Martitz, é a segunda casa da humanidade?
Algúns astrónomos necesitan trinta millóns de anos paira colonizar toda a galaxia. Exportar a nosa civilización a 200 mil millóns de estrelas non é un problema de broma. Nós non o imos a coñecer. Con todo, nos próximos anos probablemente poderemos ver os primeiros pasos desta colonización.
O inicio da colonización pode ocorrer a principios do século que vén. Entón, a tecnoloxía permitirá establecer bases sustentables na lúa e en Marte.
As primeiras bases construiranse na lúa. Hai moitas razóns para que isto ocorra, entre elas a proximidade. Os seguintes colocaranse en Martitz, xa que nos dous planetas máis próximos é o máis adecuado e co "clima" máis suave. Artizar polo momento é máis inaccesible. As súas enormes presións e temperaturas fan que vivir na zona non sexa recomendable.
A pesar de que aínda non se lanzou ningún home, as sondas automáticas colocadas proporcionáronnos datos significativos. Non atoparon as princesas descritas por Edger Rice Borroughs. Nin o construtor de "canles" de Schiaparrelli. tamén. Pero ofrece aos científicos un punto de partida útil paira traballar sobre a colonización de Marte.
Deixando o primeiro nivel da Lúa, comezamos o segundo de Marte.
Paira a vida que coñecemos Martín non é un planeta moi atractivo. As temperaturas oscilan entre -140° C e -27° C. A temperatura media ao redor dos polos é de -100 ºC, no ecuador de -20°C e nas latitudes medias de -40°C. Por outra banda, a atmosfera está totalmente formada por dióxido de carbono. O pavimento é ademais estéril.
Así sexa, podemos transformalo ás nosas necesidades. Só fai falta imaxinación e técnica. Esta atmosfera totalmente venenosa tamén ten un posible uso. Thomas Meyer, químico que traballa no proxecto Martitz na Universidade de Colorado, analiza os datos emitidos polas sondas Viking, obtendo interesantes conclusións.
Segundo este investigador, a compresión de 900 m 3 de aire mártir permite obter 500 g de auga. Así, o custo da auga "destilada" non sería superior á da auga mineral que podes comprar na tenda da esquina.
Non se necesitan aparellos complexos, basta cunha turbina que fala de enerxía solar que pode traballar a baixa presión.
Se temos algo que beber, teremos que atopar comida e o que é máis importante, e que respirar. Tamén se pode atopar. Mediante a compresión da atmosfera e a posterior eliminación do dióxido de carbono obtense una mestura de gases. Nel predominan o argón e o nitróxeno, co osíxeno como pegada.
Esta mestura non é moi respirable, pero podería utilizarse como "Tampon" gas, entre o aire respirable dos habitáculos e o aire tóxico exterior. O osíxeno respiratorio obteríase mediante a rotura de óxido de carbono (IV) mediante o proceso denominado Sabatier-Senders. Xera dióxido de carbono e auga. Da auga de electrólise extráese osíxeno, rexenerando o hidróxeno. Reciclando este hidróxeno...
A atmosfera de Martitz podería achegar aínda máis froitos con Nitróxeno e hidróxeno, amoníaco, CNH 3 podería sintetizarse. Poderíase utilizar paira alimentar plantas ou en pilas electrolíticas. Tomando como materia prima o amoníaco, poderíase producir hidracina (NH 2 NH 2 ), combustible ideal paira foguetes. Mediante o uso de químicos marcianos, auga, hidróxeno e óxido de carbono (II) tamén se podería sintetizar metanol, combustible paira vehículos terrestres...
O director do proxecto Martitz, Penelope Boston, prefire que a auga salga do chan do planeta vermello. Tamén utiliza os datos da sonda Viking. O po que cobre Martitz podería alcanzar 1 Kg de auga, eliminando 100 Kg.
A señora Boston ve tres etapas na colonización de Marte. Nun primeiro paso exportaríanse as colonias de algas e bacterias coa intención de sementar no planeta. Se estes non se arraigasen, serían o alimento dos primeiros colonos.
No seguinte paso incharíanse uns "domos" inchables. Alí, os colonos que estarían fartos de algas e bacterias poderían cultivar hortalizas, tomando como substrato o chan húmido de Marte. O terceiro paso sería completar un ecosistema moi miniaturizado.
O único traballo dos colonos de Martitz non sería a agricultura. Una vez cubertas as necesidades primarias, deberían comezar a explotar as paraxes da zona. O primeiro traballo sería o da minería, seguido da construción de pequenas industrias de transformación e, finalmente, a creación dunha mala copia da terra.
Este é un esquema de colonización de Marte. Entre eles atópanse outros, Entre eles o máis destacado pode ser o de James Lovelock, químico atmosférico. James Lovelock é moi coñecido pola suposta hipótese que expón sobre a vida na Terra no libro "GAIA"
Lovelock propón sementar a vida en Marte con trucos sinxelos. Pretende utilizar no seu proxecto elementos nocivos paira a terra: foguetes portadores de cabezas nucleares e clorofluorometanos. Sospéitase que estes últimos poden destruír en forma de aerosois a capa de ozono que protexe no noso planeta das radiacións ultravioletas.
Tras os acordos de desarmamento, os foguetes poríanse en mans do proxecto Martitz (sen dúbida o punto máis débil desta intención). Con estes gases proxectaríanse cara a Marte e dispersaríanse na súa atmosfera. Nela produciríase o efecto invernadoiro, é dicir, a calor do sol entraría á atmosfera pero non saliría. O quecemento de Martitz sería o seguinte: os polos de xeo e óxido sólido de carbono (IV) fundiríanse e converteríanse en vapor. Desta forma, o óxido de carbono (IV) excedente elevaría aínda máis a temperatura e ao mesmo tempo a atmosfera se humectaría.
Outros foguetes enviados desde a terra, nesta nova atmosfera, sacarían as esporas de líquenes maduros e algas. Estas esporas reproduciríanse rapidamente. Estes pioneiros encargaríanse de preparar químicamente a terra. Os seguintes cargamentos expedidos desde a terra estarían compostos de plantas superiores, gramíneas e arbustos. Como a atmosfera é moi rica en óxidos de carbono (IV), produciríanse enormes cantidades de osíxeno.
Se este plan tivese éxito, nunhas poucas décadas poderían vivir en Marte unhas 10.000 persoas...
Como soñar polo momento é lexítimo, (e esperamos que sempre o sexa) os soñadores quizá preferiremos ás estrelas, ás paisaxes exóticas de Borrough que ás zonas duras da realidade.
Cando abrín os ollos, vin que estaba rodeado dunha paisaxe estraña e innatural. Sabía que estaba en Marte. Non me preguntei si estaba esperto e atento. Non estaba durmido, non me tiña que molestar. O meu subcientífico dicíame que estaba en Marte, como di a calquera outro que está na Terra. Ninguén dubida diso...
... Aquel son suave fíxome virar e alí a escasos tres metros do peito estaba a punta daquel colosal. Un penacho de doce metros de longo, con puntas de metal brillante e sostido por outro gran ser como aqueles diablillos que estaban a observar.
Home, teño que nomealo dalgunha maneira, era de cinco metros de lonxitude e na Terra pesaría máis de douscentos quilos. Nós estabamos colocados como nos colocamos sobre os nosos cabalos. Iso si, ao pescozo do animal acompañábanlle os seus marmelos inferiores. Mentres tanto, coas mans dos seus dous brazos da dereita suxeitaba o coloso xunto ao seu cabalo. Abriu os seus dous brazos da súa esquerda paira manter o equilibrio. O animal que conducía non tiña freos, bridas nin sistemas de condución...(*)
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
