Hasiera »   Erreportajeak »   Piztizaleon berriak: urtarrila

Novos afeccionados: xaneiro

• Zabaldu:
• Twitter
• Facebook
• Emaila

Feliz ano novo, lector! Pasou a festa de Ano Novo? Pois era a hora, eh? Bo, estamos aquí cos novos propósitos deste ano. Nesta sección, titulada “Os novos bestizaleones”, queremos darvos a coñecer algunhas noticias e curiosidades que poden existir mensualmente no mundo animal de Euskal Herria. Por suposto, os ciclos de vida dos animais poden variar en función do tempo, a idade, etc., pero tentaremos explicar os feitos máis relevantes que se dan cada mes e achegar algunha idea paira a súa observación. E sen máis, imos ás noticias deste mes.

Xaneiro ou lúa negra é o mes de inverno. Mentres non hai neve os montes non mostran o seu aspecto máis bonito. A maioría das frondosas perderon as follas e as árbores espidas dan sensación de frío aos bosques frondosos. Nos piñeirais repoboados de Bizkaia e Gipuzkoa, algunhas especies poden atopar una boa protección, pero moito mellor nos bosques autóctonos que sustentan a folla, como a costa, os encinares de Navarra e Álava, os piñeirais pirenaicos, etc.

As baixas temperaturas fan que esteamos nunha época de mal tempo paira ver réptiles ou anfibios. Na linguaxe coloquial, dicimos que estes animais son “de sangue frío”, xa que a súa taxa metabólica é moi baixa e non son capaces de producir calor corporal. Así pois, eliminando as ras silvestres vermellas ou os tritones palmeados que poderían empezar a reproducirse e, mentres non haxa calor extraordinario, a maioría dos animais de sangue frío escóndense nalgún buraco e esperan épocas máis tépedas. Ao mesmo tempo, os insectos e, en xeral, os invertebrados tampouco ven excesivamente. Moitos deles pasan o inverno en forma de ovo ou larva e os adultos que están fóra non están na época máis rápida. En casa, por exemplo, temos poucas moscas amortecidas e, a diferenza do que ocorre no verán, é fácil retiralas cun golpe cando se pon os parches.

Entradas de peces

Nos ríos sen contaminación da vertente atlántica, como o Bidasoa, Errobi, Aturri, etc., comezan a introducirse desde o mar peces elegantes. Tras varios anos no mar e empuxados polo instinto reprodutivo, os salmóns achegáronse desde as augas próximas a Groenlandia ás augas onde naceron. Así, paira entrar no río e adecuarse á diferente salinidade da auga, aos poucos van ascendendo en busca do lugar onde van pór os seus ovos o próximo outono. Sen desesperarse, superan os obstáculos intermedios con saltos espectaculares paira ascender.

De mar a río arriba, pero facendo o ciclo contra os salmóns, chegan as angulas. Estes naceron no mar de Sargazos hai tres anos, e tras realizar unha viaxe de 7.000 quilómetros, comezan a subir polos ríos paira crecer e converterse en anguía. Paira a desgraza das angulas, nos arredores apreciámolas moitísimo e en 1997 vendeuse o quilo a unhas 40.000 pesetas. Por exemplo, nunha época na que o día de San Sebastián está a achegarse, hai moita demanda e moita xente esfórzase en pescar estes peixes de ouro. En consecuencia, por suposto, estas famosas larvas de anguía están sometidas a unha forte presión (quizais demasiado grande).

En marcha con roupa de inverno

Xa dixemos que este mes pode facer frío fino. Para facer fronte a este problema pode haber múltiples adaptacións, pero en xeral os animais tomaron medidas para protexer os seus corpos do ambiente exterior. Moitas aves recolleron unha tapa de graxa ou graxa que será a reserva das épocas máis vermellas. O plumaje tamén é máis compacto e a miúdo as plumas se enorgullecen das capas quentes de aire para que as libere do frío vento exterior.

Os mamíferos tamén nos meses anteriores trataron para comer bapo e acumular enerxía e, en xeral, vestíronse de pelo máis longo e pel máis compacta. O cervo presenta unha pel máis escura, os oídos da ardilla son moi peludos e a lura das ovellas tamén se alargou bastante. Ademais, fuxindo da fama, moitos animais moveranse ao calendario na esperanza dos raios de sol.

E algúns con ganas de reproducirse!

Nos cantiis rochosos, con todo, é sorprendente, pero a reprodución das nosas aves máis grandes comezou. Aínda que poden polo entre decembro e febreiro, a maioría dos voitres leonados e mamíferos colocarán o ovo en xaneiro. Os niños, en barrancos pouco accesibles, colócanse nos buracos e cornixas de roca e un dos pais atópase completamente encima para evitar que o ovo se arrefríe. Si sodes montañeiros e sobre todo escaladores, tede en conta que en época reprodutiva non convén transitar polos niños destes carroñeros.

En canto aos mamíferos, e entre os que inician o celo, podemos citar o raposo e a lebre. De cando en vez atópanse no monte os pelos destes últimos, testemuñas dos enfrontamentos que adoitan ter os machos en competencia coas femias.

Unha vez finalizada a migración e os humidais cheos de aves

Finalizou a migración postnupcial. A maioría das aves pasaron por encima de nós a finais de verán e outono, aínda que aínda poden existir grandes entradas de aves. Nada máis entrar o vento norte no centro e norte de Europa e comezar as tormentas de neve, moitas aves desprázanse a estas latitudes, entre as que destacan as bolseiras, os avións e os patos. O País Vasco é un país relativamente tépedo, e se nos deixamos en paz, quédannos satisfeitos por unha tempada. Así, moitos lugares están cubertos de aves e, por exemplo, nos encoros alaveses ou en humidais navarros, durante o mes de xaneiro poden reunirse dez mil patos, copetazines e aves acuáticas.

É o momento de tomar prismáticos e observar ás aves no encoro de Ullíbarri. Tamén en Urdaibai, Pitillas, Biarritz ou Txingudi, pode ser un bo momento para observar estas aves.

Na zona pirenaica non hai ambiente

A pesar de que o inverno na nosa costa é relativamente tépedo, na alta montaña pode ser terrible. Sen preocuparse demasiado do ambiente exterior na zona pirenaica de Euskal Herria, hai tempo que temos o oso (se o hai) e a marmota, os ronquidos. Con todo, non todos os animais pirenaicos son capaces de hibernar. Os sarrios, por exemplo, baixaron da alta montaña en busca de lugares con menos neve e atoparon refuxio no bosque. Ademais de entrar en zonas tépedas de árbores, buscan ladeiras limpas polo vento para atopar herba.

Os corzos tamén están metidos en bosques e matogueiras e nesta época as ramas dos machos están a alargarse. Nos arredores de Azaro, como todos os anos, perderon os seus cornos e agora empezaron a crecer cubertos dun veo.

E os humanos?

O ser humano, por fin, está tranquilo. Fai uns tres meses que os pastores baixaron o gando dos pastos superiores aos da casa e apenas quedan nas hortas. Pode ser tempo de diversión e é así en moitos lugares. Nesta zona do día de San Sebastián comezan as festas galantes, a tempada de sidrerías e entroidos en varias localidades. Un bo momento para ver os curiosos costumes do ser humano!