Influencia da actividade solar no chan (II)
Nos exemplares anteriores habemos mencionado con frecuencia o período de actividade solar de 11 anos. Xa dixemos que o período de desenvolvemento dos negros pode considerarse de 22 anos, debido ao investimento en polaridad magnética dos negros en ciclos sucesivos de 11 anos. Por tanto, dalgunha maneira poderiamos considerar ao Sol como una estrela variable, magnéticamente variable. Con todo, as medicións realizadas pola ferramenta ACRIM (Active Cavity Radiometer Irradiance Monitor), montada no satélite Solar Maximum Mission, leváronnos a confirmar a sospeita dunha variabilidade máis global.
É evidente que o Sol non é una estrela variable do tipo “cefeida” (que adoita presentar grandes variacións de luminosidade), pero o ACRIM, que mide a emisión de enerxía, puxo de manifesto que o brillo do Sol tampouco é constante. O satélite Solar Maximum Mission (SMM) foi lanzado a principios de 1980 paira estudar o último máximo de actividade solar (1979-1980). Por tanto, os datos recolleitos son aínda escasos (primeira análise dos mesmos R. Willson e H. Foi publicado por Hudson en Nature en abril do ano pasado), pero de gran importancia. Segundo o estudo, mentres o Sol evolucionou do citado máximo ao mínimo de 1985-6 anos, a súa luminosidade tamén diminuíu.
A continuación, como se pode observar na figura 1, parece que a emisión comezou a aumentar co ciclo de actividade, pero aínda é demasiado pronto, segundo os datos analizados, paira afirmar que a evolución é a mesma que a do ciclo dos negros. E si fóra así, habería que medir a porcentaxe de incremento de enerxía paira detectar si é igual ou hai tendencias longas á redución anterior.
A redución mencionada anteriormente é, como non podía ser doutra maneira, moi pequena, ao redor da milésima parte da emisión electromagnética, pero non se pode rexeitar. Segundo os climatólogos, esta diminución, si mantense, pode ser suficiente paira cambiar as particularidades do tempo. Como comparación diremos: A diminución do 1% da emisión solar suporía una diminución de 1,5ºC da temperatura media ao longo do ano da Terra, alargando os invernos ou mesmo aparecendo en rexións que actualmente non coñecen longos períodos de frío.
Pódese dicir igual, pero con efectos contrarios, está claro, ao incremento da radiación. Entón, as secas serían as principais peculiaridades. Como veremos, estes cálculos non son só especulación. Existen estudos que relacionan o Clima da Terra coas fluctuaciones do Sol, aínda que as relacións causa efecto son aínda descoñecidas.
Nas figuras 2 e 3 móstranse dúas destas relacións. A pesar de que os factores que poden influír no prezo do trigo poden ser diferentes, a figura 2 mostra una certa relación entre este e o número de luras anuais do Sol do mesmo período. Esta relación vén dada polo tempo. A relación é moito máis evidente entre o crecemento das árbores da figura 3 e as gráficas do número de negruzcos. Como se ve, os máximos que presenta a curva de crecemento relaciónanse cos máximos e mínimos do número de negruzcos, pero son moito máis altos (maior crecemento) no caso dos primeiros. A relación débese tamén neste caso ao tempo e en concreto ás precipitacións representadas na figura 4.
Na figura 4 represéntanse dúas curvas: na parte inferior, o número medio de puntos negros observables en cada ano ao longo dos once ciclos de 1803 a 1943; na parte superior, axustado aos mesmos períodos de once anos, a media en milímetros da cantidade de choiva medida no verán de cada ano. Do mesmo xeito que no caso anterior, temos dous máximos por ciclo (lembrade que na figura represéntase o ciclo medio coas medicións realizadas entre 1803 e 1943): un, o menor, xunto co ano de mínimo número de negruzcos por ciclo, e o outro, o maior, coincidindo co ano de máximo número de moreno.
O anterior non é a única conclusión que podemos obter do estudo das árbores. Como é sabido, as árbores comezan cada ano e o que se xera cada ano aparece no grosor do anel. O crecemento depende, loxicamente, de moitas variables, como a riqueza da terra e a capacidade de almacenar a auga, a orientación cara ao Sol e a altura do lugar. Con todo, C. W. Stockton e D. Meko publicou en 1976 un traballo baseado no estudo dos aneis das árbores de longa vida, entre eles as secuoyas. A conclusión do estudo é a relación entre as secas do oeste de Estados Unidos e o ciclo magnético do Sol de 22 anos. Os períodos analizados son a partir de 1700 e o estudo revela que as secas son máis frecuentes en tres ou catro anos de máximo alterno de actividade.
Outro traballo (publicado na mesma época, J. A. de Eddy) baseado no estudo dos aneis das árbores. Neste caso non se mide o espesor dos aneis, senón o contido en carbono 14 de cada un deles. Como é sabido, o carbono 14 é un isótopo radioactivo do carbono común que se forma a altas alturas da atmosfera cando os raios cósmicos rompen os átomos de nitróxeno. Os átomos de Carbono 14 caen á superficie e son absorbidos polas árbores. Por tanto, o contido de cada anel é función da Actividade Solar dese ano. En épocas de alta actividade o campo magnético propágase moito, polo que bloquea os raios cósmicos diminuíndo o resultado do citado isótopo.
Por tanto, a maior carbono 14, podemos falar dun ano de actividade máis baixa. Este razoamento confírmase plenamente cando se realiza unha análise do período comprendido entre 1645 e 1715. A este período coñéceselle como o mínimo de Maunder, debido a que nesta época a actividade solar foi anormalmente baixa, sen que apenas aparecesen os negros. Durante todos estes anos detectouse un nivel moi alto de carbono 14.
O descenso da actividade do mínimo de Maunder tamén se confirmou por outras vías. Por exemplo, o número de toallitas vermellas que se rexistraron neste período é mínimo. Por outra banda, os que analizaron as eclipses totais de Sol que se produciron neses anos nunca deron conta da estrutura da coroa. Por tanto, é lóxico pensar que pola lentitude da actividade do Sol reduciuse ao seu mínimo. Doutra banda, o mínimo de Maunder coincide no tempo cunha época fría en Europa. Nesta tempada, coñecida como “Conxelación Curta” (“Little Ice Age”), os glaciares tamén avanzaron.
Como xa se comentou, non faltan exemplos que relacionan a actividade do Sol coas variacións do clima. A escaseza é en termos de datos concretos, e ese é o oco que se quere cubrir nalgúns anos paira futuros estudos coa axuda do SMS.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
