Mel: único condimento de tempada

Hai douscentos anos o único condimento que se utilizaba paira gozar de bebidas e comidas era o mel. Hoxe en día os usos cambiaron moito, xa que utilizamos máis paira curar que paira gozar.

Este produto producido polas abellas atópase a medio camiño entre os produtos de orixe vexetal e animal. Ten a súa orixe no néctar das plantas e consumímola despois de que as abellas fixéronas una predigestión.

Desde o punto de vista nutricional, o mel achega una menor cantidade de enerxía que os azucres brancos (304 Kcal/100 g, fronte aos 340 Kcal/100 g do azucre), debido ao seu maior contido de auga no mesmo peso. A cantidade de auga do mel adoita ser inferior ao 20% do total dos ingredientes, sendo a calidade máis adecuada a dun 17-18% de auga. Os hidratos de carbono son os únicos ingredientes esenciais que compoñen o mel, xa que só contén unhas poucas proteínas. Os hidratos de carbono son principalmente glicosa e fructosa (82%), con algo de sacarosa. Tamén é rica en sales minerais e vitaminas: ferro, magnesio, calcio, potasio, vitamina C e todas as vitaminas do grupo B, excepto B12.

Se o comparamos co azucre branco, o mel ten dúas vantaxes:

  • Paira transformar o azucre branco que introducimos en enerxía son necesarias as vitaminas procedentes doutros alimentos. No caso do mel, o propio mel contén as vitaminas necesarias paira producir enerxía das súas carbohidratos, evitando así a demanda de vitaminas.
  • A diferenza do azucre, o mel non produce carie. Ademais, contra moitas conviccións, o mel non seca os intestinos e actúa como lubricante.

Dependendo da flor orixinal hai moitos tipos de mel. A diferenza entre ambos radica principalmente na cantidade de glicosa e fructosa. Algunhas destas características e propiedades son:

  • Mel de romeu: en casos de tensións e fatiga intensa, é estimulante e axuda ao funcionamento do fígado.
  • -Mel de arte: de cor algo escuro, suave en sabor e moi rico en sales minerais.
  • -Mel de eucalipto: moi eficaz contra a tose ou enfermidades respiratorias.
  • Mel de brezo: acción antiinflamatoria e desinfectante en vías urinarias. Utilízase en cistitis, cálculo renal e enfermidades de próstata.
  • Mel de lavanda: antiséptica, expectorante e sedante. Recomendado en bronquite, catarros e tose.
  • Mel de piñeiro e abeto: escura e recomendada paira enfermidades respiratorias.
  • Mel de tomiño: facilita a dixestión polo que é adecuada en caso de gastroenterite.
  • Mel de castañas: rica en ferro. O seu sabor é bastante forte.
  • Mel de flor de naranjo: como di a palabra, prodúcese con flores de naranjo. Ten un sabor moi fino e efectos sedantes.

Por último, se substituímos o azucre diario por mel, beneficiará ao noso corpo.

Babesleak
Eusko Jaurlaritzako Industria, Merkataritza eta Turismo Saila