Espazos naturais protexidos EEUU
Os espazos protexidos Yellowstone e o Gran Canón, coñecidos en todo o mundo, atópanse dentro da categoría de Parques Nacionais. A súa responsabilidade e xestión depende do poder federal. No entanto, existen outras once zonas protexidas baixo a responsabilidade da autoridade estatal e local, denominadas State Park e County Park respectivamente. Neles escóndese gran cantidade de paraxes e o visitante pode gozar deles.
Neste artigo imos dar a coñecer tres Parques Estatais situados nas proximidades dos Grandes Lagos. Dous deles atópanse no estado de Wisconsin ( Devil´s Lake e Copper Falls ) e o terceiro en Minnessos ( Gooseberry Falls). O tres son preciosos e espectaculares recunchos que ofrecen una vida salvaxe.
Devil's lake state park
Cando abandona a estrada entra no camiño cara a Devil´s Lake, o visitante atópase cunha gran sorpresa. Os grandes e directos camiños de Wisconsin convértense en estradas estreitas, empinadas e con curvas pechadas. A sorpresa convértese en fascinación cando deixa as curvas e colócase ante a vista un fermoso lago de auga transparente entre dous muros de pedra. Tras rodear a beira do lago durante medio quilómetro, chegará á área de picnic do sur onde, deixando o coche, pode tomar un baño refrescante, polo menos no verán, antes de explorar os gurús.
O lugar máis que o do diaño ( devil = demo ) parece o dos anxos.
Desde o punto de vista xeolóxico é moi interesante a historia do lago Devil. O lago está situado nunha rexión outeiro situado nas proximidades do río Wisconsin. Estes outeiros son moi antigas e están formadas por cuarcita (area cementada). Antigamente toda a rexión estaba cuberta polo mar. Os sedimentos e sedimentos achegados polos ríos fóronse acumulando e a area primeiro formou a arenisca e finalmente a cuarcita.
Posteriormente, cando o mar retrocedeu, a cuarcita foi empuxada cara arriba e formou dous contrafuertes a beiras do lago. Pola contra, os mares recuperaron e cubriron esta rexión e encheuse de novo con area e arxila procedentes da erosión.
O mar retrocedeu paira sempre e o río Wisconsin e os seus afluentes limparon os sedimentos traídos polo mar deixando de novo a cuarcita ao descuberto. O último capítulo desta historia ocorreu fai quince mil anos, cando tocou a glaciación. Os glaciares deron ao lago Devil o seu aspecto actual. Os glaciares déronlle unha nova canle ao río Wisconsin e grazas a iso o lago Devil é agora e non o río.
Despois destas observacións xeolóxicas, hai que abandonar a área de picnic paira realizar una visita ao parque. Na nosa visita podemos coller calquera das rutas e carreiros marcados. Con todo, todos os camiños levarannos polos muros de 150 m. A vista desde o bordo do barranco é moi fermosa. Ademais de ver todo o lago, atópanse os bosques de ao redor e, se esperan un pouco, pódese ver tamén o voo de voitre.
Desde a aresta entrarás no bosque fascinado polo visto, e si vas atento, poderás gozar da vida salvaxe. O bosque está formado principalmente por bidueiros de cortiza branca, entre os que destacan arces, salgueiros e algúns poucos carballos. O canto dos paxaros acompañarache durante todo o percorrido.
O lago Devil alberga numerosos animais. Na zona do parque nidifican máis dun tipo de aves. Ademais dos voitres papagorras xa mencionados, destacan o ruidoso esquinoso azul, o merlo papagorri, o paxaro ventral, a txepetxa invernal e todo tipo de velas. Entre os réptiles destacan as castañuelas silvestres, pero con elas non hai que preocuparse demasiado. Por suposto hai tipos de serpes non perigosos e tamén tartarugas. As especies de mamíferos son ao redor de 30. Entre eles, os máis fáciles de ver polo visitante son a ardilla, o ardilla gris e os coellos.
Se o visitante leva os oídos atento e cos ollos abertos, haberá moito que ver.
Copper falls state park
O río Bad, un río malo, nace no lago Caroline, situado no Ashland, ao norte de Wisconsin. Na súa curta canle até o Lago Superior, atopou no seu día rocas duras formadas por laxas negras e escavou o pequeno canón chamado Copper Falls, que perforou fórzalas da auga e as súas espectaculares fervenzas. Nela mestúranse o negro da pedra, o vermello da arxila e a blancura da espuma, ofrecendo un espectáculo encantador co verde do bosque.
Copper Falls State Park sitúase ao redor de tres quilómetros de canóns e saltos de auga. O lugar é moi húmido e atópase fresco nos carreiros e camiños que rodean a canle do río durante o día máis cálido do verán. A cortiza branca do bidueiro domina o bosque. Con todo, tamén aparecen algúns carballos e garzas e, xunto ás fervenzas, o cedro. Non é sorprendente atopar algún cogomelo amarelo no bordo do camiño. No verán a vida nesta terra fértil é moi intensa e sinxela. No inverno, con todo, a neve cubrirá todo durante meses e moitos seres vivos enfrontaranse á temperatura baixo cero mergullándose no letargo do letargo.
Cando as follas son verdes, utilizamos o canto das aves como música de fondo nas orellas e o "tap-tap" que fai o paxaro no tronco das árbores lembraranos o ritmo da percusión. Normalmente ouviremos máis que ver aos mestres desta marabillosa orquestra.
Con todo, os broches que soan motores verémolos máis a miúdo e as súas preciosas gamas de cores quedarán gravados na retina. Á noitiña, o pico das ras prevalecerá e conquistará o reino da lúa. Non verás nin ouvirás a outros animais, salvo por uns segundos no peche do bosque. Con todo, están aí e podes ver a pegada dos pés do cervo no carreiro que segues e os sinais que o mapache deixou nos seus desprazamentos nocturnos achegando á beira do río.
O espectáculo é bonito en Copper Falls. O río pode estar case once horas mirando as modas de salto que fai a auga no seu camiño escavado na pedra durante millóns de anos. A sonoridad da auga e a abundancia de cantos de aves (desde o canto armónico do zorzal até o transporte desgarrado das velas) mestúranse. Os troncos de árbores arrastradas pola auga en corrente lémbrannos os canos dos indios que no seu día circularon por estas augas.
Cando se achegou á primeira cara pálida, vivían as peles Txippewa. Os seus antepasados, ao longo dos séculos, extirparon dos xacementos circundantes o cobre puro paira fabricar armas e ferramentas. No parque hai restos desta cultura do cobre.
Os primeiros europeos chegaron hai cen anos. O capitán John Tyler foi o primeiro e os indios Txippewa ensináronlle este territorio en 1871. O capricho dos Larruzuri é algo coñecido e xorde a idea de explotalo co coñecemento do territorio de Copper Falls. A finais do século pasado e principios deste século houbo una mina de cobre na zona actual do parque. Tiveron que abandonar o xacemento polo seu escaso rendemento.
Gooseberry falls state park
Abandonamos Wisconsin e dirixímonos a Minnessota paira visitar a última zona protexida. Iso si, non imos deixar a zona do lago Superior, Gooseberry (arakatz euskaraz) atópase xusto ao bordo do lago State Park. Este parque ten un encanto que os outros dous non teñen. Ao mergullarse nun bosque denso, quizá o motor deste encanto sexa escoitar os timbres das gaivotas.
O río Gooseberry verte as súas augas no lago Superior e na súa desembocadura atópase un dos territorios nidificantes máis importantes da gaivota argéntea. Nela, centos de parellas de gaivotas nidifican e crían. Os infames timbres das gaivotas rompen a harmonía do canto dos basatxori.
Ao redor da desembocadura, o río Gooseberry desenvolveu cinco fervenzas ao redor das cales se organizou un parque no que se concentra unha chea de vida salvaxe, desde grandes e temibles osos osos negros até o final de pequenos insectos de mil formas e cores. Entre eles destacan os paxaros, mapaches, marmota, merlo en papagorri, lebres e chepetxas invernais. Pero o rei dos animais do parque é o cervo de cervo. A pegada dos seus pés pódese ver marcada no barro de camiños e carreiros. Será máis difícil ver ao autor da pegada. Oculto na escuridade lumínica do bosque, é difícil percibir o cervo e o pánico cara ao home faille escapar. O visitante que ve correr una mancha marrón entre bidueiros pode estar moi contento.
O río Gooseberry é coñecido desde hai tempo paira os herdeiros europeos. En 1670 recolléronse as primeiras noticias respecto diso. O nome débese ao explorador francés Shur deas Groseilliers. Con todo, até 1870 non foi explotado polo home branco. Foi entón cando os primeiros pescadores empezaron a traballar nestas zonas. Enseguida, ao redor de 1890, seguíronselles os aizkolaris e o negocio da industria forestal fíxose grande en toda a comarca.
As compañías basagintzas construíron factorías na desembocadura do río e as árbores plantadas no bosque a través de dous trens levaban a serradoiros. O piñeiro branco había desaparecido completamente a principios da década de 1920 como consecuencia dunhas prácticas forestais intensivas e de incendios. (Bo exemplo de desastre do ser humano!) Os forestalistas abandonaron a materia prima. Foi entón, en 1937, cando logrou o status de Goosebrry hoxe.
Se os antigos piñeiros brancos xigantes non creceron aínda, o bosque é pechado e fermoso (que próspero e fértil é a natureza!) Nela mestúranse a garza, o bidueiro e os piñeiros brancos novos.
Paira terminar
Damos por concluída esta breve visita aos espazos naturais protexidos dos EEUU. Despois de ver ou aprender cousas novas é conveniente atreverse aos poucos o visto e o apreso e sacar conclusións se é posible. E despois de visitar estes parques, nós chegamos á conclusión de que paira organizar unha contorna protexida adecuado só son necesarios dúas cousas: unha paisaxe bela e una VONTADE. O primeiro segue sendo abundante no noso País, o segundo...
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
