Hasiera »   Erreportajeak »   Bigorexia

Vaquería

• Zabaldu:
• Twitter
• Facebook
• Emaila

A enfermidade ou patoloxía denominada Bigorexia foi diagnosticada por primeira vez en 1993 pola estadounidense Harrison G. Pope psiquiatras na Facultade de Medicina de Harvard. O corpo da persoa que sofre esta enfermidade é sobre todo músculo. Normalmente, o paciente vese moi delgado e o corpo musculoso convértese en obsesión e obxectivo principal.

Paira estar cada vez máis musculado e poder mantelo, utiliza diferentes medios. No ximnasio dedica moitas horas a diario até converterse na súa segunda casa. Practica deporte de forma obsesiva e compulsiva. Desgraciadamente, neste caso o obxectivo do deporte non é estar máis san, senón ter cada vez máis músculo. Si un día queda sen ir ao ximnasio sofre ansiedade, xa que pensa que isto lle provocará una perda de volume muscular.

En canto á alimentación, quen padece vesorexia aumenta considerablemente a cantidade de proteínas da dieta e diminúe as graxas. Come moitas claras de ovo cocido —pode comer até 20 claras de ovo ao día—, carnes e peixes con menos graxa, preparados coa menor cantidade de graxa posible, e lácteos desnatados (leite, iogures, queixo fresco...). O obxectivo é conseguir un corpo cada vez máis musculado e forte.

Ademais dunha dieta desequilibrada, toma esteroides e anabolizantes paira aumentar a produción da masa muscular, con consecuencias moi prexudiciais: aumentan o risco de padecer enfermidades cardiovasculares, provocan trastornos hepáticos, reducen o tamaño dos testículos, xeran problemas de erección e aumentan o risco de cancro de próstata.

A pesar de todas estas medidas e de que a xente ten demasiados músculos aos seus ollos, quen ten vesículas non se dá conta e nunca se ve bastante musculado. Está claro, por tanto, como noutros trastornos da alimentación, que a anorexia e a bulimia, por exemplo, son problemas relacionados coa imaxe corporal. Un dos axentes é o patrón das imaxes corporais que a sociedade impón dunha maneira ou outra.

Esta enfermidade é máis frecuente entre os homes que entre as mulleres e estendeuse sobre todo entre quen practican o culturismo, o que non significa que todos os que practican este deporte estean enfermos. Segundo os estudos, o 10% das persoas que asiduamente acoden ao ximnasio sofre problemas de vaquería. En España existen aproximadamente 700.000 casos.

As características psicolóxicas da persoa con blanorexia son moi similares ás doutros trastornos alimenticios: baixa autoestima, carácter pechado, falta de madurez, problemas de integración social, ansiedade, depresión... Ademais, converte a vida nun ritual: organiza que comer e que exercicio facer ao longo do día, pésase moi a miúdo, mira constantemente ao espello paira comprobar cantos músculos gañou ou perdido...

A bigorexia, ademais das súas consecuencias psicolóxicas, ten numerosas consecuencias físicas e estéticas: as consecuencias dos anabolizantes antes mencionados, a desproporción entre corpo e cabeza; os problemas óusevos e articulares por exceso de peso; a falta de lixeireza, os músculos e tendóns máis curtos...

Ademais, ao desequilibrarse a dieta, o fígado e o ril teñen que facer un traballo enorme paira poder eliminar os restos de proteínas, e teñen problemas e danos en ambos os órganos.

O tratamento máis importante é o psicolóxico. Hai que aumentar a autoestima desa persoa e ensinar a aceptar e amar o seu corpo como é. Doutra banda, e xunto co tratamento psicolóxico, é moi necesaria a educación alimentaria paira saber cal é a dieta equilibrada e sentar as bases paira poder facelo.

Ortorexia

A ortorexia é outra enfermidade de base psicolóxica e relacionada coa alimentación: obsesión patolóxica por alimentos saudables. O médico estadounidense Steve Bratman utilizou por primeira vez a palabra ortorexia en 1996 paira diagnosticar a confusión que sufría.

Querer comer san é xusto e moi apropiado. Pero cando esta idea convértese en obsesión, pode ser tan prexudicial como calquera abuso ou restrición.

A persoa que sofre esta confusión come, come, pero controla a dieta dunha maneira moi estrita e négase ao pracer para comer. Analiza a cantidade de kilocalorías e alimentos, así como a calidade e preparación dos alimentos. Normalmente rexeita carnes, graxas, certos lácteos, alimentos envasados, azucre, fariña, precocinados, refrescos, cafeína e calquera sustancia artificial. Na súa dieta predominan alimentos biolóxicos, produtos dietéticos, integrais e sen graxa, e cómese maioritariamente cru ou cocido. Debe coñecer a orixe dos alimentos e non conter ningún aditivo, senón rexéitao.

A ortorexia non pode comer a quen non controla, polo que non é capaz de participar nos compromisos ou celebracións que xera a vida social normal. Por iso, reduce considerablemente a vida social e familiar. É una persoa moi esixente, obsesiva e moi estreita e dura consigo mesma.

Este radicalismo alimentario pode carrexar ademais graves problemas de saúde. E é que en moitas ocasións, neste control e rigor, non se satisfán as necesidades de calorías e vitaminas mínimas. A maioría están moi delgados e presentan anemia, desnutrición ou osteoporose, depresión, certas enfermidades psicolóxicas e illamento social.

Ao tratarse dunha mestura moi nova, o tratamento non está totalmente definido. Pero, como noutros trastornos alimenticios, a terapia principal é a psicolóxica e, á vez, a educación nutricional. Segundo a Organización Mundial da Saúde, a alimentación sa é aquela que garante a saúde física, psicolóxica e social dunha persoa. Se uno destes factores vese afectado pola alimentación, entón a alimentación non é saudable.

Así pois, lembrade que, como en todos os ámbitos, o equilibrio é moi importante na alimentación, tanto nutricional como social e psicolóxica. É importante comer todos os días o máis san posible e darlle importancia á alimentación, pero non esquezas que de cando en vez é conveniente facer un plan paira deixar de lado ese costume e ir á sidrería ou a calquera outro restaurante.