CIMA-SIMA: investigación e tecnoloxía como vía aérea da agricultura
Zetiaz-Elhuyar : Como se estruturan estes centros de investigación?
J oaquín Salazar : As investigacións realízanse principalmente no tres centros integrados no Departamento de Industria, Agricultura e Pesca. Por unha banda, temos AZTI, onde se abordan a pesca, a oceanografía, o medio ambiente e a tecnoloxía dos alimentos, e doutra banda, a CIMA de Arkaute e a SIMA de Derio, onde se realizan investigacións agropecuarias.
Z-E : Cal é a función específica de CIMA e SIMA?
J.S. : A CIMA de Arkaute ten como misión principal a investigación. Traballamos a produción de plantas e animais e a sanidade vexetal. Pola súa banda, SIMA ten dúas obrigacións principais: por unha banda, a investigación, é dicir, o estudo de temas relacionados coa patoloxía animal e os recursos naturais, e por outro, a prestación de servizos nos laboratorios locais. Estes servizos ofrécense a gandeiros e veterinarios e, por exemplo, calquera persoa que teña algún problema co gando pode enviar mostras ao laboratorio e nel realízase un diagnóstico. Estas mostras chégannos por todo o estado e creemos que é una sinal do bo nivel dos servizos.
Z-E : Cantos investigadores e persoal hai nos centros?
J.S : Nos centros traballamos dous tipos de persoal, permanente ou fixo, que vén realizar proxectos concretos, como bolseiros ou investigadores en desenvolvemento da tese. Estas últimas varían ano tras ano. Neste momento na CIMA estamos a traballar 48 persoas e en SIMA 54. En CIMA-SIMA actualmente temos en marcha uns 60 proxectos.
Z-E : Cal é a fonte de ingresos paira estes proxectos?
J.S. : Orzamento total dos centros (persoal, mantemento, infraestruturas, etc.) Achégao o Departamento de Industria, Agricultura e Pesca, pero os proxectos teñen tres fontes principais de ingresos: Europa, Estado e Goberno Vasco.
Z-E : En que pasos desenvólvese un proxecto, quen fixa as prioridades das investigacións e a metodoloxía a seguir?
J.S. : Os grupos de traballo que se organizan en primeiro lugar no Plan Xeral do Caserío Vasco fixan uns obxectivos. Paira levar a cabo estes obxectivos fórmanse mesas sectoriais e mesas técnicas. A mesa sectorial está composta por produtores, distribuidores, transformadores, servizos e responsables de administración. Nas mesas técnicas participan técnicos de centros de investigación. Despois, axuntando as propostas de ambas as mesas, tratamos de seguir as demandas dos diferentes sectores e deseñar os proxectos. En calquera caso, consideramos que a investigación básica é necesaria, xa que é fundamental paira a súa posterior incorporación a outros proxectos de aplicación máis práctica.
Z-E : Cal foi a valoración dos estudos realizados até a data?
J.S. : Hai que ter en conta que ambos os centros foron transferidos ao Goberno Vasco en 1981 e que o traballo realizado até a data foi moi diferente. A actual SIMA era un laboratorio dedicado á sanidade animal naquela época e a Estación de Mellora da Pataca CIMA. Con todo, cando quedaron en mans do Goberno Vasco, renováronse as infraestruturas e contratouse a un gran número de investigadores e persoal, co que se ampliaron notablemente as áreas de investigación. Entre as investigacións levadas a cabo desde 1981 destácanse os ensaios realizados paira a obtención de novas variedades de pataca, a mellora do piñeiro radiata ou insignis, ou os estudos realizados sobre enfermidades transmisibles dos animais.
Z-E : Cales son actualmente as liñas de investigación máis importantes que se desenvolven nos centímetros?
J.S. : Entre tantos proxectos resúltame moi difícil mencionar a uns poucos, xa que os proxectos que a miúdo necesitaron moito diñeiro e recursos quedan en bancarrota por diferentes motivos. A continuación, proxectos máis sinxelos obteñen excelentes resultados. Con todo, estamos a traballar moito, por exemplo, para que algunhas hortalizas conserven as súas calidades xenéticas e distintivas, como a faba de Tolosa, o pemento de Gernika, a guindilla de Ibarra, etc. Algo parecido está a facerse coa pataca, paira conseguir as variedades máis adecuadas paira as distintas rexións nas que se sementa a pataca. Doutra banda, tamén estamos a traballar na mellora xenética da ovella latxa e xa conseguimos resultados espectaculares, xa que aumentamos moito a produción leiteira do ovino.
Z-E : Como se publican estes resultados? Realízanse traballos divulgativos?
J.S. : Por suposto! Aínda que o noso labor principal é a investigación, publicamos os resultados. Ademais, a iniciativa principalmente de asociacións profesionais, ofrecemos charlas e cursos que nos achegan a agricultores e gandeiros.
Z-E : Que tipo de proxectos tedes entre mans de face ao futuro?
J.S. : Consideramos que o camiño que tomamos nos últimos anos é correcto e adecuado, e aínda que en diante vanse a levar a cabo novos proxectos, imos facer un esforzo especial paira consolidar os principais proxectos xa iniciados: mellora xenética da ovella latxa, ensaio de novas variedades de pataca, mellora do piñeiro insignis, etc. E é que hai que ter en conta que algúns proxectos dan os seus primeiros resultados a moi longo prazo, por exemplo, algúns proxectos que se están desenvolvendo no sector forestal non darán resultados até a deposición das árbores, polo que neste caso será de 20-25 anos. Por iso é tan importante fixar ben os camiños desde o principio.
Z-E : A pataca tivo historicamente una importancia capital nos laboratorios de Arkaute, mentres que a situación do sector non é a desexada. Como compaxinan os avatares económicos dos sectores coas prioridades de investigación?
J.S. : É certo que hai moito traballo ao redor da pataca, e agora que o sector está en crise, ninguén pide investigación respecto diso. Pero iso non quere dicir que nós teñamos que deixar a pataca de lado e paira entender o que digo pódense citar varias razóns; por unha banda, detrás da situación actual hai estudos de base sólida aos que hai que sacarlle partido; doutra banda, no Estado español ninguén investiga a pataca e, por tanto, se deixamos esa tarefa, non a tomaría ninguén; e por último, o sector non sempre estará en crise.
Z-E : Que opinión ten das plantas transxénicas que tanto significaron?
J.S. : Non son partidario, pero non hai que confundir plantas transxénicas con biotecnoloxía. Aínda que as plantas transxénicas obtéñense grazas á biotecnoloxía, isto non significa que a biotecnoloxía sexa prexudicial. A biotecnoloxía é moi útil paira nós, por exemplo, conseguir variedades de pataca resistentes a enfermidades.
Outra cousa é a que ocorreu co corpo: estas plantas transxénicas son resistentes a un herbicida que, fóra da eslamiada transxénica, mata a todas as demais herbas e plantas, co que os beneficios son enormes. A nós non nos interesa producir o máximo posible por hectárea, xa que o noso territorio montañoso non é adecuado paira iso. O noso obxectivo é producir produtos de calidade co menor impacto ambiental posible.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
