Galo xigante de bosques montanos
O silvestre é, en realidade, un ave paleoarárquica, coa súa residencia nas extensas taigas do norte de Eurasia. No centro e sur de Europa, as aves tiveron que refuxiarse en zonas montañosas, tanto polo clima tépedo como pola necesidade de fuxir da presión implacable do home.
Por iso, na península Ibérica o Basoilarra atópase nos Montes Cantábricos e Pireneos, nesta última cordilleira especialmente na vertente norte e nalgúns bosques de Aragoa e Cataluña. En canto ao País Vasco, nos límites de Navarra e Zuberoa pódese atopar en Larrea e os seus arredores, ao abrigo dos hayedos, abetais e piñeirais de montaña da zona (e aquí tamén se mantén una poboación relativamente reducida; Purroy dicía que en 1974 vivían un seis exemplares, J. Elosegi, pola súa banda, en 1985 deforma una poboación de entre 10 e 20 aves.
O galo é un xigantesco gallináceo que habita nas selvas montañosas, e no que á súa bioloxía refírese, o seu notable dimorfismo sexual é un reflexo da gran diferenza entre os modos de vida dos machos e as femias. Os silvestres son aves grandes e espectaculares, cunha lonxitude aproximada de 85 cm e un peso que oscila entre os 3.500 g.
En canto ao seu aspecto, trátase de aves adornadas con indumentaria escura pero rechamante: mentres que a cor sobre a á é pardo escuro, as plumas da parte inferior presentan un negro cru con brillo verde azulado, con predominio do gris escuro no peito e sobre a cola. O pico esbrancuxado e o vórtice cella vermella son as características que conforman o aspecto descarado e arrogante do animal.
En canto á femia, mostra tamaños e pezas algo inferiores. O galo femia non supera os 62 cm de lonxitude e o seu peso oscila entre 1.500 e 2.300 g, a metade do raro. En canto ao plumaje, este presenta tamén una coloración pardo-avermellada pintada e críptica, non adecuada paira a matogueira das selvas.
Estas diferenzas están relacionadas, loxicamente, coas diferentes condutas e obrigacións de ambos os sexos á hora de reproducirse. A finais de maio ou principios de xuño, os silvestres reúnense nos puntos de luz do bosque, antes do amencer, onde inician a apertura do seu peculiar “canto” aos catro ventos (paira atraer algunha femia). E neste traballo convén ter un aspecto bastante rechamante. O tres ou catro machos reunidos en cada un dos lugares de cantar dispútanse una gran lente, coas plumas levantadas e enfrontadas, en plena competición. E iso é o que teñen que manter, ata que una femia achégase a ela e está disposta a fecundarse.
Una vez máis, a femia elixirá a “máis adecuada” e, una vez fecundada, márchase ao bosque a nidificar só, esperando que no campo de cantar os machos chegue outra femia. E este traballo ten riscos importantes. E é que, a pesar de que moitas veces se cre outra cousa, o canto do basoilarra non é tan sonoro. Pola contra, é necesario ser o suficientemente cerca para poder escoitalo. Doutra banda, hai que dicir que a “falta de sentido” na que está a actuar o vasgallo é tamén un mito, e si achégaselle algo se dá conta, claro, de que foxe. Con todo, para que poida triunfar na reprodución, o macho ten que estar moito tempo no campo de cantar, chamando ás femias e pelexando con outros machos, o que reduce enormemente a esperanza de supervivencia deste macho, xa que aumenta a probabilidade de ser descuberto por cazadores ou outros depredadores.
Una vez realizada a fecundación, a femia será a encargada de levar a cabo a reprodución. Elixirase unha matogueira ou traseiro no que, no niño construído no chan, poranse fríos entre 5 e 11 ovos brancos pintados de verme, cuxa incubación durará entre 24 e 26 días. Os pitos son nidifugos, que nada máis nacer sairán do niño e escóndense nas matogueiras da zona.
Estes, como a súa nai, están vestidos de plumaje pardo avermellado críptico, coa cabeza e o pescozo amarelado e o dorso pintados de amarelo, pardo e negro. Durante os primeiros meses, estes pollitos alimentaranse de invertebrados e crecerán rapidamente, sendo capaces xa de realizar voos curtos cando teñan dúas semanas e media. O segundo mes comezará a cambiar a súa dieta e aos poucos irán explotando a alimentación dos seus pais, ademais de insectos, no chan forestal, brotes, sementes, froitos, etc. buscarán. Cando chega o inverno, e a neve cobre a comida, o bosque tende a explotar outros recursos, e nesa época aliméntase de acículas de piñeiros e abetos. Doutra banda, e no caso de que o inverno sexa demasiado duro, pode realizar pequenas migracións ou movementos fóra da súa residencia habitual, buscando condicións máis suaves.
En canto ás femias, estas son capaces de reproducirse nada máis cumprir o ano, pero os machos non conseguen esta capacidade até os dous ou tres anos. Relaciónase coa dura competencia sexual. E é que, a pesar de reunirse nos lugares de cantar, os máis fortes conseguen cubrir algunha femia.
Do mesmo xeito que na maioría dos gallináceos restantes, no caso do galo, o alto número de ovos por txitada debe asociarse a unha taxa importante de mortalidade. Os pitos de galo presentan una alta taxa de mortalidade nos primeiros meses, podendo chegar ao 90% dos nados a morrer antes do primeiro ano nos anos de mal tempo.
Doutra banda, a mortalidade anual en adultos reprodutores pode superar o 40% en condicións naturais. Non é de estrañar, por tanto, que a excesiva presión cinexética leve a esta ave case a perder. E para que se reproduza, sen dúbida, vainos a pedir protección durante moitos anos.
FICHA TÉCNICA Galo Especie: Tetrao urogallusFamilia: |
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
