Plans de xestión de residuos industriais en Hego Euskal Herria
Estratexia de residuos perigosos no Estado español
O Plan Estatal de Residuos Perigosos foi aprobado en 1995, cos socialistas en pleno dominio. Os seus principais obxectivos, de acordo co que propuña a Asociación Europea, eran reducir, reciclar e recuperar os residuos perigosos de face ao ano 2000. Da mesma maneira que as leis europeas atribuían a xestión dos residuos a cada un dos Estados, o Plan español atribuía esta obrigación a cada Comunidade Autónoma.
O mínimo de redución que establecía o Plan de Estado era do 40%, non era una cifra rara! Ademais, o concepto de redución interpretábase amplamente, xa que consideraba a prevención como un medio básico e imprescindible paira reducir os residuos. O Plan tamén sinalaba a intención de pór en marcha programas específicos paira a consecución dos obxectivos. Outro punto ou criterio destacable da proposta era que a incineración non era necesaria paira o tratamento dos residuos. No seu lugar, e co fin de poder dar una solución controlada aos residuos que actualmente non teñen tratamento, impulsaba o almacenamento como tratamento final. Así mesmo, obrigaba a todas as Asociacións Autónomas a presentar ao Estado os seus inventarios e plans no prazo dun ano. Por tanto, sendo este plan bastante aforrador, os ecoloxistas dérono por bo, aínda que non estivesen de acordo con todos os seus apartados.
Non inventario nin prevención
Desgraciadamente, e como adoita suceder, as cousas non se fixeron como estaba previsto no plan. Tras dous anos, a situación é a seguinte: por unha banda, a maioría das asociacións autónomas non cumpriron ese prazo, incluíndo Navarra, e doutra banda, todo o que se propuña desde o punto de vista preventivo non puido avanzar. En consecuencia, na maioría dos casos falta o inventario, é dicir, os instrumentos necesarios paira levar a cabo os plans. O financiamento que se propuña paira a prevención, por un importe previsto de 2.300 mil millóns de pesetas no ano 1996, é outro punto que non se cumpriu. A Andalucía, por exemplo, correspondíanlle 500 millóns de pesetas e só se lle concederon 36. En lugar de investir a maior parte do diñeiro en prevención, utilizouse paira construír infraestruturas. No polémico almacén de residuos tóxicos de Nervión-Huelva, controvertido pola falta de elaboración do Plan de Andalucía e polo incumprimento das condicións ambientais da cela, investíronse 300 millóns de pesetas este mesmo ano.
Tras o cambio de goberno de 1996 pódese sospeitar que as cousas empeorarán. Actualmente estase elaborando a lei xeral de residuos. A pesar de que esta lei vai permitir a regulación conxunta de todos os tipos de residuos (materia que até agora estivo dispersa por diferentes leis), a forma de designar algúns dos tratamentos de residuos que se propoñen na mesma é ambigua e, por tanto, existe un gran risco de lectura prexudicial paira o medio ambiente. Por exemplo, cando se utilizan os termos de “valorización” ou “eliminación”, nesta lei quérese dicir incineración e non outra. Por outra banda, non se respecta a definición de prevención e a xerarquía de prioridades que aparecía no plan anterior (prevención 1, reutilización 2, reciclaxe 3, tratamento 4).
Valorización: trampa de termos
Esta palabra xorde ao teorizar sobre a reciclaxe en relación ao aproveitamento térmico. Nas directivas comunitarias dáse bastante importancia á valorización e estase vendendo como vía ecolóxica, pero o que se pretende é impulsar a incineración. Nalgúns lugares utilízase ademais como sinónimo de reciclaxe. Co fin de aclarar a confusión existente ao redor dos seguintes termos, una definición de reciclaxe e valorización cardíaca é a reutilización do material como a reutilización da chatarra como materia prima paira a industria do metal, mentres que a valorización consiste en queimar e utilizar a enerxía resultante paira os procesos produtivos ou paira a produción de electricidade.
Plan Especial de Xestión de Residuos Especiais na CAPV
Este é un dos primeiros plans que se realiza a nivel estatal, xunto co catalán. Require un inventario ben feito e próximo á realidade. Segundo este inventario, na CAPV xéranse anualmente 538.000 toneladas de residuos especiais. Delas, o 28% non se xestionaba no momento do estudo, é dicir, tiña una meta descoñecida. Os obxectivos do Plan baséanse en criterios europeos de prevención, redución e reciclaxe. A pesar da clara formulación destes obxectivos en papel, na práctica recorreuse á creación de infraestruturas de tratamento de residuos como taladrinas, disolventes e o denominado Centro Avanzado de Reciclaxe de aceites. O obxectivo do Plan paira 1996 era reducir os residuos nun 25%, pero até a data só se conseguiu reducir nun 13%. É evidente que estas cifras se atopan relativamente afastadas dos obxectivos do Plan Estatal (40% paira o ano 2000), polo que é necesario revisar o Plan Vasco. Por outra banda, non está claro si este limiar de redución preténdese conseguir como consecuencia da política preventiva (no artigo anterior diciamos que a prevención se basea no uso de tecnoloxías limpas) ou mediante o impulso de boas prácticas nas empresas.
En calquera caso, e a pesar dos puntos escuros na execución do plan, a política de residuos perigosos do Goberno Vasco é bastante distorsionada con respecto a outras asociacións autónomas.
O Plan de Navarra... ou non?
Pasaron catro anos discutindo sobre o Plan en Navarra. Hai xa dous anos que se redactou o primeiro borrador e na actualidade non foi aprobado definitivamente polo Parlamento. Tratouse dun tema mal exposto desde a súa orixe, xa que a necesidade de redactar o Plan expúxose co proxecto da cela subterránea de Potasas de Navarra. O almacén suscitou una forte polémica, polo que se suspendeu o proxecto e polo momento o Plan.
O presente Plan redáctase nos mesmos prazos que o Plan Estatal (1996-2000). O seu punto máis destacado é o inventario. Isto supón a produción de 54.000 toneladas de residuos especiais, pero a súa fiabilidade é moi dubidosa. Os obxectivos que propón son: Redución do 21% e reciclaxe/valorización 18%. Estas cifras están moi lonxe das que propuña a estratexia estatal e, ademais, a non posta en marcha de ningún proxecto vai afastar aínda máis estes obxectivos. Hai dous anos os gobernos vasco e navarro asinaron un acordo de colaboración en materia de residuos tóxicos, que non avanzou.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
