Enfermidades da sesta
A que chamamos sesta?
A palabra sesta, e así se chama a preguiza e o tempo de soño tras as comidas, é orixinariamente latín, parece provir da sexta hora dos romanos (“sexta”). Atopei nos dicionarios as palabras BIAGO, BIAO, pero creo que dificilmente van quitar o lugar que gañou durante anos ao préstamo.
A sesta foi considerada desde sempre como una costume e un invento español; paira poder unirse a países máis desenvolvidos é necesario esquecerse ou descartarse. Pero, aínda que se creu o contrario, a sesta non é un mero signo de infortunio, nin se pode asociar simplemente a moitas comidas. Diversos estudos realizados co obxectivo de analizar os ritmos biolóxicos do soño e a mirada demostraron que o corpo humano ten una tendencia natural a soportar estes períodos de soño nas primeiras horas de tárdea.
Informando as investigacións
A necesidade da sesta ou o “soño” do corpo demostrouse por primeira vez en 1986, cando o profesor Scott Campbell do Instituto de Fisiología Circadiano de Boston e os investigadores de soño do Instituto Max Planck de Munich demostraron que a sesta está relacionada coas tempadas biolóxicas.
O mellor momento paira a sesta comeza entre oito e doce horas despois do soño nocturno. Por tanto, a persoa que se deita ás 12 da noite e levántase ás 7 da mañá sentirá a necesidade de durmir cara ás 4 de tárdea.
Pero as investigacións dos últimos anos demostraron que durmir despois de comer ten unhas características terapéuticas inmellorables, xa que ademais de mellorar a dixestión, tamén axuda a previr o infarto. A siestita de media hora diaria reduce nun 30% a probabilidade de padecer enfermidades coronarias. E por que? Con este descanso redúcese o gasto cardíaco e a tensión arterial.
A sesta, pola súa banda, é un antídoto contra a tensión e os nervios que provocan ou provocan as sociedades desenvolvidas, e una medida paira manter o equilibrio psicolóxico no seu punto de partida, sobre todo paira persoas con horarios de traballo fortes. Os científicos coinciden en que despois da sesta o cerebro funciona mellor, que a axilidade mental é maior, que os reflexos crecen e o humor tamén mellora.
Os beneficios da sesta pérdense si é demasiado longo. Para que teña efectos beneficiosos paira o corpo e non confunda o soño nocturno, a sesta debería estar entre 30 e 90 minutos, segundo subliñou o doutor Broughton, profesor de neurología da Universidade de Ottawa.
As persoas de máis de 65 anos son as máis segas. E grazas a eses descansos de tárdea, aproximadamente a metade dos xubilados consegue durmir máis de oito horas ao día.
Segundo as comunidades autónomas, os cataláns son os que menos pasan a noite en toda España, mentres que os vascos somos os máis lotones segundo os datos do último Congreso Nacional de Neurofisiología Clínica.
Ademais de todo o anterior, na actualidade a sesta considérase rendible. Os que gozan e practican este costume non son perezosos nin inútiles. E o exemplo máis claro podémolo ver na zona de Xapón, una sociedade tan laboriosa como é a que recomenda realizar una sesta paira un mellor rendemento no traballo. De feito, varias empresas europeas e xaponesas habilitaron oficinas especiais paira os seus empregados, para que poidan facer pequenas brochetas de durmir, tras comprobar que tras unha delas a produtividade aumenta un 20%.
O maior inimigo da Sesta, con todo, é o progreso. A medida que o pobo se industrializa, os seus habitantes van renunciando paulatinamente a este costume, xa que os horarios de tárdea repártense e organizan doutra maneira. En España, por exemplo, só un 10% da poboación practica este hábito saudable.
O primeiro ministro de Gran Bretaña, Winston Churchill, rompeu innumerables conviccións sobre a sesta, ao confesar que na Segunda Guerra Mundial producíase a sesta cada día paira “repor forzas”.
Pola súa banda, Salvador Dalí obrigaba aos invitados que se reunían na súa casa, ademais de realizar a sesta, a retornar a descansar despois de comer. Este artista catalán, pola súa banda, facía a sesta máis curta, xa que ao finalizar o café durmíase na mesa coa arqueta na man ata que caía sobre o prato. Entón, o ruído indicáballe que durmira o suficiente.
O último español galardoado co Premio Nobel de Literatura, Camilo José Cela, é tamén un simpatizante derrocado. E di que é afeccionado ás sestas clásicas porque fai pixama, padriño, con urinarios”.
Sesta perdeu a súa fama e a súa mala fama. Ben feito (é dicir, nunca superior a hora e media), relaxa, descansa e reduce o risco de infarto.
Napoleón Bonaparte, Thomas Alba Edison, Victor Hugo, Benjamin Franklin, Margaret Thatcher, George Bush, Jacques Chirac, ... e outras personalidades son algúns dos personaxes que compoñen a listaxe dos siestantes. Como curiosidade, nos Xogos Olímpicos de Barcelona o atleta Fermin Cacho fixo una siestita antes de correr os 1.500 metros... e pódese dicir que gañou a medalla de ouro.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
