Hasiera »   Erreportajeak »   Etxebizitzatako zaborren tratamendua

Tratamento de lixos en vivendas

• Zabaldu:
• Twitter
• Facebook
• Emaila

Una industria que pode ser una fonte de riqueza e beneficio paira o medio ambiente. Ninguén quere un vertedoiro na zona da casa, pero hai que recoñecer que este tipo de almacenamentos de residuos e sucidade poden ser a base dunha industria útil. Sen ir máis lonxe, entre nós tamén empezaron a ver as primeiras experiencias paira levar a cabo este potencial. Donostia-San Sebastián comezou recentemente a recoller envases de plástico paira recuperar as materias primas da industria do plástico. Os envases e botellas de vidro tamén se recollen en diversos pobos de Euskal Herria, nestes colectores trashumados que xa se converteron en elementos habituais da súa paisaxe. Estes son só os primeiros pasos na explotación dos lixos. Con todo, pode ir moito máis alá.

Na actualidade existen varias cidades nas que grupos de investigadores universitarios difunden os sacos de plástico tras a recollida de lixos e analizan, clasifican e pesan o seu contido. En realidade este tipo de investigación non é nova, xa que os arqueólogos utilizaron o estudo dos residuos paira obter datos sobre antigas civilizacións. A investigación dos lixos de hoxe en día tamén pode achegar datos interesantes sobre esta diabólica civilización.

O lixo componse de todo tipo de residuos: restos de comida, utensilios deteriorados, sucidade recollida nas tarefas de limpeza, cousas que xa non se consideraron útiles ou que non se queren ter máis. Os servizos encargados da recollida de lixos transportaron o seu contido en camións e vertedura en vertedoiros. No mellor dos casos, podemos denominar vertedoiros sanitarios, polo que cada día a nova descarga cóbrese de terra paira evitar o esquecemento e as ratas.

Cando un vertedoiro deste tipo énchese até a saturación, hai que buscar outro lugar ou outra solución paira dar cara a un problema que se renova día a día. Nunha gran cidade dun millón de habitantes, polo menos nos EEUU, xera diariamente máis de mil toneladas de lixo. Os camións de recollida de lixos teñen que ir cada vez máis lonxe a verter a súa carga, xa que ninguén quere vertedoiros cerca do barrio no que viven.

Con todo, nesta carga repugnante hai moitos materiais útiles. Hierro, aluminio, cobre, zinc, estaño, chumbo e latón, entre outros. Pódese facer una minería real de todos estes materiais en vertedoiros. Un vertedoiro pode ser máis rendible que moitas minas. Algúns empezan a dicir que o lixo pode ser una gran fonte de riqueza.

As enxeñarías están a traballar no acondicionamento de maquinaria de procesado de minerais paira facer rendibles os residuos, como cintas transportadoras, tamices, caza e imáns de separación de férricos. E os ventiladores de separación de materiais lixeiros: papel, plásticos, coiro, recortes,... Algunhas sustancias poden queimarse paira obter enerxía. Mediante un proceso denominado pirólisis nas cámaras de combustión pobre en osíxeno pódense descompor os residuos orgánicos paira extraer o gas e transformalo nun combustible oleoso a medida que este gas se arrefría.

Desta forma, ademais de recuperar materiais valiosos e enerxía, reduciríase a necesidade de buscar novos vertedoiros.

Estas marabillosas promesas ás veces fracasaron, xa que hai experiencias que non saíron tan ben como esperábase, ben polas numerosas avarías que sufriron as instalacións, polos malos resultados económicos ou polos efectos nocivos da combustión na contaminación do aire. A parte orgánica dos lixos tamén se pode utilizar paira a produción de fertilizantes. Esta idea comezou a desenvolverse na década de 1970. Esta solución pode achegar ademais outros beneficios. A medida que os abonos químicos han substituído o estiércol deteriorouse o humus.

Se se seguise facéndoo, coa escusa de mellorar as colleitas a curto prazo, non se faría máis que esterilizar o chan a longo prazo. Empresas como Francia están a fabricar fertilizantes a partir de lixos domésticos. Todos eles utilizan un procedemento similar, clasificando e triturando os lixos, fertilizando os residuos orgánicos, granular ou incinerar os residuos comburentes e recuperando metais.

Uno destes procedementos consiste na redución dos lixos, seguido da distribución magnética dos herrajes e o cribado de plásticos, papel e téxtiles. Estes últimos elementos lixeiros son desecados e granulados. A parte orgánica moída leva á prata e alí consérvase durante oito días, virando un día. Nalgúns casos engádense residuos orgánicos líquidos como os lodos retirados de augas residuais. A partir de agora o abono pode conservarse noutras semanas se é conveniente.

Una vez triturados os residuos noutro procedemento, os elementos lixeiros son separados por ventiladores. Estes elementos lixeiros destínanse á fabricación de combustible e o resto á fabricación de abono. O combustible tamén se vibra. O abonado introdúcese nun cilindro giratorio que circula a materia orgánica. Despois de tres días a materia orgánica se tamiza e a esta retíranselle as fraccións de vidro aproveitando a diferenza de densidade.

Estes procedementos permiten obter 4 toneladas de humus e 2,5 toneladas de combustible granulado de 10 toneladas de residuos urbanos.

Este abono, extraído do lixo, non ten gran fama, quizá porque a miúdo ten peor calidade da que se necesita, con anacos de plástico e vidro. Algúns tamén están a traballar paira remedialo. Os biólogos investigaron os procesos de fabricación e conseguiron un abono máis limpo. Tamén se melloraron os combustibles granulados que se obteñen xunto cos fertilizantes paira evitar que ao retirar o cloro despréndase o gas corrosivo do cloruro de hidróxeno.

Este procedemento mellorado consiste na homogenización dos elementos orgánicos e a súa mestura cos restos de matadoiro e os lodos de depuración, até conseguir una humidade adecuada paira a fermentación. A fermentación realízase de forma controlada con ventilación sen presión e mantendo o control de humidade e temperatura. Tras dúas semanas a biomasa expándese para que se cure durante dous meses. A continuación, aproveitando a diferenza de densidade, sepáranse os anacos de vidro e os fragmentos de metal.

Recentemente inventouse outro procedemento que xogou un papel importante. Trátase basicamente dun método de separación de elementos fluídos e sólidos do lixo. Os lixos comprímense a máis de 800 bar de presión. Desta forma acelérase a descomposición dos elementos orgánicos. O líquido resultante véndese aos usuarios de produtos orgánicos. A parte sólida pode utilizarse como combustible, pero é máis inutilizable que o granulado e ademais o problema do cloro e a escoria de ferro non están resoltos.

Un complemento a este último método é a metanización. Mediante este proceso obtense o abono dos elementos orgánicos e o metano xerado pola fermentación. Os resultados poden ser interesantes, sobre todo desde o punto de vista ecolóxico, pero de momento non se conseguiu una rendibilidade económica.

Polo menos pódese afirmar que o tratamento dos lixos que se xeran nas vivendas comezou a coñecer una nova etapa.