Talidomida, 50 anos despois
Nos últimos anos está a incrementarse o interese por un medicamento prohibido. De feito, os investigadores están a demostrar que este medicamento, o talidomida, é eficaz paira tratar enfermidades complexas. Así, a FDA, a Administración de Alimentos e Medicamentos de Estados Unidos, autorizou en 1998 a comercialización de talidomida paira a terapia do eritema nodoso asociado á lepra. Posteriormente, foi autorizado paira o tratamento do mieloma múltiple e fíxoo a Axencia Europea de Medicamentos, EMEA, en 2008. Iso si, concedéronse permisos con estritas normas de uso.
Ademais de tratar a lepra e o mieloma, os investigadores creen que a talidomida pode ser útil noutras enfermidades, polo que se están realizando probas paira avaliar a súa eficacia. Entre outros, obtiveron bos resultados no lupus eritematoso sistémico e discoideo, así como en enfermidades de orixe dermatológico-reumatológico como a estomatitis aftosa e a enfermidade de Behcet.
Tamén se está investigando se pode ser eficaz paira tratar enfermidades máis coñecidas e estendidas: Enfermidade de Chron, artrite reumatoide, colitis ulcerosa, algúns cancros como o de próstata e o de ril, algunhas alteracións relacionadas coa sida como diarreas e úlceras aftosas...
Con todo, tanto na terapia como nas probas clínicas, os médicos e investigadores deben ter moi en conta os efectos secundarios da talidomida, xa que son moitos e variados: somnolencia e fatiga, diminución de glóbulos brancos, anemia, hormigueo e excreción de brazos e pernas, erupciones cutáneas, mareos... E en ningún caso poden esquecer a súa influencia nos fetos. De feito, a talidomida provoca malformacións e o aborto a altas doses.
Pasado escuro
Precisamente polos seus efectos nos fetos, a talidomida estivo marxinada durante moitos anos. A talidomida, que naceu o día de Nadal de 1956, foi o primeiro neno con malformacións. A talidomida, producida pola compañía alemá Chemie Grünenthal, era filla dunha traballadora da compañía, que distribuíu gratuitamente as pastillas aos seus empregados, que foron retiradas pola súa muller, embarazada e que eran idóneas paira aliviar o insomnio, a ansiedade e as náuseas durante o embarazo.
Con todo, ninguén pensou entón que o responsable das malformacións era o talidomida. Chemie Grünental probou o medicamento nos animais durante dous anos -- simios, ratas, coellos e cans - e, segundo o informe que recolle os resultados, non se detectaron consecuencias negativas paira as femias gestantes nin paira os recentemente nados. Así, o goberno alemán non tivo inconveniente en conceder a autorización de comercialización do talidomida, que se puxo á venda en Alemaña en 1957 co nome comercial Contergan.
En Estados Unidos, o talidomida non obtivo a autorización de comercialización, ao considerar que as probas paira garantir a seguridade realizáronse de maneira insuficiente. Noutros moitos lugares non sufriu molestias; coa axuda da publicidade dividiuse en 50 países con 80 nomes comerciais, sendo en pouco tempo o terceiro medicamento máis vendido do mundo.
Na mesma época naceron nenos con graves malformacións nos países onde se vendía talidomida. Algúns tiñan totalmente distorsionados os músculos da cara; outros, brazos ou pernas curtas; ou non tiñan ouvido; ou eran cegos; outros con alteracións do corazón, do aparello dixestivo ou dos riles... En total, estímase que nos 7 anos nos que o medicamento estivo a disposición das embarazadas producíronse 20.000 nenos con estas consecuencias. Delas, o 40% morreron antes do primeiro ano.
O médico Widukind Lenz foi un dos primeiros en descubrir a relación directa entre talidomida e malformacións. En 1961 publicou un artigo na revista médica The Lancet, co título "Thalidomide and congenital abnormalities". Posteriormente foi retirado do mercado de talidomida. Nalgúns países foi retirado inmediatamente, por exemplo en Alemaña e Gran Bretaña. Noutros casos, con todo, tomáronse medidas máis tarde, entre elas en España: Permaneceu no mercado até 1963.
Iluminando o mecanismo
Os investigadores descubriron con relativa rapidez que uno dos dous isómeros con talidomidas era nocivo e o outro beneficioso. De feito, a molécula adopta dúas formas iguais, pero una como espello da outra: R e S. R-talidomida é boa e S-talidomida ten efectos nocivos. Sintetizar e tomar só o isómero R non soluciona o problema: dentro do corpo, un convértese no outro.
Con todo, outros aspectos da talidomida seguen sendo descoñecidos. Os investigadores saben que o mecanismo de acción da talidomida é complexo e multifactorial, xa que cun único mecanismo non poden explicarse os seus efectos antiinflamatorios, reguladores do sistema inmunitario, etc., pero paira moitos deles non teñen una explicación precisa. E aínda non teñen claro o mecanismo polo que provoca malformacións nos fetos.
Pero están a traballar. Recentemente investigadores do Instituto de Tecnoloxía de Tokio deron un paso neste camiño. Takumi Ito e o seu equipo publicaron na revista científica Science que a talidomida asóciase a unha proteína chamada cereblón, o que provoca malformacións nas extremidades de peixe cebra e pitos de galiña. Segundo o propio artigo, a investigación "servirá paira facer una versión non tóxica da talidomida".
Expertos, atención
O médico do Hospital San Agustín de Santiago Pintado Avilés segue de cerca as investigacións sobre a talidomida. De feito, o ano pasado publicou un artigo sobre o desastre que este medicamento provocou fai 50 anos na revista médica Jano ("A catástrofe da talidomida no cincuentenario da súa comercialización"). Por suposto, o equipo de Takumi Ito recibiu con gran interese a noticia da investigación realizada.
Segundo Pintador, o obxectivo final dos investigadores sería "un gran paso adiante", desenvolver una talidomida non tóxica. E é que, na súa opinión, as novas aplicacións de talidomida son "esperanzadoras"; ademais, á marxe das malformacións fetales, os seus efectos secundarios son reducidos respecto da quimioterapia. Por iso, avoga polo uso de talidomida en terapia, "sempre coa garantía de que se adoptaron as medidas necesarias paira evitar todos os riscos en pacientes en período reprodutor". Con todo, aínda non se avanzou o suficiente: "hai que facer máis investigacións, hai que estudar máis casos e deixar pasar o tempo".
Os investigadores de Química Orgánica da UPV, Claudio Palomo e Antonia Mel, tamén coñeceron o traballo publicado en Science. Na súa opinión, aínda que esta investigación pode axudar, "hai que ter en conta que moitas outras proteínas tamén interaccionan co talidomida". Ademais, advirten que os efectos da talidomida varían dunha especie a outra: "por exemplo, xera malformacións en persoas, pitos e peces, pero non no rato". Así que coinciden coas últimas palabras de Pintador: "hai que seguir investigando".
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
