Estado da visión dos robots
Os robots, entre outros, naceron paira substituír ás persoas nalgunhas tarefas. Paira deseñar o esqueleto dos robots era necesario basearse en algo. O modelo no que se baseou foi o corpo humano. Por tanto, o esqueleto dos robots lémbranos una ou varias partes do noso corpo. Ao principio pódese dicir que o robot era una persoa cega, xorda e sen tacto.
Os robots fóronse completando e mellorando segundo as necesidades. Inicialmente iniciouse o número de movementos. Despois traballouse en sensores e actualmente estase traballando a vista. Por suposto, o brazo humano tomouse como modelo paira axustar o número de movementos e os sensores baseábanse no tacto humano. Xa, como lector, imaxinarías que parte do noso corpo tomouse como modelo de traballo visual: o ollo, por suposto.
Pero como o pode ver o robot?
Primeiro hai que tomar a imaxe do que se quere ver (isto faise a través de una cámara de televisión). E logo o robot debe identificar o visto (isto faise por computador). Por último, una vez que a imaxe foi identificada, o computador dirixirá ao robot as ordes dun tipo ou outro.
O segundo dos tres pasos mencionados é o que xera maiores quebradizos de cabeza. Con todo, algunhas técnicas xa comezaron a aplicarse e nas liñas que seguen daremos un salto a este paso.
Se antes dixemos que o ollo humano é un exemplo, hai que dicir que o ollo é o órgano máis coñecido do corpo (cientificamente). Este coñecemento foi aproveitado polos técnicos.
O que vemos desde os ollos vai ao cerebro. Se se pode asociar a unha imaxe almacenada nela, coñecerásenos e por tanto saberase que facer. Con todo, se non é posible relacionar o visto co acumulado no cerebro, resultaranos descoñecido e por tanto non poderemos dar respostas fiables. Con todo, as características das imaxes que nos son descoñecidas podemos facelas coñecidas aprendendo doutro lugar ou de alguén. Gardaremos a información apresa no cerebro, polo que se vemos a imaxe que nos era descoñecida nunha próxima rolda resultaranos coñecida. Neste sentido, podemos dicir que coñecer o visto, trátase de comparar a imaxe coa información acumulada e trátase de acumular experiencias de coñecemento.
O concepto que se introduce neste proceso é o da intelixencia. É dicir, paira poder traballar o campo da visión é necesario traballar tamén o da intelixencia.
Ao identificar un obxecto, os problemas comezan inmediatamente. Una das máis elementais é que as imaxes bidimensionales que dan as vistas dun obxecto tridimensional, normalmente non teñen nada que ver co mesmo obxecto.
Uno dos exemplos de identificación máis sinxelos é coñecer os bordos dunha imaxe. Si nunha imaxe aparecen os bordos, é porque hai distintas tonalidades ou intensidades da luz. Isto ocorre normalmente en contornas de obxectos. As técnicas de computador actuais non son capaces de identificar obxectos mediante a detección de variacións de intensidade lumínica. Os métodos de análise numérica son os utilizados paira a detección de bordos.
Paira a detección de superficies utilízanse scanners láser. Una vez realizadas todas estas medicións, a análise dos datos recompilados constitúe o maior reto paira os técnicos.
Non imos explicar que camiño matemático e técnico utilizan os técnicos. En canto ao tema da actualidade, diremos que cada mes se están facendo novos descubrimentos.
Paira finalizar, neste artigo preténdese dar a coñecer una idea dun concepto explicado de forma somera: "os robots necesitan un nivel de intelixencia paira poder velos, aínda que sexa moi primario".
Sen dúbida, este nivel de intelixencia irá aumentando ao longo do tempo, polo que os robots van substituír a un número crecente de persoas. E non só en procesos produtivos, senón en calquera acción da nosa vida. Por iso, que papel xogaremos neste mundo?. Que nos diferencia das máquinas intelixentes? Quizais as posibilidades da nosa mente?
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
