A comunicación é a clave nas crises alimentarias
"As últimas crises alimentarias puxeron de manifesto que a cidadanía non entende nin cre na comunicación que se realiza". Estas palabras son de José Luís Anda, Viceconsejero de Agricultura e Desenvolvemento Rural, que anunciou na apertura do congreso sobre Sociología da Alimentación que se celebrou en xullo en Vitoria.
De feito, no congreso non se falou de seguridade alimentaria, pero a conferencia de Anda centrouse na seguridade alimentaria e a comunicación de alertas. Por tanto, as súas manifestacións poden ser consideradas como indicadores da importancia que tivo o tema.
De feito, as autoridades alemás e os responsables sanitarios han recibido críticas severas pola xestión da alerta causada pola variante enterohemorrágica da bacteria Escherichia coli. O xornalista científico especializado Xavier Pujol, por exemplo, definiu co termo "caótico" o protocolo utilizado polos responsables sanitarios paira comunicar a comparecencia e a comunicación dirixida á sociedade.
Segundo escribiu Pujol no seu blog Política Científica, o traballo realizado polos científicos foi "excelente", xa que o axente infeccioso (bacteria) foi inmediatamente identificado. Con todo, a investigación da cadea de transmisión non foi en absoluto satisfactoria. Por tanto, chegou á conclusión de que "é necesario revisar e reforzar o sistema de trazabilidad". Con todo, fixo as críticas máis duras á comunicación: "foron demasiado áxiles, descoidados, e unha e outra vez".
Á marxe da crise alemá, na mesma época, outra noticia na nosa contorna suscitou una preocupación entre os consumidores, aínda que a outro nivel. De feito, a principios de verán informouse de que o consumo de peixe azul pode supor un risco paira a saúde polo seu contido en mercurio. A pesar de que este tipo de peixe era un bo momento paira comer, moitos consumidores descartárono, asustados polos titulares dos medios de comunicación.
Risco non alerta
Neste contexto, os expertos en seguridade alimentaria consideran importante diferenciar ben que é a alerta e que perigo, xa que os protocolos e pautas a seguir non serían iguais en ambos os casos. E é que a influencia que pode ter una e outra situación na sociedade non é a mesma, nin o comportamento dos consumidores.
Desta opinión atópase Isabel Martínez, directora da Fundación Vasca paira a Seguridade Agroalimentaria, Elika. O caso do E.coli enterohemorrágico é una alerta e o do peixe azul un perigo.
"É dicir, nun temos un axente nocivo e os responsables deben tomar decisións paira protexer aos consumidores. Pola contra, o mercurio que conteñen algúns peixes azuis pode ser perigoso, pero só paira un grupo da poboación e se a concentración de mercurio é moi elevada, non sempre. Por tanto, nestes casos, os responsables deben informar os consumidores para que eles mesmos sexan capaces de actuar con prudencia", explicou Martínez.
Con todo, para que isto sexa así, a información debe ser clara e facilmente comprensible e, segundo Martínez, no caso do mercurio do peixe azul non foi así: "Produciuse una alarma desproporcionada. Para que isto non ocorra é necesario deseñar una estratexia de comunicación adecuada, e non basta con informar diso en caso de perigo, a información debe transmitirse de forma continuada".
Claves da comunicación
Aínda recoñecendo que a información sobre os alimentos debe ser continua, en caso de alerta é imprescindible reaccionar rapidamente. Martínez, con todo, outorga tanta importancia á coordinación como á rapidez na adopción de medidas e na comunicación: "Hai que evitar a improvisación".
Así, as organizacións responsables teñen preparados os protocolos co obxectivo principal de evitar a introdución de produtos perigosos na cadea alimentaria. Ademais, os protocolos deben garantir que se facilita información directa e completa a todos os axentes, como produtores, consumidores e autoridades. Acertar nesa comunicación é fundamental.
De feito, non todo iso é novo. Tras a crise provocada pola acrilamida de certos alimentos en 2003, EUFIC, Consello Europeo de Información Alimentaria, publicou un informe que recollía as leccións básicas paira a comunicación. Estas leccións básicas eran, respectivamente, coñecer ao teu público; preparar a mensaxe apropiada; non esaxerar os riscos ou os feitos; non confundir demasiados organismos científicos; utilizar a comunicación proactiva (transparencia); ter en conta que non sempre é útil dar todos os detalles; non citar marcas acompañar aos medios de comunicación; utilizar fontes fiables; e evitar que se produza un baleiro de comunicación.
Agora, no informe emitido pola mesma institución en relación coa crise alemá, menciónanse aproximadamente os mesmos puntos. A única novidade destacable é a relativa ás redes sociais. Ademais dos medios de comunicación tradicionais, EUFIC considera que hai que ter en conta as redes sociais.
Na comunicación, Martínez advirte da existencia de factores como o nivel de risco, a zona afectada (limitada ou estendida), a estación do ano (xa que algúns alimentos son de tempada), a previsión de evolución previsible do brote e os efectos cruzados (idade, estado de saúde, tempo...).
"E hai máis. En función de todos eles, a comunicación será dunha maneira ou outra e dirixirase a uns ou outros. Iso si, sempre hai que descartar a ambigüidade; a mensaxe debe ser claro, non debe permitir una comprensión incorrecta. Iso é imprescindible para que a xente reciba a mensaxe correctamente e saiba que debe facer".
Tamén considera urxente evitar o ruído: "debe evitarse a difusión de información interesada a favor ou en contra dunha determinada parte". Xunto a iso, cre que hai que descartar tamén mensaxes contraditorias, "por exemplo, non se pode dicir que non hai perigo e, en todo caso, estaría a longo prazo, porque iso xera inquietude e pode provocar ansiedade en moitos consumidores". Por último, as mensaxes que non din nada tamén son rechazables: "a comunicación debe informar, senón é inútil".
Por exemplo, no caso alemán, Martínez cre que moitos dos criterios mencionados non se tiveron en conta: "Desde o principio houbo lagoas na planificación e coordinación. Ademais, déronse por probadas as sospeitas e publicáronse moitas informacións contraditorias. Por tanto, xurdiu una alerta desproporcionada e, peor aínda, os consumidores non sentiron protexidos. Non é de estrañar, por tanto, que agora salga o receo, tanto cos alimentos como coas autoridades e responsables".
Prevención previa
En calquera caso, Martínez destaca a existencia de medidas preventivas previas ás situacións de alerta. "As políticas de prevención son fundamentais. Con todo, a xente debe saber que o risco cero é imposible".
Uno dos instrumentos máis valiosos paira a prevención é a análise de riscos. Tras a crise das vacas tolas, a Unión Europea elaborou o Libro Branco sobre a seguridade alimentaria, a partir do cal os responsables de cada territorio estableceron as vías paira a análise de riscos. Paira iso constituíronse comités científicos ou grupos de expertos.
Estes comités son independentes e teñen como misión analizar toda a información sobre os alimentos e publicar un informe coa probabilidade e gravidade dun risco.
Xestión do risco
Por tanto, as administracións baséanse en informes científicos paira deseñar políticas de seguridade alimentaria. Con todo, Martínez aclara que as administracións tamén teñen en conta outros factores: sociais, económicos, éticos, clínicos, legais, políticos... "É dicir, a xestión do risco realízana as administracións. Considerando que non existe risco cero, determinan o risco asumible pola sociedade e calculan o custo das medidas de control necesarias para que devandito risco sexa asumible. Este custo é comparado cos beneficios que as medidas reportarían á sociedade e finalmente deciden que medidas aplicar".
Segundo Martínez, comparar os custos das medidas cos beneficios da sociedade é relativamente novo: "Antes non se facía, pero agora déronse conta de que non sempre é mellor tomar todas as medidas paira reducir o risco. Por exemplo, as campañas da enfermidade das vacas tolas son moi caras e quizais xa non son necesarias, xa que o risco de aparición dalgún caso é mínimo. Pois iso é o que se está estudando agora". En definitiva, trátase de facer un uso "lóxico e eficiente dos recursos".
Elika é a secretaría técnica do comité científico que se constituíu na Comunidade Autónoma do País Vasco en 2002. Por tanto, encárgase da avaliación de riscos e de como comunicar a información dos informes. "Niso estamos agora", recoñece Martínez. "Porque non é fácil. Mira, por exemplo, que pasou co atún: advertiuse que o mercurio que contén o atún vermello pode ser perigoso paira algunhas persoas, e a xente deixou para comer o bonito. Por tanto, é importante que se explique ben que especies están expostas ao risco e que se informe dos beneficios do peixe azul para que o consumidor decida despois de coñecer os beneficios e riscos. É difícil lograr o equilibrio e acertar na comunicación".
Para que a comunicación sexa efectiva, Martínez considera imprescindible traballar a confianza non só cos consumidores, senón tamén cos medios de comunicación, que son a ponte entre as institucións e a sociedade. "Temos un traballo educativo por facer e estamos niso. Non debemos esquecer que a xente come polo menos tres veces ao día, polo que é normal preocuparse do que come".
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
