A aguia pescadora regresa
"Logie era especial porque daba moita información" di Galarza, "por primeira vez soubemos o que facía o aguia pescadora en Urdaibai". De feito, Logie vestía un transmisor vía satélite que lle permitía coñecer con detalle os seus desprazamentos.
A idea de recuperar a aguia pescadora veu en Urdaibai tras a estancia de Logie. No paso parece que a aguia pescadora é bastante común na costa vasca, e non só iso: "Parece --di Galarzak-, una parella que estivo fai uns catro anos, parecía que se arraigarían alí, en Urdaibai, pero non foi así". Paira estes casos, este verán instaláronse catro niños artificiais, a iniciativa da Fundación Urdaibai e coa colaboración da Deputación Foral de Bizkaia: encinar e marisma, tres na punta dos piñeiros altos e un cuarto nun poste.
Segundo Galarza, "a aguia pescadora é unha aguia semi-colonial e si ve un lugar apropiado --e é un lugar idóneo si hai outras parellas nesa zona -, é dicir, si ve que hai niños, pensa que tamén paira eles é un lugar apropiado paira reproducirse, e poida que algún mozo quede [nunca criado] en Urdaibai. As áreas de distribución vanse expandindo aos poucos, como una mancha de aceite, de súpeto non aparece un novo núcleo nun lugar afastado". Isto téñeno en conta nos programas de reintroducción, xa que depende da bioloxía da aguia pescadora.
O traballo escocés como exemplo
Os membros da Fundación Urdaibai dirixíronse a Roy Dennis, experto e experto na restauración da aguia pescadora. Dennis Highland é o fundador da fundación Foundation for Wildlife, cuxa labor e asesoramento permitiron recuperar a aguia pescadora en diferentes lugares do Reino Unido, entre outros. O traballo realizado en Escocia, por exemplo, utilízase como modelo. En 1916 non quedaba ningunha parella, desapareceu, pero en 1954 una parella nidificó e a poboación da aguia pescadora comezou a crecer. No ano 2001 iniciáronse os programas de reintroducción. Segundo Rafa Saiz, presidente da Asociación Ornitolóxica Itsas Enara, "os traballos realizados na zona fixeron que na actualidade máis de 200 parellas". Logie era membro desa colonia.
En Escocia creceron pitos procedentes do exterior, procedentes do norte de Europa e do Báltico. Segundo Saiz, "o bastión da poboación europea atópase no norte, sobre todo en Finlandia, Escandinavia e países bálticos". Paira a adaptación dos pitos á súa nova residencia utilizouse a técnica do hacking, que consiste no crecemento semi-libre dos pitos, niños no bosque, pero rodeados dunha rede paira protexer aos pitos, que se alimentan dun buraco paira evitar que a comida se asocie co home. Todo iso para que o txite poida crer que o lugar onde se ha reintroducido é o seu lugar de nacemento. De feito, a aguia pescadora está estreitamente ligado ao lugar de nacemento: migra cara ao sur (cara a agosto-setembro, a varios territorios de África), fai dous ou tres anos, e regresa ao lugar de nacemento na primavera paira buscar o niño e formar parella, a partir dese momento migrará anualmente e volverá ao seu cría ao mesmo lugar. Por iso, se se quere reintroducir a aguia pescadora nun lugar, a estratexia máis eficaz é facer crer ao chinés que naceu alí. Paira Galarza, "é a forma máis segura paira conseguir un núcleo reprodutivo".
Esta é a estratexia que se seguiu paira introducir a aguia pescadora en Andalucía, e tras sete anos de esforzo, este ano formáronse dúas parellas: Tras 50 anos naceron por primeira vez cinco pitos en Cádiz e Huelva, o encoro de Barbat e a marisma do río Odiel. Eva Casado é coordinadora da aguia pescadora e a reintroducción da aguia solar en Andalucía: "No noso caso, trouxemos aos pitos de Escocia, Alemaña e Finlandia. Até o ano pasado foron 108 e este ano trouxemos 27. Así, trouxemos a Andalucía un total de 135 chits en sete anos".
Foi un gran traballo, pero Casado cre que mereceu a pena e non está de acordo con quen din que é una excesiva intervención: "O argumento que utilizan é que temos que deixar a natureza en paz. Iso sería ideal, pero non deixamos a natureza en paz desde que o home é humano. Entón, se a intervención humana ha provocado a desaparición das especies pola destrución do hábitat, a talla de bosques, a desecación de lagoas… é tarde paira dicir que non imos intervir. Ademais, cada caso é particular".
No caso da aguia pescadora realizouse un estudo do crecemento da poboación europea. "Fixemos una estimación do tempo que tardaría esta especie que se cría no norte de Europa en chegar á Península Ibérica e que, no mellor, tardaría 150 anos". Entón decidiuse que era necesario intervir para que a aguia pescadora regresase a Andalucía.
Falta de rexistros históricos
Casado afirma que a extinción do hábitat foi a causa da desaparición da aguia pescadora en Andalucía. "Non se puido demostrar porque é moi difícil obter datos da época. Pero o declive da aguia pescadora tivo lugar na década dos 60, cando foi o boom da segunda vivenda, cando na costa comezaron a construírse urbanizacións e grandes hoteis. E esta especie se cría na costa naquela época".
Con todo, non sería de estrañar que a aguia pescadora desaparecese por actividades humanas. "O niño da aguia pescadora é moi fácil de ver", di Galarza, "e pesca, polo que é competidor paira o ser humano. Por iso a súa desaparición é normal e quedouse en lugares moi afastados". Está afeito vivir en lugares moi tranquilos.
Nese sentido, Galarza é a que máis dúbida ten, xa que Urdaibai non é un lugar moi tranquilo, "hai xente onde hai, os motores chegan a calquera sitio...". Polo demais, desde o punto de vista alimentario, Urdaibai é un lugar moi apropiado. E así lle pareceu a Roy Dennis na súa visita hai un ano. No seu blog recolleu o visto: "Visitamos todas as localizacións de Logie no estuario e cos seus ornitólogos discutimos se a costa é apta paira a aguia pescadora. É incrible a chea de corcones que hai nos estuarios e costas, polo que é moi fácil atopar comida paira a aguia pescadora. Neste momento hai una femia de aguia pescadora no estuario e vin a un mozo nun estuario máis pequeno, e máis ao oeste, nun estuario grande, había polo menos tres en migración, dúas delas comendo corcón".
De todos os xeitos, Galarza ten os seus pés no chan. "Non será fácil. Acabo de coñecer a poboación dos bosques de Orleans e estiven con algúns amigos de Lorraine: Este ano creceron por primeira vez xunto ao río Moselle e son dez anos de nidificación". Por tanto, esperan resultados a longo prazo, salvo que poñan en marcha un plan de intervención como o andaluz. "Non descartamos a reinserción, pero é moi complicado e hai que chegar a un acordo entre administración e cidadanía. Xa o veremos".
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
