do que podemos ver. Isto é moi importante paira decidir se a expansión do Universo seguirá sempre ou empezará a contraerse. O relator considera que tampouco toda esta materia escura sería suficiente paira frear a expansión.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
