Enerxías alternativas en Francia
O aumento do prezo do petróleo en 1973 e 1978 deu inicio a numerosos proxectos de aproveitamento de enerxías alternativas. A Comisión paira o aproveitamento da enerxía solar construíu nos Pireneos a central Themis, co obxectivo de alcanzar una potencia de dous megawatts. En cinco anos (desde 1978 até 1983) despois de gastar 4.000 millóns de pesetas, a central non alcanzou os seus obxectivos e converteuse nun laboratorio.
A Axencia de Investigación de Enerxías Alternativas (AFME) contou este ano cun orzamento de 96 millóns de libras (antigamente 10.000 millóns de pesetas).
En Francia pódese dicir que os plans de aproveitamento enerxético do sol, do vento e do subsolo están excluídos, pero a situación non é a mesma en Alemaña, Estados Unidos e Xapón. Alí o Estado concede axudas de 16.000, 25.000 e 70.000 millóns de pesetas respectivamente paira o desenvolvemento de enerxías alternativas. En Francia, con todo, na actualidade as maiores axudas concédense paira aforrar no consumo de enerxías clásicas.
Con todo, algunhas empresas dedícanse á difusión de enerxías alternativas en todo o mundo.
Enerxía solar
A enerxía que o Sol emite ao noso planeta é miles de veces maior que a que se consome no mundo. 100.000 terawatt x horas anuais (terawatta = 1012 watios) aproximadamente. Paira transformar a enerxía solar en enerxía eléctrica utilízanse captadores fotovoltaicos. Francia é o maior produtor de Europa, con dous megawatts de potencia instalados anualmente en todo o mundo (o 5% do total).
A produción está en mans de pequenas empresas que exportan máis do 95%. Uns metros cadrados de captadores de silicio na contorna urbana, necesidades de millóns de habitantes (bombeo de auga, iluminación, frigoríficos, etc.) saturados en Angola, Nepal, India e outros territorios de todos os continentes. Nas colonias francesas tamén se aproveita moito da enerxía solar. O ano pasado consumiron 1,2 millóns de kWxh mediante captadores fotovoltaicos de 4.000 fogares.
A casa Photowatt, dedicada á fabricación de captadores policristalinos de silicio, desenvolveu nos últimos tempos un novo sistema de corte de placas de captador finas. Grazas a iso utiliza menos silicio que os seus competidores, aproximadamente a metade. Hai que ter en conta que o silicio, cando se purifica e dáse forma ás plaquitas, vale cen veces máis. O quilo de silicio purificado custa unhas 30.000 pesetas.
Só ten que ver a superficie de placas de silicio paira obter enerxía e non o espesor. Por tanto, os fabricantes tentan facer as plaquitas máis finas posibles. Actualmente obtéñense placas fotovoltaicas con follas de serra de 0,4 mm de espesor. Na casa Photowatt, con todo, utilizan un fío de aceiro de 0,170 mm, obtendo placas de 0,2 mm de espesor.
Photowatt instala as súas placas en todo o mundo. Na Camarga de Provenza, por exemplo, o xerador de 12 kWg funciona na central situada entre pantanos da Palissade (kWg ou pico kilowatt), a potencia que se obtén cando a instalación é máxima: 1 kW/m2). Tamén teñen os seus produtos montados en Guadalupe, Polinesia, Ruanda, Zinbabue, Paquistán, Niger, etc. Una das instalacións máis interesantes será agora a do Sahel do sur do Sahara. Nos próximos catro anos instalaranse 650 xeradores de 1 kWg paira bombear auga, iluminación e subministración de frigoríficos.
Hai uns anos está a prepararse un novo sistema de fabricación de paneis fotovoltaicos. As placas son de silicio, pero non cristalinas, senón amorfas. É un sistema interesante xa que non se necesitan fornos de cristalización que gasten moita enerxía. Ademais, a capa de silicio que se coloca na placa de vidro a partir do gas silano no baleiro é duascentas veces máis fina.
Pero o silicio amorfo ten una desvantaxe no rendemento. Cando transforma a enerxía solar en enerxía eléctrica o rendemento é do 6%, a metade do silicio policristalino. Este sistema, ideado en Estados Unidos, utilízase cando se necesitan captadores de pequena potencia como pequenas calculadoras manuais.
O menor rendemento do silicio amorfo non debe ser óbice paira o seu desenvolvemento. Aínda que son dúas veces maiores que os paneis de silicio cristalino, a necesidade de electrificación dáse normalmente en zonas illadas remotas onde non hai problemas de espazo. En Francia está a desenvolverse polo momento una casa. Fabrica placas de pequena potencia paira fornecer luces de farol e cámping, pero tamén realiza unidades de bombeo de auga en territorios do terceiro mundo.
Doutra banda, Estados Unidos e Xapón teñen en marcha centrais fotovoltaicas de varios megawatts. Carrissa Plain de California ten instalado 8 megawatts. Ocupan una superficie de miles de metros cadrados, pero a rendibilidade destas centrais segue sendo incerta.
A calor emitida polo sol utilízase indirectamente en centrais termodinámicas paira obter enerxía eléctrica. Mediante espellos convexos os raios de luz concéntranse nos tubos que conteñen aceite. O aceite quentado utilízase paira evaporar a auga e por vapor acciónase una turbina obtendo así a corrente eléctrica.
Enerxía do vento
Do mesmo xeito que o sol, tamén se pode aproveitar a enerxía do vento paira transformala en enerxía eléctrica. O ano pasado, por exemplo, producíronse tres mil millóns de quilowatts x horas de enerxía eólica. A maior parte do mundo prodúcese en California (80%), Estados Unidos. En Francia, con todo, a produción é moi reducida, pero se prevé a instalación de xeradores de 300 e 200 kW respectivamente en Dunkerke e Port-a-Nouvel.
O de Dunkerke será realizado pola firma holandesa HMZ-Windmaster e producirá 480 MWh. A hélice terá uns brazos de 25 metros de diámetro e a electricidade xerada incorporarase á rede urbana.
En Francia existía una única casa dedicada á fabricación de xeradores eólicos, chamada Aerowatt. Con todo, o ano pasado foi adquirido pola industria de bombas Vergnet, S.A., que continúa fabricando xeradores eólicos. Paira un municipio de 2.000 habitantes da illa de Desirade, nas inmediacións de Guadalupe, construiranse 12 máquinas, que producirán anualmente una enerxía total de 700.000 kWh. O custo do proxecto ascende a 130 millóns de pesetas.
Enerxía geotérmica
A Terra ten no seu interior una enorme reserva de calor. A pesar da obtención desta enerxía, entre 1976 e 1986 realizáronse máis de 60 instalacións até augas duns 1.500 metros de profundidade. Con todo, cando o prezo do petróleo diminuíu en 1986, o desenvolvemento destas instalacións se estancó.
Outros proxectos son o aproveitamento de enerxía geotérmica de maior profundidade (uns 3.500 metros). O pobo de Soulko-sous-Forets, en Lora, escavou 15 metros diarios. Nesta localidade a temperatura media sobe entre 5 e C por cada 100 metros de profundidade, o dobre de velocidade que en calquera outro lugar.
Paira a obtención da calor subterránea proponse a inxección de auga desde un orificio, co fin de quentala nunha rede de rotura subterránea e recuperala doutro orificio. Nela traballan grupos de investigación franceses e alemáns. O equipo alemán encárgase da parte hidráulica do sistema e a Escola de Minas de París simulará en tres dimensións o modelo de intercambio de calor subterránea. Analizaranse tamén as estruturas xeolóxicas perforadas e o seu comportamento con auga quente a presión. Dado que a perforación realizarase xunto á fronteira entre os estados de Francia e Alemaña, os alemáns realizarán estudos xeolóxicos do seu partido. Doutra banda, os geofísicos británicos investigarán sismicamente o subsolo.
O buraco de 2.000 metros realizado en 1988, mostrou a existencia dunha rede de fracturas verticais á que as pedras quentes podían quentar adecuadamente a auga mediante a inxección de auga. Outro orificio, que se estenderá até 3.500 metros de profundidade, comprobará se a temperatura da roca é de 175 (C ou non) como se espera, e extraerá mostras das rocas presentes. Preténdese analizar a composición química das rocas baixas e o seu comportamento na auga a 175?. É posible que a auga se disolva en exceso a estas temperaturas.
Si destas sesións extráense as conclusións esperadas, o proxecto desenvolverá una segunda fase que custará 6.000 millóns de pesetas até 1998. Antes de finais de século, queren ter en marcha una instalación que inxecte auga e alcance os 100 metros cúbicos de auga quente por hora. Nun principio, a central terá una potencia de 1 ou 2 megawatts.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
