Alcornoque de Euskal Herria
As zonas costeiras mencionadas anteriormente, ás veces por influencia do clima costeiro, presentan microclimas especiais. Por iso pódese entender que as plantas típicas da zona mediterránea poidan aparecer nestas zonas.
En Euskal Herria o alcornoque aparece nalgunhas zonas nas ladeiras meridionais, colonizando os lugares xerófilos.
Por outra banda, en Europa esténdese á costa mediterránea e ao sur e oeste da Península Ibérica. No Norte atópase de cando en vez e en Francia chega ao Suroeste (Landa). Esténdese no Norte de África, concretamente a Marrocos, Alxeria e Tunes. A maior parte do alcornoque atópase en Portugal e o maior bosque en Marrocos. No caso de Euskal Herria, ademais dalgunhas poboacións de Iparralde (Baiona e Biarritz), a área de Zarautz e Getaria é o seu núcleo de poboación máis importante. Polo demais, na zona de Bizkaia só hai algunha arboleda e algún exemplar único plantado.
De face á xeoloxía e o chan, o alcornoque sitúase principalmente sobre o material de silicio, característica típica desta árbore.
Nos arredores de Zarautz e Getaria son moi abundantes os materiais eoceno-paleoceno (especialmente a arenisca) e sobre eles sitúase o alcornoque. Con todo, a pesar da súa afección ao silicio, nalgunhas zonas tamén aparece sobre chan pintado.
O alcornoque é moi parecido á arte, pero se distinguen facilmente na superficie, xa que a cortiza é esponjosa e gretada (cortiza). Pode ser unha árbore duns vinte metros ou máis. As súas follas son verdes e brillantes, relativamente pequenas. As follas son duradeiras e algo pelosas na parte inferior. Son similares ás follas de arte. Flores masculinas pequenas, lentellas, situadas nos extremos das ramas ou poliñas. As femias, pola súa banda, son de curto pedúnculo e agrupadas en grupos moi pequenos.
O froito do alcornoque é a landra, de cor marrón e forma de ovo (alargado). A cortiza é de cortiza e de cor marrón claro. Nalgúns lugares é moi utilizado, xa que con el fabrícanse tapóns de cortiza. Non parece que se utilizou en Euskal Herria paira obter cortiza. A madeira é marrón avermellado, moi dura. Esta madeira utilízase na industria da madeira, a carrozaría e a construción naval. Tamén paira carbón e lume.
Evolución histórica do alcornoque
A análise da evolución histórica do alcornoque resulta bastante difícil debido á falta de materiais. Con todo, os baserritarras da zona e os libros sobre a historia de Zarautz indican algo.
En palabras dos viaxeiros de outrora, a contorna de Zarautz foi, do mesmo xeito que outros moitos, un paraíso botánico no que destaca a súa presenza. Hai XVII. Varias referencias escritas á obra de arte do século XX: 56 alcornoques na zona de Santa Bárbara de Zarautz, 350 exemplares xunto ao caserío Kajuategi, etc. Ademais, estes bosques coidábanse, aínda que aínda non se sabía cal era o seu uso.
Tamén pode resultar moi interesante facer una pequena mención ao nome desta árbore. En Zarautz e Getaria coñécese como arkamurka ou arkamuka. Parece que a palabra arkamurka pode proceder da palabra alcornoque en castelán, tendo en conta que a palabra “alcornoque” utilízase na toponimia de Zarautz:
Alkornokal era un terreo, estaba en Zarautz e a súa tradución ao castelán sería o lugar de alcornoques. Soubemos que esta palabra é de orixe árabe.
A palabra Alkornokaldea era o nome dunha argomal. Provén de Alcornoque e o sufijo establecido significa contorna (-alde). Esta mención é interesante. Descoñécese o ano no que se ía a utilizar, pero antes de ser una argoma converteuse nun alcornoque. Como é sabido, o otea prodúcese en bosques degradados.
Alkornokegi é o nome dun manzanal. Un punto de partida interesante paira teorizar sen dúbida. A presenza dun alcornocal antes de Sagasti non parece difícil.
Por outra banda, o termo "alkornoke" escóitase a miúdo entre os baserritarras. Non é máis que una tradución. O nome oficial de alcornoque non é utilizado polos baserritarras.
Non se atopou información sobre o uso, pero se comprobou que se coidaban os bosques de alcornoques e que se utilizaban paira algo. A cortiza non se cultivou, pero por motivos da construción naval podería utilizar a súa madeira. A demanda de madeira paira o lume era tamén elevada. Non parece que, a pesar do seu bo froito, utilizásese paira a gandaría.
Conservación do alcornoque
O alcornoque está en grave perigo e paira conservar as últimas árbores e exemplares que nos quedan, debería tomar medidas concretas
...Algunhas destas medidas poderían ser:
- Prohibir o alcornoque (algúns baserritarras utilízano paira o lume) e cortar a cortiza, que se utiliza frecuentemente paira facer os nacementos do Nadal.
- Desenvolver a fecundación das landras entre as sólidas, xa que a posibilidade de fecundación é moi grande.
Tronco do alcornoque, con bo separación da cortiza. - Evitar accións nocivas na talla de piñeiros, xa que nestes piñeirais atópase una gran cantidade de alcornoques.
- Sería obrigatorio protexer os mellores bosquetes e bosquetes.
- Xerar una conciencia positiva nas escolas e a poboación en xeral a través da información didáctica ecolóxica.
- Realizar un seguimento exhaustivo, mantendo a poboación en bo estado.
Ruta ecolóxica entre alcornoques:
Con este percorrido poderemos ver a maior parte dos alcornoques que aparecen en Euskal Herria. A paisaxe é inmellorable e aínda algúns bosquetes antigos consérvanse como reliquias.
- Tomamos o camiño cara á Meaga que parte xunto á Parroquia de Zarautz e tras pasar a Residencia de Anciáns subimos pola calzada até o parque de “Vista Alegre”. Nela pódense ver alcornoques, pero tamén aparecen outras moitas especies.
- Tras pasar o parque de “Vista Alegre”, Sta. Chegaremos ao cruzamento de Bárbara. Subir á ermida. Desde aquí pódense ver os alcornoques e a paisaxe.
- Pasar polo caserío Garro. Se se toma o camiño de punto, pódese ver o alcornoque que afoga o piñeiro. Tras pasar polo caserío Zingira, tomar o camiño que sobe.
- Ver ben os bosquetes de alcornoque visibles desde o camiño.
- Ollo, cruzamento. Pasamos a estrada e subimos polo alto de Gárate, enseguida viramos á dereita.
- Volvendo polo mesmo camiño polo alto de Garate e tomando a estrada que vén de Maia, descendemos á dereita até a ermida de Meagas. Mentres tanto, goza de preciosas alcornoques.
- Ollo! Cruzamento de Meaga. Atravesando a estrada que vén de Zarautz, tomamos a estrada que conduce a Elcano.
- Antes de chegar ao caserío Alkorteaga, abandonamos a estrada e viramos á dereita. Se se toma o camiño de punto chegaremos ao barrio de Elcano.
- Desde o camiño de descenso chegaremos ao caserío Balentzi. Ver a arte existente e comparalo co alcornoque. Seguindo o camiño chegaremos ao barrio zarauztarra de Zalbide.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
