O noso corpo sería un puzzle fráxil formado por ósos ríxidos si non fóra por articulacións. Grazas a estas articulacións entre os ósos é posible o movemento. E paira asegurar o funcionamento normal das articulacións, e paira evitar a deterioración dos ósos cando se fregan uns con outros, aí están os cartílagos, como coxíns ou amortiguadores entre os ósos.
É normal que o tempo (e os movementos na vida cotiá) deterioren e erosionen articulacións e cartílagos. E nos casos nos que este proceso dexenerativo é continuo, o coxín entre os ósos vai desaparecendo e os ósos chocan directamente co outro, sen que o coxín suavice o golpe: é aí onde comeza a artrose e aos poucos van aparecendo os síntomas (dor articular, inflamación, rixidez, deformidade e dificultade paira moverse) e ás veces tamén a faísca ou os sons crujientes.
Esta enfermidade crónica pode aparecer en calquera articulación do corpo, pero adoita aparecer nas que máis se usan ou soportan máis peso, como as articulacións de columna, cadeira, xeonllo e mans. Segundo o Dr. Carlos Ossorio, membro da Sociedade Española de Reumatoloxía, “entre 20 e 40 anos a artrose afecta aproximadamente ao 4% da poboación, mentres que a partir dos 70 anos a incidencia é do 80%.” Que significa isto? Canto maior é a idade da persoa, maior é o risco de sufrir artrose, pero non todas as persoas maiores teñen que ter artroses, xa que non saben porqué prodúcese a enfermidade.
Se o peso afecta as articulacións até a súa deterioración, é lóxico pensar que as persoas moi obesas teñen un maior risco de sufrir una artrose, xa que os seus ósos deben soportar un sobrepeso constante. Se ese é o teu caso, lector, quita os quilos que che sobran. As túas costas e as túas articulacións agradecerancho.
Non todos, claro. Por exemplo, os que utilizan martelos pneumáticos (e aparellos que, como este, xeran moitas vibracións). Ou profesións que requiren un uso excesivo dunha determinada articulación: perruqueiros, xastres, etc.
Só na artrose de man, non no resto de articulacións. E como curiosidade, o compoñente hereditario é moito máis evidente entre os homes que entre as mulleres (aínda que 7 de cada 10 persoas con artroses son mulleres). Os fillos teñen máis risco de sufrir artrose e non de padecer esta enfermidade.
Desgraciadamente, as posturas inadecuadas adóptanse desde idades temperás e mantéñense na madurez. Por exemplo, durmir nunha cama inadecuada (normalmente demasiado branda), durmir impide que a columna poida adoptar a súa postura anatómica durante o soño.
A práctica deportiva excesiva ou inadecuada e a deterioración dunha articulación como consecuencia dunha fractura ósea anterior tamén poden facilitar o desgaste do cartílago, que a longo prazo provocará a aparición da artrose.
Hoxe en día non hai tratamento curativo, pero iso non é razón suficiente paira desesperarse da enfermidade. A artrose non é algo normal ou fisiológico, algo que debemos soportar. E a aparición ou non está nas nosas mans, pero debemos conseguir que a persoa afectada teña menos dor e máis mobilidade.
Paira as articulacións é importante realizar un exercicio non excesivamente cargado e descartar o sedentarismo, é una recomendación que o médico sempre fai e que moitas veces se pode cumprir facilmente.
Una vez diminuído a dor (debido aos fármacos), o paciente debe entender que é necesario camiñar ou nadar: deste xeito, o cartílago da articulación queda impregnado de líquidos sinoviales e abarca todos os nutrientes necesarios. Se a persoa non se move, o cartílago non nutre e a dexeneración aparece máis rápido.
A influencia da dieta pode ser moi elevada, até o punto de diminuír a gravidade dos síntomas da artrose. Algúns consellos son:
Exercicio físico realizado con moderación e seguindo os tratamentos prescritos polo médico ou fisioterapeuta, mantendo en cada situación a postura ou postura correcta das articulacións. Estas son as mellores vías paira atrasar o proceso de deformación e dexeneración.