Lirón gris, trasgo de bosques
Durante o outono, quen estivo de noite nos nosos bosques, ouvirá a miúdo os sons producidos polas sementes de haxa ou as landras ao caer ao chan. Moitas veces esas landras caen por si mesmas, pero ás veces é un excéntrico animalito o que lanza as superficies baleiras desas sementes. Nestes casos, si aclaramos as nosas ramas superiores, podemos ver cun pouco de sorte o lirón gris.
O lirón gris ( Glis glis ) é un mamífero pequeno clasificado no grupo de roedores. Pode medir de cabeza a ano entre 13 e 18 cm, mentres que a cola peluda ten entre 12 e 15 cm. O seu peso varía entre 150 e 250 gramos segundo a época do ano. En canto á aparencia, aínda que a primeira vista pode lembrar a rata ou a ardilla, se se observa mellor pode dicir que o animal é totalmente diferente. A súa pel é lisa, gris parda ou gris prateado pola súa banda superior, co ventre esbrancuxado. As súas garras parecidas ás ardillas e a súa longa cola paira manter o equilibrio fálannos da súa vida arborícola. Á súa vez, os seus grandes ollos negros, e os longos bigotes con función táctil, indican que está adaptada paira actuar na escuridade.
O lirón gris é, por tanto, o parente nocturno da ardilla. En canto ao seu hábitat, vive en bosques de frondosas e/ou coníferas, aínda que prefire hayedos e robledales. Tamén pode nidificar en parques, xardíns e ganbara de caseríos ou bordas, a condición de que teña a posibilidade de obter comida cerca. Trátase dunha especie paleárquica, hoxe presente en toda Centroeuropa, estendida desde o leste até Persia e Turkestet. Polo sur, o límite é o Mediterráneo e na Península Ibérica só se observou na vertente cantábrica.
Este curioso animalito pasa o día nalgún buraco de árbores, ou nalgún niño que el mesmo constrúe, e non se elimina até o anoitecer. Non é de estrañar, por tanto, que a pesar do seu aspecto tan amable, paira a maioría dos kaletarras sexa totalmente descoñecido. Coa noite, con todo, o lirón comeza a traballar: móvese moi rápido cara arriba e abaixo polas árbores en busca do alimento, e grazas ás coxíns húmidos e pegañentos dos pés traseiros, é capaz de subir un pouco por encima da superficie lisa. Non é de estrañar, por tanto, que cheguen ás bóvedas de caseríos e bordas que se atopan nas proximidades dos bosques, onde se asalten.
O lirón é sobre todo un animal fitófago, aínda que en ocasións pode comer insectos e algunha pequena ave. Na primavera e verán aliméntanse principalmente brotes, cortizas de árbores, follas e outras partes verdes vexetais. A partir de setembro busca sobre todo os froitos que se xogaron nas graxas, acumulando así reservas suficientes paira afrontar o longo inverno. Nesta época, por tanto, prefire a landra, as sementes de haxa, as avellanas e outros froitos secos con graxas, e o seu alto valor enerxético fai que o lirón engórdese alcanzando o maior peso do ano.
A partir de novembro, e coa chegada das primeiras xeadas, o lirón está listo paira hibernar. Entón búscase un arbol seco e suave, onde se garda, enrolando o corpo e cubrindo a cabeza e o pescozo coa cola peluda que se mete no soño invernal. A partir dese momento, o metabolismo do animal limítase a valores mínimos: a súa temperatura interna baixa de 35 a 1 CanalC e as súas pulsaciones cardíacas por minuto redúcense de 450 a 35.
Á súa vez, o ritmo respiratorio tamén é extremadamente baixo, cunha soa inspiración por hora. Con todo, a resposta ao metabolismo do animal é moi rápida e os valores metabólicos recupéranse rapidamente ao aumentar a temperatura exterior. Cara a maio, una vez finalizada a hibernación, o animal perdeu o 50% do seu peso e esgotou todos os reservorios de graxa. Por tanto, o inverno impón una rigorosa selección á poboación de lirones. Os exemplares que non acumularon suficientes reservas, ou os mozos lirones que naceron demasiado tarde, non son capaces de soportar un longo soño invernal e non alcanzan a primavera.
O celo comeza aproximadamente un mes despois de saír da hibernación, época na que se poden ouvir os berros quejidos do animal. A xestación pode prolongarse entre 30 e 32 días e a única cría do ano prodúcese durante o mes de agosto e as primeiras semanas de setembro, podendo prolongarse entre 3 e 9 crías por cría, aínda que o número máis normal é de 5-6.
Entre os inimigos naturais do lirón destacan a marta ( Martes ) e os grandes depredadores nocturnos como o bufo ( Bubo bubo ), o bufo medio ( Asio otus ) e a urubia ( Strix aluco ). Ademais, o home ha curtido desde hai tempo, tanto pola delicada e doce natureza da súa carne como polas virtudes curativas inherentes ás súas graxas, que se utilizaron paira elaborar medicamentos antirreumáticos. Hoxe en día, con todo, a caza do lirón está prohibida en Euskal Herria, e si mantemos sans os bosques de hojaldre que forman parte do seu hábitat principal, este bonito trasgo das selvas acompañaranos durante moito tempo. Así sexa!
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
