Radiodifusión
Ciencia e tecnoloxía avanzan paso a paso e a súa influencia na nosa vida cotiá é evidente. Incluso o aparello de radio do fogar ou do coche que permanece acendido durante moitas horas, non nos ofrece cancións e locuciones desde a nada.
Heinrich Hertz conseguiu por primeira vez as emisións por radio en 1886. A mensaxe que puido transmitir a uns centímetros non foi máis que a enerxía liberada en forma de faísca nun cable.
En 1897 Marconi conseguiu que os sinais de radio emitísense a un barco situado a 29 km. Anos despois comezaron a utilizar a radio inalámbrica nos barcos.
Os primeiros aparellos de radio estaban conectados a aparellos telegráficos que recibían os sinais en papel. O elemento máis importante nas seguintes emisoras foi o detector. O detector máis coñecido era o formado por un cristal de magnetita ou silicio e un bobinado. Este detector denominado Galena utilizouse até a invención da válvula termoiónica. Esta última, polo seu baixo prezo e comodidade, mantívose até a aparición do transistor.
As primeiras emisións de voz realizáronse en Alemaña e Estados Unidos, pero ningún deles preocupouse.
A partir de 1919 os afeccionados á radio abandonaron a telegrafía. De feito, o triodo inventado por Forest americano (tubo ou válvula electrónica con tres electrodos) servía paira transmitir, detectar ou amplificar sinais e grazas a este invento creouse una nova industria: a das emisoras de radio.
A pesar de que o avance é importante, a primeira transmisión radiofónica dos anos 20 e a calidade e complexidade dos aparellos de radio, non é comparable aos múltiples recursos actuais. Ademais de que o sinal chegase moi débil aos primeiros aparellos da casa, os aparellos antigos tiñan pouca sensibilidade.
Por iso, a antena debía estar situada a dez metros do chan e ben illada. Con todo, só se obtiña a potencia suficiente paira ouvirse dos auriculares. Os primeiros altofalantes, pola súa banda, tiñan máis potencia que permitía escoitar un programa de radio no caso de que a xente que estaba nunha habitación estivese silenciada. En 1920 Rice e Kellogg inventaron en Estados Unidos o altofalante de bobina móbil, un deseño que permaneceu practicamente inalterable até a data.
Despois de una breve historia, imos explicar que pasa para que cando acenda o aparello de radio poidamos ouvir o programa de radio.
A comunicación por radio realízase mediante as chamadas ondas hertzianas ou electromagnéticas. Cada onda hertziana ten as súas propias características e en función da súa frecuencia distínguense varios tipos: ondas curtas, medias, longas e VHF (de moi alta frecuencia). Por tanto, cada emisora de radio terá una determinada banda de frecuencias en función do tipo de onda que utilice. Sabendo cal é o soporte paira o envío da mensaxe, imos mostrar en concreto o camiño que as palabras do locutor de radio seguen paira chegar ao aparello de radio do noso fogar.
Paira empezar a palabra do locutor, o micrófono recólleo e convérteo nun sinal eléctrico. Posteriormente este sinal debe ser modulada, xa que ao estar na frecuencia inferior, debe colocarse de forma que se poida enviar. Este sinal denomínase onda ou sinal moduladora. A emisora de radio ten na súa transmisor un aparello chamado oscilador que produce una onda portante. Esta onda portadora atópase en alta frecuencia, é dicir, a súa frecuencia é igual á canle da radio emisora.
Á hora de modular, o sinal modulante modifica una das características da onda portante (amplitude, frecuencia ou fase da onda) e transmítese a onda portante, o sinal ou a onda modulada que se modificou. Por iso buscamos no aparello de radio as características denominadas AM (modulación de amplitude), FM (modulación de frecuencia) e PM (modulación de fase).
A transmisión da onda electromagnética modulada pode ser terrestre (desde a antena da estación de radio até a antena do aparello) e por satélite (desde o satélite até a nosa antena). Cando sintonizamos o aparello de radio coa frecuencia desta emisora de radio chegará o sinal modulada emitida desde o aire. Una vez alcanzado este paso, o proceso complétase ao revés.
O sinal modulada se desmodula, é dicir, elimínase a onda portante de alta frecuencia e detense o sinal eléctrico de baixa frecuencia. Do mesmo xeito que na emisión, o sinal que chega debilmente vese reforzada polo amplificador. O último paso é converter o sinal eléctrico en son a través dos altofalantes. E ao finalizar este proceso, poderemos sintonizar a radio e escoitar o que o locutor dixo ante o micrófono.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
