A Antártida se derrite
O barco MV Artic Sunrise, da organización ecoloxista Greenpeace, partiu o pasado 17 de xaneiro do porto arxentino de Ushuaia, onde regresou o 15 de febreiro, tras case todo o mes de traballo de investigación. O principal labor da expedición de investigación era estudar os cambios que se están dando na Antártida e así o fixo durante ese tempo: estudou con detalle a temperatura, a estrutura das placas de xeo, a flora e a fauna, chegando ás conclusións que se recollen no mapa adxunto.
Estes datos, sen dúbida, explican a gravidade da situación. Con todo, non se atoparon nada novo: os compañeiros de expedición que esperaban atopar esta situación antes de saír. No documento publicado polo Comité Internacional de Expertos sobre Cambio Climático no ano 1995 recoñecíase que “os datos recolleitos indican que o clima está a cambiar e que a influencia da presión humana é total”.
Esta preocupación xa era lembrada por moitos, e nos encontros internacionais celebrados tanto en Río de Janeiro como en Toronto aprobáronse medidas encamiñadas a canalizar a situación. Entre o devandito e o realizado, con todo, tamén se deu demasiado marxe. Estas medidas quedaron en papel mollado. A finais de ano poderase redirixir todo isto, coa celebración da Conferencia Internacional do Clima en Tokio, á que Greenpeace trasladará os datos recolleitos no traballo exterior dos últimos meses.
Espello polar
Estes síntomas que denuncian o cambio climático son máis fáciles de sufrir nos polos. Segundo os datos achegados polos científicos da British Antartic Survey no ano 1994, desde fai 130 anos, cando se comezou a estudar sistematicamente os cambios de temperatura, até a actualidade, non se observou un quecemento progresivo na Antártida nos últimos anos.
As temperaturas aumentaron na Antártida e esta tendencia mantívose durante varios anos. Como consecuencia diso, as grandes placas de xeo comezan a liberarse da costa, tal e como se aprecia nos datos achegados por Greenpeace. Se a temperatura da auga e o aire aumenta, as estruturas de xeo avanzarán cara ao sur sen remedio. Ademais, os científicos observaron que as colonias de pingüíns son cada vez máis escasas e que a flora tamén está a cambiar drasticamente; a presenza de especies que até agora non se vían nos polos está a ser moi elevada debido á liberación de sementes que antigamente quedaran “atrapadas” nos xeos, todo apunta. O krill que necesitan os pingüíns paira subsistir é cada vez máis escaso, loxicamente debido á diminución do xeo. Obviamente, en breve crearase una cadea enorme, polo menos se xa non se puxo en marcha.
O anteriormente exposto son cambios observados nos propios polos. En calquera caso, o que está a suceder nestas xigantescas masas peladas afectará directamente ao clima de todo o planeta. Os cambios non se limitarán ao mesmo.
Por exemplo, ao retroceder o xeo cambia a relación entre a enerxía que reciben e expanden os océanos, o que se coñece como efecto albedo e os científicos creen que esta capacidade se está perdendo aos poucos, co que os mares perderían a súa capacidade de absorber CO 2 e a propia calor con todo o que iso supón. O nivel do mar tamén se verá afectado; o fenómeno non é novo, nos últimos anos observáronse datos que demostran o retroceso da costa, pero todo apunta ao principio. Que pasaría se todas as placas de xeo dos polos diluísense? Pode ser una pregunta extrema, pero, como sabemos, a realidade a miúdo supera a ficción.
En 1991, o científico polar Bill Budd descubriu a estreita relación entre o cambio climático e o adelgazamento da capa de ozono. A continua produción e consumo de gases que incrementan o efecto invernadoiro non redundará en beneficio do fenómeno xa iniciado.
Hai quen espera pouco sobre o cume que se celebrará en Tokio. Probablemente os expertos que se acheguen non proporán novas medidas paira frear o cambio climático, polo que se volverá a falar da limitación do uso de gases de efecto invernadoiro ou da prohibición da perda ou deforestación. Non se esperan novas solucións e non é necesario. Tanto en Río de Janeiro como en Toronto aprobáronse estas medidas, falta o seu cumprimento e execución.
O barco MV Arctic Sunrise partiu o 17 de xaneiro cara á Antártida, e saíu de Ushuaia (Arxentina) e regresou a ela o 15 de febreiro. Pasou todo o mes en traballos de investigación. A misión da viaxe, que os membros da expedición levaban definidos día a día, consistía en estudar con detalle a flora e fauna da Antártida, paira documentar os sinais que demostran que o cambio climático está a producirse. En 1975 foi a primeira viaxe do MV Arctic Sunrise. Fabricado en estaleiros noruegueses, navegou até a súa adquisición en 1995 por Greenpeace, Polarbjorn. Os membros de Greenpeace coñecían ben o barco, xa que antes de compralo foi utilizado polo exército francés no proxecto de construción dunha pista de aterraxe na Antártida e entón os activistas de Greenpeace encadeáronse a Polarbalín como protesta. A viaxe de investigación do mes contou coa participación de 30 persoas: membros da tripulación, persoal de condución dos dous helicópteros que viaxaban, coordinadores de campañas, membros do equipo científico e xornalistas.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
