Inmunología na loita contra a cocaína
Nos últimos anos o uso de cocaína e outros psicoestimulantes experimentou un auxe espectacular. En Estados Unidos, por exemplo, si en 1974 polo menos una vez recoñeceuse a 5,4 millóns de persoas, en 1985 a cifra alcanzou os 25 millóns. Un estudo levado a cabo na nosa Comunidade Autónoma en 1992 situou ao consumidor en torno ao 0,9%.
De feito, o consumo de cocaína sufriu grandes caídas ao longo da historia. A. C. Inca VIN. No século XVIII xa masticaban a folla de coca nas súas celebracións, pero de forma moi reducida. A expansión do consumo produciuse tras a conquista de Perú por parte dos españois con capataz entre os indios oprimidos. En Europa, con todo, o XIX. Non se estendeu até mediados do século XX. Despois de que un neurólogo italiano encomiase as bondades da coca, os investigadores estudárono, illando a cocaína mesma e descubrindo a súa fórmula química. En cirurxía tamén se empeza a utilizar como testemuña anestésico. Por outra banda, converteuse nun ingrediente de bebidas estimulantes como “vin Mariani” e na primeira “Coca-Cola”. O propio Freud recomendou o uso da cocaína como medicamento na obra “Über Coca”. Grazas a iso chegou a ser un dos medicamentos máis consumidos de Europa.
Con todo, pronto aparecería o primeiro caso de dependencia, o que provocou una desconfianza entre os médicos. Isto non afectou a outros usos. Nos anos 1930-40 Alemaña era o maior consumidor do mundo, pero o II. O uso masivo das anfetaminas durante a Guerra Mundial provocou o descenso do consumo de cocaína. Na década dos 70 volveu ascender e así até hoxe.
A forma de consumo tamén cambiou. Nun principio as follas de coca se masticaban, daquela as bebidas de coca ou se fileteaban, pero hoxe en día a maioría prefiren esnifarse. Esta forma, ao ter una menor capacidade de xerar dependencia, popularizouse a sensación de que a cocaína non dana, o que facilitou o aumento do consumo.
Cando apareceu o Crack, con prezos máis baixos, a xente empezou a consumir esta sustancia. O crack obtense tras tratar a cocaína con auga. Esta sustancia atravesa máis facilmente o límite entre sangue e cerebro, o que favorece a dependencia e facilita a intoxicación. Á vista dos efectos destrutivos do crack, os científicos víronse obrigados a reformular o que se pensaba sobre a cocaína, e descubriron enseguida que aquela crenza de inocuidad é falsa. A cocaína inflúe na estrutura reticular do talo cerebral, concretamente no sistema de neurotransmisión de monoaminas, a quen se debe a súa capacidade de xerar dependencia.
Estes neurotransmisores son noradrenalina, dopamina e serotonina, pero a cocaína só actúa sobre os sistemas que utilizan dopamina. Por tanto, na loita contra a cocaína foi moi importante analizar como traballa a neurotransmisión dopaminérgica e en que punto incide a cocaína. Tras coñecer todo isto, a psicoterapia comezou a utilizar algúns medicamentos, sobre todo paira facer fronte aos síntomas que se producen ao deixar de tomar a cocaína e diminuír a súa afección, pero desgraciadamente aínda non atoparon un medicamento milagre.
A inmunología ofrécenos novos camiños nesta loita. Este apartado da ciencia analizou as interaccións entre antígenos e anticorpos, e pode dicirse que conseguiu a capacidade de crear un anticorpo adecuado en cada caso. Estes anticorpos teñen na actualidade una ampla utilización, non só como indica a inmunología clásica, paira coñecer e relacionar os antígenos, senón que, a partir de aí, poden utilizarse como catalizadores, reducindo a enerxía de activación necesaria para que se produza o proceso químico.
Os anticorpos, por tanto, poden deseñarse paira cada caso, para o que só é necesario o modelo coñecido como hapteno. O Hapteno é una molécula similar á estrutura química que unirá os anticorpos. Una vez sintetizada a molécula, a rata inxéctase paira formar anticorpos específicos e posteriormente analízase si os anticorpos teñen o nivel de actividade esperado.
Xa son vinte e catro anos os que comezaron a deseñar anticorpos con cocaína e actividade antidroga. En 1972 descubriron que os anticorpos, específicos de certas drogas, podían debilitar os seus efectos. En 1974 tentouse a vacina contra a heroína, con resultados pouco satisfactorios. Hai tres anos preparouse un grupo de anticorpos capaz de degradar a cocaína, pero a degradación non se produciu tan rápido como se esperaba.
O principal achado que nos proporcionou a inmunología foi a vacina contra o uso excesivo da cocaína, o hapteno sintetizado por un grupo de investigadores do Instituto de Investigación Scripps na Jolla, California (ver figura 1).
A molécula foi unida a unha proteína, a proteína KLH, e o anticorpo obtido tras a xiringa das ratas mostrou una actividade moi interesante: a cocaína non entra no sangue e o cerebro (ver figura 2). Despois de dar a mesma cantidade de cocaína ás ratas injertadas e non encaixadas, as injertadas atoparon que teñen moita menos cocaína no cerebro que as demais, o 18% do que teñen as non vacinadas.
Isto ten dúas vantaxes. Por unha banda, non permite que a cocaína se vexa afectada o cerebro diminuíndo a capacidade de xerar afección, e por outro, o propio Hapteno tampouco actúa sobre o cerebro, é dicir, non ten a posibilidade de producir efectos secundarios desagradables.
Os que prepararon a vacina din que aos que queren deixar cocaína pódelles dar una gran axuda. Algúns psiquiatras, pola súa banda, consideran que pode impedir que se xere afección e mesmo tratar a pacientes con sobredoses.
Non foron os únicos investigadores que traballan na preparación da vacina contra a cocaína. Un grupo de InmunoLogic Pharmaceutical Corporation de Massachussets conseguiu algo parecido, pero non fixeron públicos os seus resultados, non hai que esquecer que InmunoLogic é una empresa privada.
Por suposto, estamos a falar dunhas vacinas que aínda están na primeira fase da formación, xa que non sabemos si serán realmente efectivas ou non. O que prepararon os scripps ten una duración de 20 días no corpo da rata. Se se supera este límite, non ten efecto e, por suposto, para que a vacina sexa efectiva debe durar meses ou anos. Outro problema pode ser se o aumento da dose non será suficiente paira eliminar o efecto da vacina. Parece que a vacina de InmunoLogic pode admitir doses maiores.
No último ano foron máis os grupos de investigadores que iniciaron a preparación deste tipo de vacinas mediante a síntese de novos haptenos, tanto paira a unión da molécula de cocaína como paira a catalización da súa degradación, pero de momento temos moi poucas noticias, xa que comezaron a fase experimental.
O problema segue sen resolverse, pero non cabe dúbida de que este descubrimento espertou novas esperanzas entre os afectados pola enfermidade da cocaína.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
