Contra a carie, mellor saliva
A boca é o escenario. O actor protagonista é una bacteria. Chámase Streptococcus mutans e gústalle o azucre, de feito non come máis.
A escena iníciase tras unha comida: a bacteria busca hidratos de carbono na boca, nos restos de alimentos que quedaron entre os dentes e aliméntase dos azucres que atopa. A continuación a bacteria fai a dixestión e durante a mesma produce acedos. Estes ácidos son os que danan o escenario, é dicir, danan o esmalte dos dentes e crean caries.
Os ingredientes fundamentais paira o desenvolvemento da escena da carie son, por tanto, polo menos dúas: as bacterias e os hidratos de carbono presentes nos alimentos. Pero a duración do evento tamén é determinante: Streptococcus mutans tarda máis de 24 horas en metabolizar alimentos e formar ácidos. Por tanto, a función pode verse interrompida si conséguese interromper a actividade do protagonista. É dicir, si a Streptococcus mutans impídeselle traballar 24 horas seguidas, non aparecerán bromas.
Mellor cepillo que pasta
Obviamente, una das vías paira dificultar a actividade das bacterias é a limpeza dos dentes de forma adecuada e frecuente. A clave paira una boa limpeza dental é cepillarse ben. De feito, é importante remover ben a placa bacteriana co cepillo dos dentes e non tanto a pasta de dentes. Segundo Julian Aguirrezabal odontopediatra, a pasta de dentes, ademais de dar un sabor agradable, non serve paira moito. Considera que é un atrezo: "A pasta de dentes non ten a función de deterxente como se cre. Mesmo sen pasta pódense lavar perfectamente os dentes, pero estamos expostos a ver os escudos que aparecen sobre os dentes nos anuncios da televisión", afirma Aguirrezabal. Txemi Errazkin, presidente do Colexio de Dentistas de Gipuzkoa, subliña a necesidade de cepillado: "Hai que quitar a sucidade, limpala con traballo mecánico. É mellor cepillar ben os dentes, aínda que só con auga", di Errazkin.
Sen función de deterxente, as pastas dentais teñen bactericidas. É dicir, na pasta hai sustancias capaces de matar e eliminar bacterias. Con todo, ambos os médicos restan importancia ao efecto bactericida das pastas dentais. "É necesario retirar a placa bacteriana contra a carie, non matar as bacterias", di Errazkin. E é que, segundo explica Aguirrezabal, "os bactericidas que conteñen as pastas dentais non serven paira moito, xa que as bacterias rexenéranse inmediatamente na boca".
Efecto exterior do flúor
O compoñente máis beneficioso e coñecido da pasta de dentes é o flúor. O flúor é un dos principais protectores contra a carie: fai que o esmalte que protexe os dentes sexa máis resistente á degradación dos ácidos.
Máis aló do flúor presente na pasta de dentes, sábese que o fluído que entra na subministración de auga reduce o número de carie dos habitantes da zona. Por iso, durante anos creuse que o flúor tiña un efecto sistémico, é dicir, que cando se bebe metíase no corpo e endurecía os dentes con sangue. Con todo, segundo estudos dos últimos anos, a maior influencia do flúor é o tópico: na boca, o flúor entra en contacto coa capa externa do dente e os dentes endurécense. "Agora sabemos que o efecto sistémico do flúor é case inapreciable; o maior efecto do flúor é o local", afirma Errazkin. Por iso, non ten sentido que as mulleres embarazadas reciban suplementos fluorados en beneficio dos seus dentes.
O flúor pode ser inxerido de varias formas, como beber xunto coa auga da billa ou tomar pastillas adicionais. Con todo, as vías máis eficaces paira tomar o flúor son as que entran en contacto cos dentes: pasta, xel, verniz ou colutorios fluorados. Con todo, a influencia do flúor é moito máis acusada os nenos que nos adultos. De feito, "pódese influír no esmalte dos dentes que se están formando ou que son de nova creación, pero o esmalte dos dentes dos adultos xa está curado e aí é máis difícil provocar cambios", explica Aguirre. "O flúor da pasta de dentes favorece aos nenos, pero é máis difícil influír nos adultos. Por iso recomendaría elixir a pasta que máis sabor lle guste, á marxe da publicidade", engade Aguirrezabal.
Importancia da saliva
Con todo, o cepillado e o flúor non son as medidas de protección máis decisivas contra a carie. Uno dos factores máis importantes que afecta á carie, se non é o máis importante, é a saliva. O 99% da saliva é auga, pero o 1% restante ten compoñentes antimicrobiales e capacidade de neutralización de ácidos. É, por tanto, una excelente receita contra a carie. "Paira ter una boca sa, o máis importante é que a saliva flúa con abundancia", afirma Aguirrezabal.
É raro que a saliva das persoas falte algún elemento, pero ás veces redúcese a cantidade de saliva, o que provoca problemas. E é que, como advirte Aguirrezabal, "a diminución da saliva provoca o secado da boca, e a boca seca é un viveiro de carie". Que impide a abundancia de saliva? Aguirrezabal ten clara a súa resposta: "Hai enfermidades que impiden a salivación, como a síndrome de Sjögren e a diabetes, pero son sobre todo medicamentos. Existen no noso mercado máis de 400 fármacos que reducen a salivación, como os antidepresivos".
Outro aspecto a ter en conta pola saliva é que flúe só de día e non de noite. Nos tempos de soño, por tanto, a boca non produce medicamentos anticaries e queda con menos protección. "Por iso recomendamos cepillar os dentes antes de deitarse", lembra Aguirrezabal.
Colutorios e xilitol
Cando a saliva non pode traballar correctamente, ou cando hai demasiadas bacterias na boca, pódense utilizar antimicrobianos preparados. Estas sustancias realizan un intenso traballo bactericida que axuda a reducir o número de bacterias presentes na boca. Desta forma, en certa medida, axudan a protexer os dentes contra a carie.
A clorhexidina é un dos axentes antimicrobianos máis coñecidos e comercialízase como colutorio ou solución de enjuague bucal. Pero una inxesta prolongada de clorhexidina pode provocar una tinguida dos dentes e una diminución do gusto. Ademais, ao principio é eficaz paira matar bacterias, pero co tempo a flora bucal afaise e perde efectividade. "Os colutorios son eficaces si utilízanse a curto prazo, pero non convén usalos máis de tres semanas consecutivas", explica Errazkin.
O xilitol é outro axente antimicrobiano eficaz. Esta sustancia é tan saborosa como o azucre, pero ten a capacidade de protexela da carie. Niso baséase a súa eficacia: Na súa capacidade de enganar a Streptococcus mutans. Como o xilitol ten sabor a azucre, a bacteria cómea. Pero non pode metabolizarse, xa que o xilitol é un alcol polihídrico. Por tanto, cando a bacteria come xilitol, créaselle una inxestión que non pode formar ácido. De aí o seu uso en tratamentos anticaries.
Tamén se comercializan chicles con xilitol. Pero non todo é ouro. De feito, o xilitol é una sustancia moi cara e en moitos produtos introdúcese una cantidade mínima paira poder predicir que contén xilitol. "É unha mercadotecnia", afirma Aguirrezabal. "Segundo un estudo da Universidade de Washington, paira protexerse contra a carie sería necesario un mínimo de seis gramos de xilitol ao día".
Enfermidade contaxiosa?
Con todo, a carie é una enfermidade común. De feito, é a enfermidade máis frecuente que sofren os nenos. "En xeral, nos mozos a enfermidade da carie está máis estendida, e canto máis adulto, menos carie é", explica Errazkin. Coa idade o pH da saliva e a boca vai cambiando. E á bacteria que produce a carie Streptococcus mutans cámbiaselle o lugar de vida máis adecuado. Por tanto, as bacterias que non desapareceron pero que producen carie diminúen ao longo dos anos.
Ademais de ser normal, agora está moi de moda o debate sobre si a carie é contaxiosa. "As investigacións indican que Streptococcus mutans pasa de pais a fillos", di Aguirrezabal. "Por iso, nunha época pensábase que era una enfermidade hereditaria porque pasaba de pais a fillos. Pero é máis complexo que iso", matiza. De feito, a carie é una enfermidade multifactorial, e a presenza da bacteria Streptococcus mutans na boca non implica necesariamente o desenvolvemento da carie. Segundo Txemi Errazkin, "non hai evidencia científica forte de que a carie é contaxiosa. A transmisión de bacterias é constante: do alimento da nai ao do neno, nos bicos... pero iso non significa que se transmita a enfermidade. No corpo temos miles de bacterias. Pero una cousa é ter bacterias e outra desenvolver a enfermidade".
Pero máis aló das transmisións, a carie aínda ten outros asuntos que aclarar. Por exemplo, por que ocorre que un dente estea comido totalmente de carie, pero que o dente que ten ao seu lado non teña ningunha broma? Este fenómeno coñécese como inmunidade local. "Cada dente ten ao seu ao redor un sistema inmunitario propio", di Errazkin. "Así ocorre, pero as razóns que subxacen son polo momento descoñecidas". Como se ve, a carie é una enfermidade complexa que, ademais de ser común e infecciosa, ten moitos axentes.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
