Visita á refinaría de Muskiz
"Estás a entrar no polígono industrial" di con letras maiúsculas o cartel situado á entrada da refinaría de petróleo de Muskiz. Pero non é una industria calquera. Por unha banda, porque é a única refinaría existente en Euskal Herria. E, doutra banda, non se atrasa en medida: refina 11 millóns de toneladas de petróleo ao ano, ten una superficie de 220 hectáreas e distribúe a totalidade desta serie en tres municipios diferentes: Muskiz en si, Zierbena e Abanto-Zierbena. O espazo industrial é tan amplo que é impensable moverse a pé no seu interior. Bicicletas, coches e autobuses en liña soben e baixan as rúas da refinaría como nunha cidade.
"Ollo! Entrarás na zona de atmosferas explosivas", indica máis abaixo no cartel de entrada. Por suposto que non se pode fumar e hai que apagar os móbiles. Outras refinarías retíranas. Utilizar calzado de seguridade, lentes e roupa ignífuga. "Traballamos con hidrocarburos e non é normal, pero pode suceder que se acumulen os gases que flúen", afirma Elias Unzueta, xefe de proceso da refinaría de Petronor. "Una faísca sería suficiente paira provocar una explosión ou un incendio". Por iso, levar chaqueta que non acumule cargas estáticas ou prohibir o uso de aparellos eléctricos. Todas estas medidas están establecidas pola normativa ATEX e cúmprense rigorosamente en toda a refinaría. Todo o que poida ser una fonte de faíscas --cable, interruptor, cadro-eléctrico- está illado. Si utilízase o teléfono móbil utilizarase o que ten as "tripas" illadas nunha caixa, de medio quilo de peso.
Banco do petróleo
"Nos bancos, como na refinaría, o petróleo vai polos tubos, pero non o vemos". Unzueta non mentiu. Tubos por todas as partes, quilómetros e quilómetros, pero o petróleo non aparece en ningures. A refinaría está asociada á terminal marítima e de aí vén a materia prima negra. Alí chega por todo o mundo: Desde México, Rusia e o Golfo Pérsico. A refinaría foi inaugurada en 1972 co fin de producir o fuel necesario paira a xeración eléctrica da central térmica de Santurtzi. A razón da súa localización foi o mar. No Cantábrico non hai tanta profundidade como no porto de Zierbena tan preto da costa. Non é en balde o "superpuerto": Pode conter petroleiros de até 500.000 toneladas de eslora e 50 de manga. Baixa a auga, altura dunha casa de oito plantas. Estes xigantes baleiran petróleo á refinaría a través de cinco quilómetros e medio de ondada.
Hoxe en día o petróleo, con todo, practicamente non serve para nada sen refinalo. Antigamente os sumerianos utilizaban o asfalto das rúas, en Exipto se curtía o coiro e as culturas centroamericanas debuxábano con el. Marco Polo viu saír dunha fonte de forma natural na paraxe actual de Azerbaidja e así o recolleu nas súas crónicas. Parece ser que os chineses foron os primeiros en perforar e emerxer a terra. Chamaban Shiyou, o aceite de roca, e así o bautizou o ano máis tarde o pai da mineralogía Georg Bauer: petroleum, aceite procedente da pedra, petróleo ou harrollo.
Cadeas fósiles
O petróleo chega desde o porto até a refinaría a 14 depósitos de cor verde na volta dunha praza de touros. Elías Unzueta saciou a súa curiosidade: "Cada una delas inclúe 100.000 m 3". 100 millóns de litros en man. Pero non só o petróleo, senón tamén un pouco de auga e aproveitando que o aceite queda sobre a auga, sacan a impureza pola parte inferior.
A súa orixe débese a que o petróleo é un combustible fósil: a materia orgánica acumulouse en grandes cantidades no subsolo fai millóns de anos e foi descomposta pola presión e as altas temperaturas, converténdose en aceite e gas. É un elemento curioso. Trátase, por definición, dunha mestura de hidrocarburos, cadeas de carbono e hidróxeno, pero, máis aló da definición, a materia prima é extraordinariamente complexa. De feito, una molécula simple como o metano cun só átomo de carbono, así como moléculas pesadas con decenas ou centenares de átomos de carbono, forman parte do mesmo petróleo.
Entre outras, as moléculas de hidrocarburos máis comúns que compoñen o petróleo son os alcanos ou parafinas, os hidrocarburos máis simples, con só enlaces simples e saturados de hidróxeno; os ciclocalcanos ou naftanos, cunha estrutura anillada saturada; os hidrocarburos aromáticos, tamén anillados, pero non saturados; e os asfaltos, elementos complexos e pesados.
Todas estas moléculas veñen mesturadas en aceite negro. En negro, amarelado, verde, avermellado… porque o petróleo non sempre é negro. A cor, así como a viscosidad, depende da estrutura molecular: as moléculas cada vez máis grandes, o aceite será máis escuro e con moitas pequenas moléculas o aceite volverá ao amarelo. Unzueta nas súas mans ten unha cor marrón avermellado, case negro. Maya (México) e ural (Rusia) son as combinacións que se están estudando hoxe no laboratorio. Con todo, non adoita haber grandes necesidades de análises, xa que una vez comprados coñécense as especificaciones do petróleo. A función do laboratorio é realizar o control de calidade do resultado do refino e o seguimento dos procesos de traballo.
Cocer, trocear, bater
"A metáfora é boa paira describir o que facemos na refinaría", recoñece Unzueta. A preparación do prato ou pratos comeza na torre de destilación. Parece una nave espacial ou, seguindo coa metáfora, una pota a presión de 40 metros de altura. O petróleo entra nel a temperaturas superiores a 350 ºC e prodúcese un proceso de evaporación. Os produtos máis lixeiros, as moléculas máis pequenas mencionadas anteriormente, soben á cabeceira da torre e os máis pesados quedan no fondo. Neste rango de altura existen outros moitos produtos: os diferentes compoñentes do petróleo se condensan a diferentes temperaturas en función do seu peso molecular. Algunhas bandexas situadas no interior da torre recollen o resultado desta condensación. A este proceso denomínaselle tamén división do petróleo. É dicir, os gases --butano e propano-- (menos de 35ºC), naftas (entre 35ºC e 180ºC), queroseno (180ºC-25C), gasóleo (250ºC-350C) e fuelóleo e asfalto (superior a 350ºC).
Esta tecnoloxía non é nova, XIX. Ten a mesma base que a utilizada no século XIX. O refino avanzou moito. Na actualidade, paira sacar o máximo partido ao petróleo e producir os produtos que demanda o mercado, son moitos os procesos que seguen á primeira destilación. Así, dise que a refinaría de Muskiz ten un "esquema de conversión" porque ten 21 unidades diferentes paira transformar as fraccións de petróleo.
Por exemplo, no baleiro realízase una destilación adicional ao fuel residual da torre e ao asfalto paira obter un maior "zume". As naftas lixeiras utilízanse en petroquímica e con pesadas fabrícase gasolina. Na unidade de reformado mellórase o octano destas naftas, é dicir, modifícase a forma das moléculas: mediante a utilización dun catalizador que contén platino, as moléculas de 6 ou 7 átomos de carbono de lonxitude convértense en aneis, xa que son mellores. E así no resto de unidades: soltar e atar cadeas paira obter materias primas petroquímicas, eliminar xofre, xerar hidróxeno... o traballo de refinaría é a suma de mil pequenos traballos, ou menos, en termos cuantitativos. A xeración anual de hidróxeno é de 36.000 toneladas. Ou máis de 200.000 toneladas de xofre quítanse para que cumpran as normas.
A unidade de redución de URF ou fuel vai na senda de mellorar o rendemento: a torre de coque. Nas novas instalacións transfórmanse os compoñentes máis pesados do petróleo, o que se coñece como fondo de cuba, paira elaborar produtos máis lixeiros, máis demandados no mercado a partir do fuel: gases licuados (propano, butano), gasolinas e gasóleos. Esta transformación baséase no proceso de "conversión" térmica do petróleo. Paira iso rompen moléculas de alto peso molecular a moi alta temperatura, uns 500ºC. Pondo o resultado en cifras, o 45% do que saía dunha cuba en 1972 era fuel, asfalto e coque e hoxe é o 8%, é dicir, o 92% é promesa como combustible ou paira petroquímica. Ou máis: O residuo da unidade URF, coque, produto final similar ao carbón, é queimado por fábricas cementeiras paira xerar enerxía.
As árbores no aire
A cantidade de enerxía necesaria paira a destilación anual de 11 millóns de toneladas de petróleo é elevada, e a xestión adecuada desta enerxía é "de suma importancia", segundo Unzueta. "Coa cogeneración producimos case 100 Mw utilizando o gas de refino e o gas natural adquirido, pénsao: Garoña producía 70 Mw". Pero o consumo tampouco é despreciable, case 65 Mw. Venden o resto do excedente eléctrico. Petronor puxo en marcha recentemente un proxecto de aforro enerxético e redución de emisións de CO 2 debido ás esixencias ambientais e aos custos económicos. "Queremos reducir as emisións nun 15% ou máis durante os próximos 4-5 anos: 300.000 toneladas menos de CO 2 no aire, cantidade que absorbería un bosque do tamaño da media Bizkaia", afirma Unzueta.
Poida que alguén, quizais algún veciño de Muskiz, prefira ver esas árbores que as chemineas da fábrica. Pero vivimos nun mundo de sede de petróleo e, de momento, as refinarías son necesarias.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
