Na primavera branco, branco,... neve negra
Os rosáceos están moi ben representados na nosa flora. En xeral, clasificáronse no noso planeta un centenar de xéneros e máis de 3.000 especies, máis abundantes nas rexións tépedas do Hemisferio Norte. No País Vasco, dos 100 xéneros citados, clasificáronse ao redor de 26, coñecendo máis de 80 especies. Estas especies distribúense en herbáceas, arbustivas e arbóreas. A maioría dos froiteiros coñecidos clasifícanse nestas especies e son moitos os que se cultivan paira a ornamentación.
Nesta ocasión o ESPINO NEGRO que nos ocupa é arbusto, gretado e adobado. Xeralmente pequena, aínda que ás veces pode alcanzar até 4 metros. É fácil de recoñecer xa que mantén as espiñas dos extremos das ramas moi abundantes nas distintas estacións do ano. As ramas novas son bastante pubescentes. Doutra banda, é caducifolio con follas ovalado-lanceoladas e lixeiramente aserradas nos bordos, de 2-4 cm de lonxitude e cor verde mate.
Si na primavera ves un arbusto cheo de flores brancas, case seguro que che atopaches cun espino negro. E é así, porque o seu floración é moi frutífera, polo que a blancura dos pétalos adoita ser moi evidente. Os froitos, pola súa banda, chegan a finais de verán e son ben coñecidos: son de forma drupada, redondeadas e azul-negruzcas, e coa maceración en anís conséguese o patxaran.
Elorri beltza, estendeuse en case toda Europa, especialmente no oeste asiático e no norte de África. En xeral atópase en lugares abertos (sebes, áreas forestais, matogueiras, etc.) e desde o nivel do mar até a cima da montaña por todas as partes, salvo nos cumes máis altos dos Pireneos. A pesar de estar ben representadas na maioría das nosas rexións, nas meridionais é máis abundante.
O espino negro tamén se utiliza como herba medicinal. Din que a flor contén nitriloglucósidos, glucósidos do ácido prusico, cumarina e flabonglucósidos e que os seus froitos son amigdalina, ácidos e vitamina C. Desta forma utilízase paira combater a marmelada, a estomatitis e a faringitis con froitos. Flores como diuréticas e purgantes, e follas contra a hidropesía e a asma.
Por último, cabe mencionar que esta especie se utiliza paira a elaboración de sebes, xa que, ademais de soportar adecuadamente pódaa, posúe una ramificación espiñenta que permite distintos usos.
Familia: Rosáceos |
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
