Barcos afundidos: memoria submarina
Bahía da Cuncha
Una importante estación da ruta dos barcos afundidos é a bahía da Cuncha. Miles de persoas viaxan todos os anos, durante o verán, na Cuncha de San Sebastián, chapoteo de plistis... pero seguramente poucos saberán que nesas augas, uns metros máis abaixo, hai restos de varios barcos antigos. Segundo datos da Sociedade de Investigación Submarina INSUB de San Sebastián, o fondo mariño da Concha alberga restos de dez barcos. Entre eles destacan o “barco dos reloxos” e o “barco dos flejes”.
O 'Barco dos reloxos' atópase a nove metros de profundidade, á altura dos reloxos da Cuncha... de aí o seu nome. En 1999 realizouse un estudo exhaustivo do envase e comprobouse que só se conserva una quinta parte da estrutura total, faltando proa e pop, quedando só algunhas pezas de madeira do casco. Con todo, estudaron como estas pezas están ensambladas unhas doutras no XVI. e XVII. que é entre séculos. Con todo, o contexto arqueolóxico non está formado unicamente polos anacos de madeira do barco... deste contexto forma parte tamén o pico de cantos que cobre todo o barco. A investigación descubriu que todos estes arrecifes eran o lastre do barco. O obxectivo deste lastre era evitar que os barcos floten demasiado na auga cando circulaban con pouca carga. En canto á carga que levaba o envase, non atoparon nada.
O outro é 'o barco dos flejes'. A asociación INSUB coñece este barco desde principios dos anos 70. Atópase afundida na barra de entrada á bahía, aproximadamente á altura do Aquarium. Atópase a catorce metros de profundidade, e cando o descubriron púxoselle o nome de pedras de afiado e flejes de ferro forxado, porque só quedaba carga.
Os técnicos arqueólogos consideran que esta carga era de ferrerías próximas. De feito, o ferro máis comercializado no XVIII era o fleje. No século XX. Posteriormente, este ferro utilizábase nos talleres de forxa asociados aos estaleiros. Da estrutura do envase non queda nada… non hai ningún rastro de anacos de madeira. Disolveuse pola forza do mar, pero tamén pola lombriga Teredo navalis... este verme come toda a madeira que non está baixo a area.
Pero por que se afundiron os dous barcos? No caso do “barco dos flejes” descártanse a hipótese da catástrofe ou o envorco do buque. O feito de que os vultos de fleje e as muelas estean consecutivas e contiguas fai pensar que o barco se afundiu pola súa conta debido a unha mala manobra. No caso do “barco de reloxos” é máis difícil dicir. Atopáronse cinzas no fondo mariño, polo que pode ser afundido por un incendio ou por unha tormenta.
Si a alguén se lle ocorrese a curiosidade de ir ver os restos de dous barcos, non atoparía nada, xa que hai uns anos decidiron cubrirse de gravas paira protexer o conxunto arqueolóxico que forman os residuos.
Cinco lanchas na ría de Orio
Se nos diriximos cara ao leste da costa donostiarra, Orio é o seguinte parón no percorrido dos barcos afundidos desde a costa donostiarra cara ao leste.
Historicamente, a ría de Orio foi un camiño importante paira a navegación comercial e, por tanto, testemuña de numerosos afundimentos. Os traballos de dragado frecuente do fondo da ría paira a súa limpeza deron lugar á aparición da primeira lancha en 1992.
Cando os INSUB recibiron o aviso do descubrimento, afundíronse rapidamente paira investigar. Realizáronse cincocentos horas de inmersión e tomáronse 800 fotografías, que non eran máis que o principio. Até o ano 2003 apareceron restos e cargas doutras catro lanchas, todas elas XVI. e XVIII. até séculos. A carga estaba composta por lingotes de ferro e mineral de ferro, mentres que os restos das lanchas constituían unhas duascentas pezas de madeira. Todos os barcos denomináronse Orio: Orio I, Orio II, Orio III, Orio IV e Orio V .
Inmersos na auga, os técnicos do INSUB pasaron moitas horas investigando a estrutura de cada envase, debuxando a disposición orixinal de cada peza e etiquetando todas as pezas. Doutra banda, mediante GPS, rexistrouse a localización exacta de cada una das embarcacións.
En 2003 os arqueólogos recibiron una triste sorpresa: Na marxe esquerda do río Oria estaba a construírse unha nova plataforma, moi preto da antiga lancha de Orio IV. Ante o perigo, os responsables das obras foron avisados por INSUB, pero foi un desastre… a nova plataforma atropelou a barca. Un terzo dela quedou baixo a plataforma paira sempre. Os arqueólogos puxéronse ao lume. Vestidos de neopreno, tomaron a cámara de auga e enseguida fotografaron a Orio IV, atrapado baixo a plataforma. A foto foi enviada á UNESCO e o seu presidente, ao vela, decidiu denunciala nunha publicación especial da institución, en contraportada.
Os INSUB decidiron deixar de lado o enfado e continuar co traballo emprendido. O seguinte paso era sacar das augas as pezas de cinco lanchas e a carga dispersa no fondo mariño. Durante este traballo atopáronse con varios obxectos. Xunto á lancha Orio II atopouse una xerra de estaño, probablemente paira gardar o viño. Tras as investigacións, conclúen que a xerra data de 1510.
En Orio IV atopáronse entre as madeiras restos dun zapato. O zapato foi enviado a Canadá paira o seu estudo e como xerra de viño, o XVI. Din que é de século. Agora este zapato está a ser restaurado. Una vez extraídas as 200 pezas de Txalupe do fondo do mar, todas foron trasladadas á ferrería de Agorregi en Aia. Na actualidade consérvanse mergullados nas charcas da zona. Teñen que estar así paira poder conservarse, porque despois de tanto tempo a auga converteuse no medio natural destas pezas. Se se deixasen fose da auga contraeríanse.
Tras analizar a tipoloxía dos botes chegouse á conclusión de que todos son patachas. Este tipo de embarcacións utilizábase paira transportar mineral ao longo da costa, pero tamén chegaba até as ferrerías, xa que ao tratarse de lanchas de pequeno zinc, podían circular polos ríos. Nos vaos os carros de boi esperábanlles paira recoller o mineral de ferro e levalos até as ferrerías.
O tesouro de Urbieta
Sen saír da costa cantábrica, a ría de Gernika é a localización doutro "tesouro".
A ría de Gernika foi ao longo da historia uno dos camiños máis importantes e antigos da navegación fluvial do País Vasco. Grazas á gran profundidade da ría, os barcos puideron acceder facilmente desde o mar até Gernika, superando os 6 quilómetros que separan a costa dos terreos do interior.
En xullo de 1998, durante as obras de encanamento da ría de Gernika, una escavadora atopouse con varios anacos de madeira baixo unha capa de barro de catro metros, nunha zona chamada Urbieta. Eran restos dun recipiente. O Concello de Gernika ordenou a paralización das obras e a realización dun estudo arqueolóxico. Os científicos empezaron a traballar e as análises do radiocarbono deron un resultado impactante: o envase era de 1450, antes do descubrimento de América. Así descubriron, por casualidade, o barco máis antigo de Euskal Herria.
Pola súa importancia decidiron sacar o envase dos barros paira recuperalo. Estivo tres anos nunha pila, una mestura de auga desmineralizada e ceras líquidas. O obxectivo era substituír progresivamente a auga absorbida pola madeira pola cera líquida. Deste xeito, as pezas conservarían o volume e a forma orixinal una vez seca.
Una vez analizada a arquitectura do barco, os arqueólogos viron que era construída cun sistema superpuesto. Este sistema ten a súa orixe en Escandinavia, desde onde se estendeu a outros países do Atlántico durante a Idade Media. Creen que chegou á costa vasca desde Aquitania. O barco, orixinariamente, tiña 12 metros de eslora e 4 metros de manga, e paira percorrer a costa e os ríos servíase de velas e remos.
O buque máis antigo do País Vasco foi exposto ao público por primeira vez hai un ano e actualmente atópase exposto no Museo Marítimo de Bilbao.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
