O galápago corrente, o seu gardacostas
Galápago circulante
Do mesmo xeito que outros nenos, a min tamén me regalaron una tartaruga de pequena, o día que cumprín seis anos, si non me equivoco. Aquela tartaruga chamada “Bixkor”, levábaa sempre que iamos xogar ao río e una vez que a deixei mal atada saíume. “Lasai Mel Mari, que aparecerá” dicíame a miña nai mentres pensaba que “dará un gran pake”. Pero “Bixkor” nunca apareceu. Que puido facer aquel animal? Quen sabe!
A verdade é que ata que empecei a escribir este artigo nunca ouvín o nome de galápago, e dicía a tartaruga a todos os réptiles que tiñan o dorso e o ventre envoltos en casca. Si non! As tartarugas de auga doce chámanse apoarmadas e, aínda que son similares ás tartarugas, teñen un corpo moldeado paira a auga e son de cuncha algo aplanada. Tanto os galápagos como as tartarugas están clasificadas na orde dos quelonios, e como nos últimos 200 millóns de anos sobreviviron no noso planeta, podemos dicir que tiveron moito éxito. Pero hai quelonio aquí? Como vimos, pode haber algún exemplar raro abandonado ou solto en calquera lugar, pero ademais das especies exóticas, nestas zonas habitan dúas especies de galápagos encharcados ( Emys orbicularis ) e o galápago corrupto ( Mauremys leprosa ).
O galápago contráctil é una tartaruga de auga doce duns 20 cm. Do mesmo xeito que no resto dos quelonios, este caparazón está formado por placas de óso recubertas de corno e atado ás vértebras e costelas de columna. Esta cuberta proporciónalles una excelente defensa fronte aos perigos e, paira protexerse dos depredadores, poden ocultar a cabeza e as extremidades dentro do caparazón. Ademais destas vantaxes, a inclusión nunha cuberta ríxida limita a capacidade de movemento do apoiado e supera en gran medida a mobilidade do pescozo.
A diferenza do galápago encharcado, o mozo corrente presenta una clara quilla no caparazón e no caso dos adultos, na parte traseira da casca. Así mesmo, a presenza de placas inginales no caparazón e a presenza de erosións por parte de moitos exemplares, provocadas por algunha infección de algas, son as súas características. Esta enfermidade provoca nalgúns casos a caída dalgunha placa, polo que en castelán é coñecida como “leprada”. Doutra banda, presentan una coloración pardo-grisácea ou verde case sen manchas na zona dorsal e na parte inferior do horisca. No pescozo e nas patas dianteiras, pola súa banda, aparecen restos de cor laranxa.
Como o seu nome indica, o galápago corrosivo vive en augas móbiles, pero tamén en pantanos e pozos. Un bo cazador, aínda que sen dentes, utiliza o pico forte paira detectar peces, anfibios e invertebrados acuáticos. Tamén se alimenta de peces e outras carroñeras mortas e, ocasionalmente, de vexetación de ribeira.
Como é sabido, estes réptiles son bastante lentos fose da auga e vanse tirando das patas dianteiras e empuxando coas de atrás. Na auga, con todo, esta marcha cambia drasticamente. O uso de patas palmadas longas a modo de remo, tanto no mergullo como no mergullo, permite un movemento inmellorable e vital. Ademais, teñen una vida tranquila e gústalles tomar o sol con calma. Ao ser lentas, poderiamos pensar que terminan con frecuencia no ventre dos depredadores, pero parece que, ademais do ser humano, poucos inimigos conseguen superar a protección do caparazón. Ademais, cando un inimigo incita pode botarlle un chorro de cheiros anais asquerosos para que lle deixe en paz.
A principios de primavera os machos achéganse ás femias e emparéllanse na auga. A pesar de que o corpo ríxido paira esta tarefa non facilita moito, a parte inferior do caparazón do macho adoita ser lixeiramente cóncava paira poder subir a reunión dorsal da femia. A finais de primavera ou verán, a femia realiza un orificio na beira do río con fortes cortizas de pernas, onde pon 5-10 ovos. A continuación, cobre coidadosamente a escoba con terra e termina con ela os labores reprodutivos dos pais. Os ovos se incuban baixo terra e, ao cabo dun mes, co seu abultamiento na punta, os crías de 5-6 gramos de peso e uns 3 cm de lonxitude rompen a casca do ovo. Estes terán que desenvolverse sen axuda desde o momento da súa integración.
Son animais de longa supervivencia. Púidose observar que só algúns poden chegar a cumprir os 70 anos, pero a media é moi inferior, ao redor dos 25. Con todo, ao longo do ano poden permanecer parados durante longos períodos. Durante o inverno é normal que se manteñan no barro e en épocas de seca poden adoptar un comportamento similar.
En canto á súa distribución, o galápago corrente é una especie mediterránea. Vive en gran parte da Península Ibérica e, ademais, ex-Jugoslabia e ao sur de Bulgaria, noroeste de África e suroeste de Asia. En canto á súa distribución en Euskal Herria, pouco sabemos. Hai poucas citas confirmadas e algunhas delas pertencen a zonas humanas como Pamplona. Ante a necesidade de extremar a precaución neste tipo de casos (que poden ser a favor ou liberados), os expertos consideran que as poboacións locais do galápago corrente atópanse en dous lugares: Ao redor do río Ebro e nunha zona entre Navarra e Lapurdi. Este segundo pode sorprender pola súa localización na zona cantábrica, pero tamén é una zona tépeda e adecuada a baixa altura. En calquera caso, a medida que se reciba a nova información (se se recolle) poderase completar o mapa de distribución deste singular réptil.
Por último, mencionaremos os principais problemas que pode sufrir este animal. Por unha banda, hai que destacar a mala marcha de todos os humidais, xa que se produciu o desecamiento dos pozos, a contaminación das augas e a desaparición da vexetación de ribeira. Doutra banda, temos as incorporacións xa mencionadas. Estes causan normalmente un dano, xa que poden ampliar as enfermidades, alterar a distribución orixinal e alterar cos exemplares salvaxes a singularidade xenética da poboación local. O control dos accesos e a caza de exemplares, así como a protección dos humidais, serían necesarios paira o mantemento destes animais descoñecidos e interesantes.
Especie: Mauremys leprosa |
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
