Cámara fotográfica (I)
Elhuyar Fundazioa
Paira sacar una boa foto basta cunha caixa opaca formada por lentes que enfoquen a imaxe, obturadores que deixan chegar a luz á película por un instante e cavidades paira a película. Tamén é moi útil o visor paira poder ver o que se vai a fotografar.
George Eastman foi o primeiro en lanzar esta ferramenta.
Déuselle o nome de cámara de caixa. Velocidade de obturación e aberturas fixas (1/125 s. en f11). Non é necesario enfocalo porque o obxectivo está situado a unha distancia hiperfocal. Salvo que o tema a fotografar estea cerca, ofrece imaxes de gran pureza.
Cámaras escuras coñecidas desde fai máis de 1.000 anos, XVI. No século XVIII colocáronselles lentes converxentes nos fitos. Desta forma conseguiuse crear una imaxe máis clara e áxil na pantalla de enfoque. Utilizáronse paira debuxar paisaxes, naturezas mortas e construcións.
Pero facer cámara de fotos é o XIX. Non foi posible ata que no século XVIII descubríronse materiais fotosensibles. Naquela época, as emulsiones sensibles esténdense en láminas de vidro que substituían a pantalla de enfoque na cámara, púñanse á luz co tempo necesario e logo revelábanse. Xunto a todo iso, paira controlar a duración da exposición foron necesarios obturadores e diafragma paira controlar a iluminación da imaxe.
A finais da década de 1880, grazas á cámara de caixa que utilizaba a película de rolos de George Eastman, conseguiuse sacar varias fotos cunha soa carga. Desde entón elaboráronse once modelos.
Todos estes modelos, segundo o seu formato, pódense agrupar en tres grandes grupos: cámaras de gran ou mediano formato, cámaras de pequeno formato e cámaras especiais. Antes de ver as súas características, deberemos coñecer os elementos básicos da cámara.
Todas as cámaras, incluso as máis sinxelas, teñen os seguintes elementos: obxectivo, apertura ou diafragma, obturador, visor e plano focal.
Obxectivo
Na súa forma máis sinxela é una lente converxente. A ela chega a luz que se esparce polo suxeito ao que hai que fotografar, e esa luz faia corresponder, formando una imaxe investida (tanto de arriba abaixo como de esquerda a dereita), aceda e iluminada.
Todas as cámaras modernas, paira mellorar a calidade da imaxe, utilizan obxectivos de lentes de diferentes formas, é dicir, obxectivos compostos.
Obxectivos compostos paira cálculos ópticos (lonxitude focal, p.ex.) Ten dous puntos (denominados puntos nodales): o anterior é de entrada de raios e o posterior de saída de raios.
A distancia desde o punto nodal posterior do obxectivo ao plano focal, cando o obxectivo está enfocado no infinito, denomínase lonxitude focal. O campo visual do obxectivo dependerá da lonxitude do foco.
Polo momento, o tipo de obxectivo que imos ter en conta é o chamado “normal”. Considérase que isto o ve cunha perspectiva como o ollo. En cámaras de 35 mm ten una lonxitude focal de 50 ou 55 mm, nas de 6x6 de 80 mm e no Pocket 110 de 25 mm (a cifra da lonxitude focal correspondente adoita aparecer na parte dianteira do obxectivo).
Abertura ou diafragma
É a abertura situada tras o obxectivo (seguindo a dirección do camiño da luz). Funciona igual que o iris do ollo, dependendo do seu diámetro (fixo nalgunhas cámaras, fixo noutras), a entrada de luz á cámara será menor ou maior. A maioría dos diafragmas están formados por uns ferros que forman un diámetro variable gradualmente por un anel.
A apertura do diafragma tamén afecta á profundidade de campo que estudaremos noutro apartado.
Obturador
Este elemento determina cando e canto tempo chegará a luz á película ou emulsión.
Pode ser de dous tipos: central e de plano focal A primeira está formada por ferros metálicos e atópase entre o diafragma e o obxectivo (xunto ou detrás do diafragma). A segunda, está formada por dúas cortinillas metálicas situadas xusto diante da película.
Visor
É una peza de mirar a través da cámara, que serve paira encadrar e formar a imaxe. Como veremos máis adiante, pode ser tanto directa como reflexiva.
Plano focal
Nel configúrase a imaxe delgada do suxeito. Mentres sacamos a foto, está sobre ela. Canto máis preto estea a cámara do suxeito, máis afastado está do plano focal obxectivo. Por tanto, paira poder obter una imaxe fluída dos suxeitos próximos e remotos é necesario un mecanismo que achegue e afaste o obxectivo á cámara, é dicir, o mecanismo de enfoque.
Non debemos esquecer que paira poder utilizar todo isto necesitamos luz e suxeito/tema. Non importa nin a fonte de luz (sol, lámpada eléctrica, veas), pero o que salgue na foto debe estar iluminado. Ten en conta que a palabra fotografa grega significa “debuxar con luz”.
Sen película tampouco fariamos demasiado, pero a próxima vez teremos máis espazo paira falar disto.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
