Cinto paira a torre de Pisa
Algúns datos sobre a construción da torre
A torre de Pisa, ademais de inclinada, ten forma de arco, é dicir, ten forma de plátano. A torre comezou a construírse no ano 1174 baixo a dirección de Bonanno Pisano. Debido á caída das cimentacións nun lateral, abandonáronse as obras da torre, realizada até a terceira vertente. A torre permaneceu sen subir nin baixar durante 90 anos, pero por encargo do arcebispo en 1280 retomouse a obra e a torre inclinouse máis.
Giovanni dei Simon fixo entón que as columnas dun lado da torre fosen máis longas que as do outro paira corrixir a inclinación. Deste xeito, a torre rompeu a súa inclinación e adquiriu forma de plátano. A construción da torre até a sétima altura permitiu a anulación das obras. Tommaso Pisano, fillo de Andrés Pisano, impúxolle o oitavo piso de campás, aumentando a forma de plátano.
Hai que aclarar que esta torre se atopa xunto á igrexa e que foi construída paira o seu funcionamento como campanario. Tiña sete campás, cada una cun son dunha nota. A mediados deste século foron substituídos por un sistema electrónico paira evitar danos por vibracións. No interior ten una escaleira de caracol de 294 banzos até a cima.
Dimensións da torre
A altura máxima da torre é de 56,705 metros e o seu diámetro interior na base é de 7,368 metros. O diámetro exterior na base é de 15,484 metros e a profundidade das cimentacións é duns tres metros por baixo do nivel do terreo. Esta torre, de tres metros de espesor, ten un peso total de 14,5 toneladas.
Cando terminaron en 1298 a distancia entre a vertical do punto máis exterior da cima e a base era de 1,57 metros. En 1817 esta distancia era de 3,77 metros, de 4,09 metros en 1911 e de 5,2 metros na actualidade. Isto supón una inclinación de 9º 80º.
As cimentacións descenden entre 8 e 10 milímetros ao ano e as cimentacións roldan o milímetro (ás veces até 1,26 milímetros ao ano).
Como solucionar o problema?
Se o crecemento da inclinación mantén a velocidade actual, no ano 2080 o centro de gravitación excederá o punto de estabilidade da base e derrúbase. Pero si non se fai nada pode ocorrer que caia antes. Nas cimentacións, as presións son diferentes no lado no que se atopan agachadas, de 9,8 kg/cm 2 e de 2,7 kg/cm 2 respectivamente. Os mármores xa comezaron a romper na zona de máxima presión e as autoridades, preocupadas, comezaron a traballar paira asegurar a torre.
Desde xullo do ano pasado a comisión de aseguramiento da torre tivo que tomar decisións. Opcionalmente tivo todo tipo de proxectos, desde moi serios até os que propoñen tolemias. Uno deles propón deixar a torre en posición vertical, eliminando ao primeiro piso una parte en forma de cuña (baixa en inclinación e alta en altura). Outro querería perforar os mármores e solucionar o problema coa aligeramiento da torre. Una gran zona das cimentacións da torre tamén é aquela que pretende arrefriar con nitróxeno líquido, etc.
Con todo, respectando a vontade do goberno italiano, a presidenta da comisión, Michele Jamiolkowski, prometeu que o aspecto exterior e interior da torre non pode ser alterado. A torre seguirá inclinada, aínda que lixeiramente rectificada e sobre todo estabilizada.
Solución adoptada
O camiño elixido paira asegurar a torre foi proposto por Fritz Leonhardt de Stuttgart en 1973. O proxecto consta de tres etapas. Na primeira preténdese sacar planos moi precisos do edificio e coñecer con precisión as forzas que soporta. A segunda etapa consiste en colocar un cinto de cable ao tres primeiros pisos por unha banda e colocar ao norte (á beira contrario da inclinación) un contrapeso de chumbo na base da torre. O que se vai a facer na terceira etapa aínda non está moi claro, pero imos tentar informar de algo.
Na primeira etapa preténdese realizar con precisión os planos do monumento, xa que ninguén ten o plano da torre. É o organismo francés “Institut Geographique National” e utilizou un sistema de fotogrametría. A técnica utilizada baséase en tomar fotos de diferentes puntos sobre un mesmo obxecto. A torre recibiu máis de mil puntos de referencia e posteriormente, superpuestas estereoscópicamente as fotografías, puideron completar un modelo tridimensional. Tamén lle sacaron planos a escala 1/50.
Ademais, a torre foi repleta de aparellos paira rexistrar en diferentes puntos da mesma o cambio de inclinación e os esforzos que sofre cada tramo. Con todos estes datos calculouse a estabilidade da torre. De feito, ao ser cilíndrico de forma case totalmente mármore, non todas as pedras son iguais en calidade e resistencia. Ademais, o chan dos cimentos non é firme senón aluvial.
Completouse a primeira parte da segunda etapa. Por cable colocáronlle un cinto no tres primeiros pisos. Son un total de dezaoito cables de aceiro. Cada un está formado por sete fíos que foron protexidos dentro dun tubo de teflón. Ademais, o teflón, de cor da pedra, tratou de preservar a estética da torre. Cos cables preténdese manter a cohesión entre as pedras de mármore paira evitar a caída da torre. A tensión dos cables a través dos captadores conectados aos computadores contrólase en todo momento en 13 toneladas.
A seguinte tarefa desta etapa é colocar un contrapeso de chumbo. Alén da inclinación queren colocar na base 600 ou 800 toneladas de chumbo en lingotes. O contrapeso alcanzará un volume aproximado de 60 m 3. Polo momento non se iniciou esta tarefa, pero segundo o proxecto xa debían empezar a facelo.
Aínda ninguén ten claro que se vai a facer na terceira etapa, tras estabilizar a torre e levantala lixeiramente polo contrapeso. Vanlle a deixar os cables? Vanlle a quitar contrapesos? Vanlle a roubar cimentos e terras?
Todo iso dependerá do ángulo que quede ao final da segunda etapa. Segundo os expertos, se o contrapeso realiza adecuadamente o seu traballo e a torre é infinitesimalmente pero levántase un pouco, sería posible retirar os cables do cinto do primeiro piso. A torre estaría salvada sen grandes gastos de enxeñaría. Pero hai xente que non cre que o contrapeso de 800 toneladas afectará a un edifio de 14,5 toneladas. O contrapeso, ademais, reduciría lixeiramente o fondo.
Reconstrución da torre
Tendo en conta todo iso, hai quen propón a reconstrución da torre con pedras soltas e con cimentacións máis amplas e robustas. O profesor Roberto dei Stefano da universidade de Nápoles opina así. Tamén en 1871 desmontouse una capela de mármore e construíuse máis lonxe do río Arno paira liberarse das inundacións. Tamén en Exipto, cando se construíu o encoro de Asuán, modificáronse os templos completos, liberándoos até as raíces. Baixo a responsabilidade da UNESCO, aqueles marabillosos edificios se reedificaron máis lonxe da auga.
Con todo, se se liberase a torre de Pisa, non sería posible deixar os terreos que logo se atopan no interior dos muros como agora, e algúns apuntan que a nova torre sería falsa.
Con todo, parece que o debate durará moito e a expresión “...esperándoche…” da popular canción de Antton Balverde non perderá significado.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
