As montañas do Cantábrico, unha paraxe a coñecer
A serra do Cantábrico é una comarca situada ao sur de Álava. Ao oeste coincide coa serra de Toloño (nós na explicación consideramos que ambas son coincidentes) e ao leste limita coa serra de Codés. Ao sur esténdese o val do Ebro. Desde Toloño ou Herrera, os viñedos e campos da Rioxa son un espectáculo.
Desde o punto de vista ecolóxico, a serra do Cantábrico é unha contorna de gran interese. Os seus cumes (as máis altas sitúanse ao redor dos 1400 m) limitan entre climas húmidos e secos. As escorrentías ao norte están expostas a ventos húmidos e sofren un clima atlántico húmido. Con todo, as concas vertentes orientadas cara ao sur están influenciadas por ventos secos e dominan un clima máis mediterráneo seco. Esta situación reflíctese na paisaxe e na ecoloxía, onde se pode observar como os bosques húmidos de umbría convértense en bosques secos de calendario.
Observacións xeolóxicas
As serras de Toloño, Cantabria e Codés forman un macizo de media altura. A altura media dos montes é de 1000 metros e son moitos os que superan os 1300 metros (Pena do Castelo, 1430 m; Pena León, 1391 m); Pena de San Tirso, 1338 m; e Codes 1421 m). Nos vales setentrionais atópanse as concas dos ríos Inglares e Ega.
A maior parte dos materiais complementarios da Serra Cantábrica proceden do cretácico. Os materiais máis abundantes son calcarias, dolomías, calcarenitas, areas, areniscas e arxilas.
Nos vales setentrionais a sedimentación fluvial está principalmente formada por arxilas, areas e limos. No sur da serra (aparentemente inclinada e desgarrada) predomina o rochoso, aínda que tamén aparecen arxilas, areas e areniscas.
Bosque cambiante
Os bosques que cobren este territorio son moito e cambiantes. Dado que nel prodúcese una transición entre ambos os climas, as condicións son diferentes. Existe una influencia do clima oceánico predominante na práctica totalidade de Euskal Herria. No outro, pola contra, está influenciado por un clima máis seco e mediterráneo, o da Rioxa e a Ribeira de Navarra. A localización da serra é a causa deste fenómeno.
A serra do Cantábrico esténdese de leste a oeste e constitúe una importante barreira natural no percorrido dos ventos. Produce diferenzas climáticas significativas entre o seu pendentes norte e sur. Os ventos procedentes do Atlántico levan dirección noroeste. O vento cargado de humidade aumenta ao gretarse e ao arrefriarse deixa a humidade en forma de néboa ou choiva. Na solana baixa o aire seco. Por iso, no laiotz crece o haxa e na solana a arte.
Por tanto, nesta rexión aparece una vexetación de dous tipos: a que crece en condicións húmidas e a que crece en condicións secas.
Hayedo
Nas ladeiras orientadas ao norte atópanse grandes hayedos na serra do Cantábrico. O substrato destes bosques é calcaria. Xunto ao haxa aparece abundante boj común. A aparición do boj indica que o clima é máis seco e continental que nos hayedos máis ao norte. En hayedos máis húmidos acompañan ao haxa o acivro e o arándano.
Nestes hayedos son abundantes as aves rapaces, como o milano real e o falcón, que se observan facilmente. As áreas con pendentes baixas son as máis adecuadas, sobre todo as de Peñacerrada-Urizaharra, Pipaona e Lagrán.
Ameztia
Ametza é moi abundante na serra cantábrica. O amarga de esquiz é o máis grande de Álava e ten un gran interese ecolóxico. Este bosque crece sobre terreos arenosos. Estes chans non son aptos paira a agricultura, polo que o bosque de Izkiz mantívose en condicións moi favorables. Xunto co abellar de Izkiz abundan os arbustos como o acivro, o enebro, o berrar e o argot.
O bosque de Izkiz xera unhas condicións ecolóxicas favorables paira a recolección masiva de vertebrados. O xabaril, o tejón, a lebre e o raposo atopan un lugar apropiado paira comer e esconderse. Por outra banda, hai numerosas aves rapaces (milano negro e vermello, gabiraia, aguia menor, árbore negra e falcón vermello), pero o máis interesante é que a reprodución do azor, moi escaso, demostrouse nesta rexión.
Quejigal
O quejigo foi a principal especie arbórea que colonizó o fondo dos vales. Con todo, debido a que estes chans son moi produtivos paira a agricultura, os quejigales reducíronse moito paira conseguir plantacións agrícolas. O quejigal non crece normalmente só e vese acompañado de arte, haxa ou avoa. Con todo, ao norte de Peñacerrada-Urizaharra hai algúns quejigales de interese. Nela as aves rapaces atopan un medio ambiente favorable, polo que son a aguia menor, a aguia culebrera e o aguilucho cenizo os que máis ven.
Nun robledal mesturado con haxas entre Pipaona e Lagrán detectouse un falcón agudo.
Nos mamíferos, que se poden atopar no quejigal, destacan os gatos monteses, as garduñas e os xabarís.
Encinar
Aínda que no seu día as artes cubrían gran parte dos territorios alaveses, a presión humana que sufriron desde hai tempo reduciu considerablemente a extensión dos encinares alaveses. É difícil atopar encinares adultos ao redor da serra Cantábrica. Os carrascales formados por pequenos grans (ballóns) son máis numerosos.
O estribo do encinar está formado principalmente por boj, madroños, enebros e berberechos comúns. Nas zonas altas con humidade engádese brezo ás anteriores e especies máis mediterráneas nas zonas baixas máis secas, como o tomiño, a uva de cabalo e o salmón fino.
O grupo de mamíferos é moi abundante e abundante no encinar. Destacan o gato montés, a gineta, o raposo, o espiñento, a garduña, o turón e o xabaril. Por outra banda, algunhas aves rapaces como a aguia real ou a aguia culebrera son da súa agrado nidificante.
Vexetación de ribeira
Sábese que os bosques que crecen na beira do río, chamados sotos, constitúen un ecosistema moi rico e moi importante. Os bosques de ribeira que rodean a Serra Cantábrica cobren una superficie inferior á que antigamente lle correspondía. A obtención de terras agrícolas foi a principal causa deste feito. Estes bosques xogan un papel moi especial como reguladores de inundacións, pero na actualidade están sometidos a unha forte presión. A madeira e a limpeza de canles son as accións que máis afectan os bosques de ribeira.
A vexetación do bosque de ribeira está formada por alisos, salgueiros, fresnos, olmos, avellanos, arcas, zumalakarras, pontes, duros e cantiis. Este medio ambiente é moi apropiado paira moitas aves e coa auga pódese atopar una selección representativa de aves aserradas, como o pato montés, a uroilanda, a coquetazuria, o castiñeiro e o martín pescador.
Por outra banda, nas correntes de auga que se conservan na súa autenticidade, pódese ver tamén una nutria moi escasa en Euskal Herria (por suposto, con moita sorte! ).
Comunidades de rocas
Grávalas e roquedos da serra Cantábrica crean unha contorna propicia paira a vida de varias aves. Nos roquedos da Pena Gaztelu atópase una rica comunidade de aves rapaces. Nela pódense ver especies non convencionais como a aguia real e o falcón peregrino. Por outra banda, os lagartos e as pombas rochosas nidifican no lugar, algo que non ocorre noutros lugares de Euskal Herria.
Ademais, na zona de Arluzea nidifican os poucos voitres leonados desta comarca.
Que ver e onde ir
Na publicación do Goberno Vasco anteriormente citada recóllense algúns dos itinerarios que o visitante pode realizar nas inmediacións da Liña Cantábrica. Nós recomendamos dous deles.
O primeiro percorrido parte do porto de Rivas. Sobre o porto nace una pista que discorre polo desaugadoiro norte da serra. A pista comeza a ascender lentamente pola vertente norte do monte. As vistas son preciosas e permiten gozar da beleza de Peñacerrada-Urizaharra e os seus arredores. Tras un tranquilo paseo de hora e media e un lixeiro descenso na última subida, chegamos aos pastos situados ao norte do monte Toloño. Aquí atoparemos bordas e peches paira o manexo do gando e dos mesmos. Á nosa esquerda, detrás dun hayedo que ascende en pendente, atópanse as rochosas penas de Toloño. A ascensión é agora máis penosa, pero a vista rioxana que se nos ofrece á alza compensa o esforzo. Aos nosos pés e cos montes de Ezkarai no horizonte, o río Ebro desenvolve entre os seus viñedos grandes meandros circulares.
A segunda ruta permítenos coñecer a foz de Izkiz. O camiño comeza no predilecto pobo de Corres. Seguindo o camiño que discorre xunto ao río que discorre polo pobo, entraremos na foz de Izkiz. Nas inmediacións do río Izkiz atópase un bosque de ribeira pechado. A foz esténdese polo centro, onde se atopa un pequeno encoro. Xunto á presa do encoro hai una pequena fervenza e a partir de aí pódense elixir dous camiños. O que trouxemos até agora sobe un pouco, collendo altura. A noticia avanza entre as árbores situadas xunto á canle que nace no pantano e a nosa imaxe é máis bonita que a outra. Una vez que a canle e os camiños inicialmente adoptados alcanzan a mesma altura, podemos dicir que o canón terminou e entón temos dúas opcións: seguir adiante e chegar ao pobo de Bujanda ou retroceder.
Neste artigo menciónanse os nomes de moitas aves rapaces, o que pode provocar confusión entre os lectores. Paira a maioría deles resulta difícil distinguir entre o falcón, o milano, o azor ou a aguia. Nós queremos axudar a esta identificación e por iso, ademais de dar o macho doce a algunhas destas aves, faremos una breve descrición.
Milano negro: 55 cm.
Pluma marrón avermellado escura. Cola lixeiramente ahorquillada.
Azor: 48-61 cm.
Pluma escura nas costas e pardo escura listaxe no peito.
Milano vermello: 60 cm.
Pluma avermellada. Cola moi ahorquillada.
Falcón común: 51-51 cm.
Pluma de cor variable, gris a pardo escuro. Liña clara no peito. Cola curta.
Gavilán: 28-38 cm.
Machos pluma gris nas costas e avermellada listaxe no peito. Femias de pluma parda no peito.
Falcón arboledo: 30-36 cm.
Coxas avermelladas. Peito listado. Dorso marrón escuro.
Cernícalo: 34 cm.
Cola negra. Machos dorso avermellado e listaxe de femias.
Aguilucho cenizo: 41-47 cm.
Machos cabeza e costas grises. Ás grises, puntas negro-negras e dúas liñas negras. Femias dorso pardo escuro e nas ás máis de dúas liñas negras.
Aguia culebrera: 62-67 cm.
En voo a parte inferior é case branca. Dorso pardo.
Aguia real: 80-86 cm.
Pluma parda escura uniforme. Cabeza e caluga dourada.
Aguia pequena: 43-45 cm.
Pluma parda escura ou clara. As patas están cubertas de plumas.
Falcón peregrino: 38-50 cm.
Femia moito maior que o macho. Costas grises azulada.
Peito avermellado con liñas negras. Grandes bigotes nas fazulas.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
