Neptuno: última escala do Voyager 2
Xa se publicaron en revistas especializadas as primeiras análises da inxente cantidade de información enviada polo Voyager 2 en agosto ao seu paso pola contorna de Neptuno. Neste número mencionaremos os resultados máis relevantes que nos ofreceron estes estudos sobre Neptuno, e no seguinte número falaremos do seu satélite Trinon.
O próximo 20 de agosto cumprirase o decimotercer ano de lanzamento do Voyager 1 e 2, e o pasado mes de febreiro o Voyager 2 (que só se utilizou nos exames até Saturno) realizou as primeiras fotos de todo o Sistema Solar, é dicir, a primeira en que o Sol aparece rodeado dos seus planetas. Non fai falta dicir, por tanto, que esta sonda foi todo un éxito. Máis si temos en conta que as prestacións que ofreceu nas últimas etapas da viaxe foron mellores que as que ofrecía cando se lanzou. Esta mellora conseguiuse, loxicamente, coa reprogramación do computador existente. Neptuno, a última escala do Voyager 2, resultou máis interesante do esperado, dando a coñecer algúns dos imprevistos que sorprenderon aos científicos.
Empecemos achegando algúns datos físicos do planeta e da súa órbita (Táboa I) e explicando o seu aspecto fotográfico. Dos datos da táboa dedúcese que o diámetro de Neptuno é aproximadamente catro veces maior que o da Terra. Doutra banda, é o máis denso dos planetas xigantes. Nas fotos aparece Neptuno de cor azul lembrando o aspecto da Terra visto desde o espazo. A dispersión ou dispersión da luz solar provocada pola atmosfera de Neptuno (o mesmo fenómeno dá a cor azul ao ceo terrestre) e a segunda e principal, o comportamento do metano na atmosfera.
Distancia media do SolPeríodo de
translación
Período
de revolución Diámetro ecuatorial Densidade media
4.496,6 millóns de km 164,8 anos
16 horas 3 min.
49.500 km
1,64 g/cm3
O metano absorbe a luz vermella, dando lugar ao predominio da luz azul. Con todo, a cantidade de metano en Neptuno é moi pequena, sendo os seus compoñentes maioritarios o hidróxeno e o helio. A temperatura das capas exteriores vistas pódese estimar ao redor dos -220°C. Con todo, una das inesperadas foi a actividade detectada nestas capas.
Todas as fluctuaciones do clima da Terra e da actividade atmosférica son debidas á enerxía proveniente do Sol. Debido á distancia de Neptuno co Sol, a irradiación é 1000 veces menor que na Terra (ou 20 veces menor que en Júpiter). Por tanto, esperábase atopar a súa atmosfera morta. Pola contra, o Voyager 2 atopou ventos moi fortes e algunhas manchas, dúas escuras e
algunhas luminosas. Nas dúas primeiras destaca a chamada “Gran Mancha Escura”.Ten una lonxitude de 12.000 km e una anchura de 8.000 km e as súas medidas relativas con Neptuno son similares ás de Júpiter no seu “Gran Avermellado” respecto deste planeta, do mesmo xeito que a súa localización. O citado Gran Bronceado cambia o seu aspecto con relativa rapidez e a velocidade de movemento é tamén elevada, con 325 m/s cara ao oeste. Xunto a esta dentada, e movendo con el, temos un dos momentos máis claros mencionados, o S1. Isto, como dixemos, está relacionado co anterior, no sur, e parece que é o que se vía desde a Terra hai uns anos. Crese que está formado por nubes de metano que se condensan a altas alturas (50 km). A condensación, cando o vento das capas máis altas de hidróxeno que cobren o Neptuno atopa un obstáculo (neste caso o Gran Moreno), ocorrería arrefriando o metano que sobe e arrastra.
Máis ao sur temos outro momento luminoso, o S2. A particularidade que presenta é a súa velocidade: Só tarda 16 horas en rodear a Neptuno. Por iso, tamén se coñece como Scooter. Pero a súa evolución non é o único problema que presentan estes fenómenos. Como dixemos antes, o mero achegue enerxético do Sol dificilmente pode xerar tanta actividade. Onde se produce entón a enerxía necesaria? Quizá o propio Neptuno teña una pequena fonte de enerxía.
SOL: O LÚA:
|
As medicións do campo magnético tamén obtiveron resultados sorprendentes. O magnetómetro do Voyager 2 demostrou que o eixo do campo magnético está inclinado uns 50 graos sobre o eixo de xiro do planeta e ademais non pasa polo centro do planeta, senón a uns 8.000 km do centro. Estas particularidades do campo magnético son similares ás do campo de Urano e non facilitan a súa explicación. Pola contra, cando se mediu a inclinación do eixo magnético de Urano, os científicos propuxeron se había algún investimento ou investimento similar á da Terra neste campo, pero a probabilidade de atopar a Neptuno no mesmo proceso sería infinitesimal.
Por tanto, parece que si se vai a atopar una boa explicación, será una das relacionadas coa natureza destes planetas. Os resultados do estudo do campo magnético son, ademais, de gran importancia, xa que nos proporcionan a única información que podemos obter sobre a estrutura interna do planeta. Así, o período de xiro do campo magnético (16 horas e 3 minutos) proporciona a única referencia paira o cálculo das velocidades relativas ao núcleo interior das capas exteriores.
Con todo, entre as previsións realizadas hai polo menos una que se cumpriu totalmente; a correspondente ao descubrimento de novos satélites. As observacións realizadas desde a Terra só confirmaban a existencia de dous satélites: Tritón, o máis grande, e Nereida. Agora sabemos que son oito. Uno deles ten un diámetro superior ao de Nereida, pero a súa gran diferenza impediu a súa detección desde a Terra.
Do mesmo xeito que outros planetas xigantes, Neptuno ten o seu sistema de aneis. As observacións realizadas desde a Terra en 1984-85 pon de manifesto a existencia de arcos anular. Agora que se puido comprobar que os aparellos do Voyager 2 están orientados ao lugar adecuado, púidose comprobar que os aneis son tres e son completos. Os tres arcos vistos desde o chan son acumulacións anormais de mates atopados no anel máis afastado do Neptuno. Estes arcos expoñen un problema de difícil explicación, xa que, dispersándose ao longo do anel, terían que desaparecer espontaneamente como consecuencia dos choques. Algúns quixeron atopar a razón nos pastores de satélite que estaban ao redor do arco, pero parece que a explicación completa do problema aínda está lonxe.
Os dous aneis exteriores son moi finos, xa que só teñen uns quilómetros de altura. O interior é moi difuso e ocupa 2.500 km de ancho. Aínda que as dous anteriores están formadas por rocas e po de distintos tamaños, o interior está formado maioritariamente por po. Por último, entre os dous aneis exteriores observouse un anel moito máis ancho de po fino, extremadamente difuso respecto dos anteriores.
Por suposto, a análise dos datos enviados polo Voyager 2 prolongarase durante anos. Os traballos paira resolver todos os problemas mencionados non fixeron máis que empezar e darán grandes quebradizos de cabeza.
|
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
