Localización da Península Ibérica entre 600 e 300 millóns de anos
A teoría da Tectónica de Placas explica que as masas continentais han sufrido cambios importantes na súa localización ao longo dos tempos xeolóxicos. Isto significa que a distribución dos continentes e océanos non foi sempre a mesma. É máis, o fondo oceánico non supera en ningún lugar os 200 millóns de anos. En canto aos continentes, a historia é aínda máis complexa. En poucas palabras, podemos dicir que na historia da Terra as masas continentais fracturáronse e reunido unha e outra vez. Na última reunión formouse o supercontinente chamado Pangea. Isto comezou a dividir fai 200 millóns de anos e os cambios iniciados han dado lugar á situación xeográfica actual. Esta longa e complexa historia de cambios foi posible grazas ao traballo dos geólogos.
A utilización por parte dos geólogos de diversas técnicas (sobre todo mediante a comparación de rocas e secuencias de rocas en determinadas áreas) está a levar á reconstrución das etapas de ruptura e unión dos fragmentos continentais que tiveron lugar na historia do planeta. Como é lóxico e como ocorre en todas as demais ciencias históricas, canto máis antigos son os feitos que se queren investigar, máis difícil resulta estudalos. Isto débese a que nas últimas etapas as probas anteriores hanse difuminado. Algo parecido ocorre en arqueoloxía. Os tempos históricos coñécense con bastante precisión, pero no caso do Paleolítico existen máis lagoas de coñecemento que os feitos probables.
Membros do departamento de Geodinámica da UPV-EHU, xunto con compañeiros da Universidade de Badaxoz en Estremadura, están a investigar diferentes ámbitos relacionados coa creación da Península Ibérica. Trátase, sobre todo, de estudar a situación existente a finais do Proterozoico e comezos do Paleozoico (600-500 millóns de anos) e os movementos que se produciron durante os 200 millóns de anos seguintes até a formación da cordilleira Hertziana.
Até agora puidemos saber que a península Ibérica naceu no extremo occidental de África. Nesta época formouse a cordilleira Cadomiana ao chocar co continente os arcos illa da beira do continente africano. As pegadas da Cordilleira Cadomiana encarceráronse en poucos lugares, por exemplo en extensos territorios estremeños, aínda que na actualidade atópanse moi erosionadas.
Posteriormente este territorio separouse da beira de África, creando una estrutura xeolóxica similar á actual de Xapón con Asia. Tras o arco volcánico formouse una nova conca oceánica de pequeno tamaño (mar de Xapón), onde se acumulan inxentes cantidades de sedimentos. A ampliación do novo mar provoca a rotación da península Ibérica coa beira continental e o territorio estremeño coa península. Posteriormente (é dicir, desde fai uns 450 millóns de anos) iníciase a converxencia continental e fórmase a orogenia Hertziana, tan estendida na península ibérica.
O obxectivo deste estudo é aclarar os pormenores do ocorrido entre os 550-450 millóns de anos. Tras a formación da cadea montañosa na costa africana, esta rompeu e virou. Entre os aspectos analizados atópanse as peculiaridades das rocas volcánicas, os sedimentos autóctonos e a evolución da vida nos primeiros pasos da historia deste pequeno tramo continental. Os datos obtidos permitirannos dispor de información relevante e, en comparación coas rocas desta idade aparecidas noutros territorios, poderase reconstruír a Cordilleira Cadomiana orixinal.
- Título do proxecto: Orixe e evolución do orgullo sudibérico (ZOM e ZCI) no Paleozoico inferior. Rexistro de magma, paleobiología e paleogeografía.
- Obxectivo: Caracterización do ambiente sedimentario, caracterización da evolución geoquímica e isotópica do magmatismo e elaboración dun modelo geodinámico.
- Financiamento: DGCYT
- Director: Luís Eguiluz Alarcón
- Equipo de investigación: Rafael Ramón Lluch, Arturo Apraiz Atutxa, Teodoro Palacios Medrano e Alberto Bandres Martínez.
- Departamento: Geodinámica.
- Centro: Facultade de Ciencias
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
